LiveRecensies

Courtney Barnett @ AB (Ancienne Belgique): Courtney voelt zich goed

LiveRecensies

Courtney Barnett @ AB (Ancienne Belgique): Courtney voelt zich goed

Twee weken geleden kwam het tweede album van Courtney Barnett in de rekken te liggen. Reden te meer voor de dame om nog eens naar ons Belgenlandje te komen. Dat ze trots was op die nieuwe plaat, bleek in het begin van de set heel duidelijk. De dame speelde namelijk eerst integraal haar nieuwe plaat om daarna te putten uit wat ouder werk. Een slimme zet die ervoor zorgde dat het publiek meteen kennis maakte met alle nieuwe muziek en meteen daarna alle herkenbare nummers kreeg. Zo viel er nergens een minder boeiend puntje te spotten en kreeg de zaal in het tweede deel van de set alle herkenbare songs voorgeschoteld.

Openen mochten de vrouwen en man van Loose Tooth. Het trio komt uit dezelfde stad als Barnett en hierdoor werden ze dan ook met plezier meegevraagd op tour door Europa. Ze waren duidelijk onder de indruk van wat ze te zien kregen in de grote zaal van de AB, want ze stonden er nogal ongemakkelijk te spelen. De muziek van de bende kan het best omschreven worden als lo-fi dromerige pop die wat invloeden van The Pains Of Being Pure At Heart en consorten bevat. Het klonk allemaal zeer leuk, zeker wanneer er met drie werd gezongen en er een interactie in de vocals te bespeuren was, maar vernieuwend was het allerminst. De zang was ook niet altijd even sterk en dat gaf deze fijne muziek soms een mindere klank. Gezellige opener, maar meer ook niet.

Alleen met haar gitaar zet Courtney Barnett op een donker podium haar set in. De band volgt langzaam en zo krijgen we een opbouw in “Hopefulessness” die ze nog wel enkele nummers zal herhalen. Gelukkig blijft iedere opbouw boeiend en verrassend door het sterke gitaarspel van Barnett. Ze speelt gitaar zonder plectrum en op haar heel specifieke stijl zorgt ze er voor dat het boeiend is om te bekijken hoe ze haar instrument behandelt. Soms krijgen we fuzzy outro’s zoals bij bijvoorbeeld “Crippling Self Doubt and a General Lack of Self Confidence” en andere keren krijgen we subtiele americana solo’s zoals bij “Help Your Self”. Ze kan zeker gitaar spelen, ons Courtney en gaat nergens overdrijven. Ze doet het enkel waar nodig en waar het ook kan bijdragen aan de nummers.

De nummers op plaat klinken soms iets te afgewerkt. Live laat ze dat volledig vallen en krijgen we Barnett op haar puurst. Stevige rocknummers, extra power in het gitaarwerk of hier en daar zelfs een piano op de achtergrond. Er is een duidelijk onderscheid tussen de echte pur sang rocksongs zoals “Charity” en de iets meer dynamische nummers zoals “Sunday Roast”. Bij de ene krijgen we een klassieke bezetting met twee gitaren, een bas en een drum. Bij de andere wordt een gitaar vervangen door synths of piano. Die nummers zijn ook veelal luister-nummertjes, al kan er hier en daar wel eens een explosie ontstaan.

De grootste explosie in het eerste deel van haar set komt er weliswaar met “I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch”. De versterkers wagenwijd open, de bloederigste rode kleuren die het podium belichten en een furieuze Barnett. Even lijken we op een metalshow te staan, maar lang duurt het niet. Het toont wel dat de dame van alle markten thuis is. De podiumbekleding is trouwens sober, maar effectief. Zes gigantische lampen staan achter de band met een soort van gordijn dat functioneel belicht wordt. Het is vooral de belichting die ons bij de les houdt en dat is maar goed ook. We worden eigenlijk gedurende een anderhalf uur nooit van het podium weggelokt.

Het tweede deel van de set is er eentje waarin het publiek al eens wat wilder wordt. Hoewel er bij de eerste nummers in de set ook wel al wat werd gezongen, gaat dit er iets uitbundiger aan toe in het tweede deel. De nummers zijn ook iets ouder natuurlijk. Al bij “Avant Gardener” begint het publiek mee te springen – ook al is dit niet het snelste nummer van de dame – en ze stoppen er niet mee. “Small Poppies” is de meest epische song uit de set dat gezapig opbouwt en uiteindelijk knalt tot in het duizendste met wederom een straffe solo om af te sluiten. Barnett zingt ook alles met de nodige overtuiging en dat versterkt de songs natuurlijk heel erg. Vol energie staat ze daar vooraan met haar witte T-shirt en witte broek. Een gewone dame, met een gewone mening die ze wel vol overtuiging brengt en dat is net de sterkte van deze muziek. Als ze daarnaast ook nog eens geweldig gitaar kan spelen, kan dat niet meer stuk natuurlijk.

“Depreston” wordt op gejuich onthaald en is meteen ook het eerste meezingmoment in de set. Daarna gat het terug wat sneller met “History Eraser” dat heel strak wordt gebracht waarna de dame van het podium verdwijnt. Door een curfew die heel strik is in de AB, krijgen we maar twee bisnummers. Het eerste is weer zo’n jam die voor ons eindeloos mag duren, en het tweede “Pedestrian At Best” is een powersong die voor het eerst en het laatst een moshpit teweeg brengt. Het toont meteen dat de muziek van Courtney zo boeiend is om te beluisteren, dat je eigenlijk enkel maar rustig meewiegt, af en toe eens een licht sprongetje waagt en vooral veel met het hoofd schudt. Uitbundig zijn, hoort er niet bij en dat is omdat er te veel dynamiek in de muziek zit.

De klank was optimaal, de setlist goed uitgedokterd en muzikaal zat alles perfect in elkaar. Courtney Barnett toonde dat ze het waard is om de AB bijna helemaal te vullen, en ze mag dat in november opnieuw bewijzen in De Kreun waar ze als curator van Sonic City zal optreden. In de AB gaf ze alvast weer een fijn visitekaartje af en bewees ze dat haar liveshows altijd nog dat tikkeltje rauwer, melodieuzer en sterker zullen zijn dan haar platen. Het is gewoon haar présence en sterke beheersing van de instrumenten die het hem doen.

Setlist:

Hopefulessness
City Looks Pretty
Charity
Need a Little Time
Nameless, Faceless
I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch
Crippling Self Doubt and a General Lack of Self Confidence
Help Your Self
Walkin’ On Eggshells
Sunday Roast
Avant Gardener
Don’t Apple Compression Gently
An Illustration Of Loneliness (Sleepless In NY)
Small Poppies
Elevator Operator
Depreston
History Eraser

Anonymous Club
Pedastrian At Best

Alle foto’s vind je hier.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…
InstagramLiveRecensies

The Gaslight Anthem @ Ancienne Belgique (AB): Van waakvlammetje naar warm vuurtje

Net geen tien jaar geleden was het dat The Gaslight Anthem nog eens in een Belgische concertzaal stond. Ook toen was de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.