Leukste schaarspeler

© CPU – Bert Savels

Noel Gallagher had de moeilijke taak om met zijn High Flying Birds de Main Stage wat op te warmen voor Nick Cave en Arctic Monkeys. Het gevolg was dat er heel wat mensen niet echt aandachtig naar zijn set luisterden en nogal onrespectvol waren. Nochtans had de man een perfecte festivalset klaar met “Wonderwall”, “Don’t Look Back In Anger” en “All You Need Is Love” als perfecte meezingers. Toch viel hier vooral op dat de nieuwe nummers iets te zweverig zijn om te kunnen blijven boeien. Zo zat er ook nog steeds totaal onnodig iemand gitaar te spelen tijdens “She Taught Me How To Fly”. Iets te veel instrumenten, te veel en te moeilijk doen. Het waren vooral de songs waarin hij back to basics ging die aansloegen. Zelf was Noel niet in erg spraakzaam en de arrogantie scheen dan ook van zijn lichaam af. Het blijft toch een apart ras die broers Gallagher.

Grootste kippenvelmoment dat niet Nick Cave is

© CPU – Bert Savels

Stak David Byrne The Barn al in brand met “Burning Down The House”, dan kwamen Trent Reznor en de zijnen dansen in de assen. En Trent had er zin in. Zo veel zin zelfs dat hij zijn band al het podium op joeg nog voor de zaallichten gedoofd waren om meteen “Somewhat Damaged” in te zetten. Met zijn Nine Inch Nails greep hij The Barn meteen bij de keel met hun beenharde industrial rock, om hun greep pas na een dik uur weer te lossen. Het tempo lag van meet af aan hoog en perstte de laatste restjes energie uit het vermoeide Werchter publiek. ‘Come on pigs, dance’, riep Trent net voor “March of The Pigs” en de massa gehoorzaamde met iets wat leek op kolkend water. Om hun show te behoeden van gelijkvormigheid gooide Reznor een vleugje romantiek in “The Lovers” en een gevoelige piano in “The Frail” in de mix. Veel meer dan die rustpunten kregen we niet, want Nine Inch Nails ging aan een rotvaart verder. ‘Shit Mirror” en “Ahead of Ourselves” legden Reznor’s hopeloosheid en nihilistische wereldblik pijnlijk bloot. De man is nooit een echte positivo geweest en ook deze keer hulde hij The Barn volledig in het zwart. Het sexy en tegelijk dreigende “Closer” en heerlijk opbouwend “Copy of A” waren de hoogtepunten tussendoor, maar op het einde van de set schakelde Nine Inch Nails nog een versnelling hoger met “Head Like A Hole” en het ultieme meezingmoment (jawel) met “Hurt” dat dankzij de cover van Johnny Cash door zowat iedereen kon worden meegebruld. Zonder twijfel één van dé kippenvelmomenten van Werchter.

Meest enthousiaste Ieren

In eigen land zijn ze de revelatie van het afgelopen jaar, in het buitenland gaat het iets minder snel. Het recept van The Academic is simpel. Fijne aanstekelijke indie rock liedjes maken die een gigantisch meezingbaar refrein hebben. Soms is het eens wat steviger wanneer de band heel snedig en strak speelt, maar het kan evengoed ook wat minder strak en evengoed aanstekelijk. De herkenbare stem van frontman Craig Fitzgerald zorgt er voor dat de muziek van de band blijft hangen, en het publiek zat zich ook constant volledig te smijten. Hoewel de muziek allesbehalve vernieuwend is, was het toch een zeer amusant optreden doordat het zo overtuigend gebracht werd. De vier bandleden waren zichtbaar onder de indruk en dat gaf de show een extra eerlijkheid. Fijne muziek en een heel leuke set.

Beste Belgische délégué

‘Rock Werchter arrive!’ Roept Roméo Elvis het uit. ‘Vandaag ben ik een beetje Vlaming.’ De Brusselse rapper is het gezicht van onze hoofdstad. Zijn Franstalige hiphop is al een tijdje enorm populair aan de overkant van de taalgrens, maar vindt nu ook een weg naar Vlaanderen. Hij krijgt een uurtje in een volle Klub C om zijn ding te doen. “Dessert” zet meteen de toon met een stevig tempo en vrolijke beats die worden gebracht door Le Motel, de trouwe compagnon van Roméo en Nederlander Lennard, ‘on est internationale quoi’. ‘Waar is de feestje?’ Vraagt de rapper en de zaal antwoordt met 1 stem: Hier is da feestje! In elkaars nek zitten is niet genoeg. Jonge kerels hijsen zich om op schouders te gaan staan tijdens “Pogo” en “Bébé aime la drogue”. Roméo Elvis geeft werkelijk alles en moet geregeld even uitblazen. In zijn Belgische voetbalshirt zet hij zich op een barkruk om een “Drôle de Question” te stellen: ‘Je suis fière d’être belge. Et vous?’ Muzikaal gaat hij van agressieve rap naar vrolijke pop en er is ook plaats voor een kippenvelmoment met “J’ai vu”. De finale doodsteek geeft Roméo Elvis met “Bruxelles Arrive”. Met een Belgische vlag rond zijn schouders duikt hij de zee van mensen in. Tot in het midden van de tent waar hij op de mixtafel gaat staan: ‘Rock Werchter arrive! Iedereen! Samen!’ Het Nederlands van Roméo Elvis is beperkt, maar genoeg om zijn boodschap over te brengen. Als iemand het land kan samenbrengen, is het deze man.

Meest nerveuze sloopwerken

© CPU – Bert Savels

Naast Roméo Elvis waren er nog Belgen te spotten op zondagavond. De twee ‘slungels uit de Kempen’ van Equal Idiots mochten de Slope afsluiten. Een droom die uitkomt voor Thibault en Pieter: ‘Dees is echt een graaf moment!’ Toch merkten we dat de zenuwen en de vermoeidheid hun tol eisten. We zijn retestrakke sets van Equal Idiots gewend met snedige riffs en bonkende drums. De Nieuwe Lichting-winnaars begonnen stevig aan hun set met “Seduction of Judas” en “Hippie Man”. Maar verloren dan elk spoor. De twee leken zich zelfs in te houden. Misschien waren ze te bezorgd over het publiek waar geregeld iemand een schoen verloor in de moshpits. ‘Geen ruzie maken hé! Sorry zeggen!’ horen we Thibault zeggen. Dan maar even rustiger aan met “Toothpaste Jackie” en “I Know”, gelukkig zaten de tempowisselingen nog wel goed. Plots klinken de twee angstaanjagend en afgrijselijk duister. Waar zijn die twee vrolijke patés uit Hoogstraten? Een cover van “Ca Plane Pour Moi” herstelt het vertrouwen en met “Butter (Up Down)” doen ze de mini wei tussen de pic-nic banken een laatste keer daveren. Echt slopen deden de mannen van Equal Idiots The Slope niet. Volgende keer misschien een extra Pina Colada drinken vooraf?

Beklijvendste duiveluitdrijving

© CPU – Bert Savels

Wanneer de vraag niet is of hij goed gaat zijn, maar wel hoe goed hij gaat zijn, dan weet je dat er fel uitgekeken werd naar de set van Nick Cave en zijn Bad Seeds op Rock Werchter. De man die vorig jaar tekende voor hét concert van het jaar met zijn doortocht in het Sportpaleis, mocht voor de main stage dat trucje nog eens overdoen. Daarvoor bracht hij haast exact dezelfde (zij het wat ingekorte) set mee, inclusief interactie met publiek. Zagen we hem nog op Down The Rabbit Hole en in het Sportpaleis steun zoeken bij het publiek op de eerste rij, dan bleef hij op Werchter lang rusteloos ijsberen over het podium, niet wetende waar hij zijn steun moest zoeken. Het duurde eventjes voor het publiek mee was in het verhaal. Beginnen met de loodzware nummers als “Jesus Alone” en “Magneto” van The Skeleton Tree wiens draagwijdte helaas niet verder raakte dan de voorste regionen van de wei. Gelukkig vibreerden “From Her To Eternity” en “Red Right Hand” (dat herkend werd als dat nummer van de serie Peaky Blinders) tot ver achter in de weide. Zo leek het alsof Nick Cave moest vechten op twee fronten. De aandacht van de fans vooraan had hij meteen, de strijd om de aandacht wat verder werd slechts op het einde beslecht. “Into My Arms” werd dan wel meegezongen, toch vonden veel festivalgangers hun eigen verhaal belangrijker en babbelden los door Cave’s liefdeszucht.

Subtiliteit en de Main Stage blijven een moeilijk huwelijk en alsof Cave dat begreep schakelden hij en zijn Bad Seeds een versnelling hoger en vooral luider. “Jubilee Street” ontpopte zich tot een meeslepend epos en met “The Weeping Song”, inclusief zigeunerviool van Warren Ellis, maakte Nick Cave duidelijk dat het hem menens was. En dan moesten “Stagger Lee” en het ontroerend mooie “Push The Sky Away” nog komen. Ja, hij haalde opnieuw mensen uit het publiek op het podium, en ja hij deed weer van handjeklap, maar ook al had je zijn trucjes al eens eerder gezien, ze blijven werken. Dankzij zijn uitstraling en charisma krijgt Cave iedereen mee in zijn demonische hersenspinsels. Ook al haat hij de zon en het daglicht, toch gaf de ondergaande zon net dat tikkeltje extra aan “Push The Sky Away” en leek het alsof we echt eigenhandig de zon kopje onder duwden. Als toemaatje kreeg Werchter nog “Rings of Saturn” maar dan hadden we het beste al gehad en kon het publiek eigenlijk gewoon nog wat nagenieten. Nick Cave & The Bad Seeds was meer dan een subheadliner en legde de lat meteen hoog voor Arctic Monkeys.

Grootste concurrentie

https://www.instagram.com/p/BlAmPeVBpNi/?tagged=feverray

Het is nooit een geschenk om geprogrammeerd te staan met de afsluiter. Maar als die afsluiter dan ook nog eens Arctic Monkeys heet, zouden de meeste artiesten al beven voor de opkomst. Toch liet Fever Ray zich niet afschrikken en sloot met een heerlijk, maar bevreemdend concert de Klub C af. Hoekige beats, duistere synths en zware bassen knalden tegen een hoog tempo door de Klub C. Meezingen is soms wat moeilijk met de vreemde vocals van Fever Ray, maar hoe meer het concert naar zijn einde kwam, hoe meer er gedanst werd. Fever Ray zelf is al een attractie om naar te kijken, met haar vreemde uiterlijk sluipt ze over het podium over het ritme van haar knotsgekke muziek. Een heerlijke afsluiter van alweer een fijn festival.

Hoogste verwachtingen

© CPU – Bert Savels

Lag het aan de onmetelijk hoge verwachtingen, het geweldige optreden van Nick Cave er net voor of gewoon aan de vermoeidheid van vier dagen Werchter? Wat de oorzaak ook zij, Arctic Monkeys was niet de afsluiter die de laatste restjes energie uit het publiek kon persen. De letters “monkeys” (van hun backdrop) hingen dan wel al de hele namiddag dreigend boven de hoofden van de voorgaande acts, wanneer ze iets tussen kwart voor en kwart na elf eindelijk naar beneden zakten, hadden we al het voorgevoel dat de lat te hoog lag voor Alex Turner om er over te springen. Ze begonnen nochtans goed en stevig met “Brianstorm”, “Don’t Sit Down Cause I Moved Your Chair”, “Crying Lightning” en als extra bommetje “The View From The Afternoon”, al had Turner eerst zijn eigen review van hun set geschreven in “Four Out Of Five”. Hadden ze die vinnigheid kunnen doortrekken doorheen de hele set dan hadden wij wellicht ook zo gul geweest met sterren. In theorie is een set gevuld met het allerbeste uit platen één, twee, drie en vier aangedikt met crowdpleasers en nieuw materiaal uit vijf en zes best eentje om duimen en vingers van af te likken. Maar de praktijk serveerde een eerder lauw avondmaal, dat veel pit en kruiden mistte. 

Veel had vooral te maken met de dandy persona van Alex Turner. De guitige twintiger is ondertussen een serieuze dertiger geworden en drenkt zichzelf tegenwoordig iets te veel in whiskey, haargel en pathetiek. Alsof Turner de Elvis van de rockmuziek wil worden, probeerde hij steevast in zowel oude als nieuwe nummers te croonen, gezichten te trekken en ongeïnteresseerd het publiek aanspreken. Maar als je dan zingt over cheeseburgers (“She looks like fun”) de Martini police (“Star Treatment”) of het doorsturen van telefoontjes (“Tranquility Base Hotel + Casino”) dan wordt het natuurlijk moeilijk om serieus genomen te worden. ‘Bear with me man, I lost my train of thought,’ vroeg Turner ons nog lief in “One Point Perspective” tegen het einde van de set, maar tegen dan hadden wij al lang onze interesse en geduld verloren. Lichtpuntjes waren het meeslepende “Cornerstone” en uitzinnige “Pretty Visitors”,  al werd elke opflakkering vakkundig in de kiem gesmoord met een nummer van AM of Tranquility Base. De springerige indierock van vroeger heeft duidelijk plaats gemaakt voor zo’n laid back rock die je languit in je zetel kan spelen. Anders is het zeker, beter zeker niet. Daarvoor kregen we te vaak het gevoel dat Turner en zijn vrienden liever in hun zetel hadden blijven hangen dan op het podium te kruipen. Wie stopt eens wat peper de kont van de Arctic Monkeys?