Knuffeltoetsenist en ambient-techneut Nils Frahm gaf gisteren zijn eerste van twee uitverkochte concerten in de Ancienne Belgique. Nu de Duitser, met zijn geprezen album All Melody, een plekje in onze hitlijsten heeft verworven, lijkt hij een vaste waarde te worden voor het Belgische oor.

‘Beginnen doe je primitief’, moet Nils gedacht hebben, terwijl zijn kleinste luchtorgel de eerste tonen door een muisstil AB stuurde. Een prachtige akoestische melodie was het gevolg. Met de percussie van vallende bekertjes? … Bij Nils Frahms meest intieme stukken, moest de echo van de zaal er aan geloven zodat het moeilijk werd je volledig te verliezen in het serene dat hij te bieden had. Als we die mens die de deur heel de tijd open en dicht deed te pakken krijgen! En wanneer leert men de gsm op stil te zetten! Gelukkig was daar net het hypnotiserende “Sunson” waar wel volume in zat, zodat het geluid in de zaal niet meer overstemde en alle reactie weer werd afgestemd ten opzichte van de techneut in de schijnwerper.

Nils liep een marathon op het podium. Volledig betrokken bij de apparatuur die hij uitstalde, ging hij van Korg naar Nord en van Wurlitzer naar Vleugel, netjes verdeeld in een akoestische en digitale kant. Als het maar toetsen heeft, dan weet Nils er wel raad mee. Zo kwam hij tussendoor met een verhaaltje (wij vonden het wel interessant) over het panfluit-geluid; Een analoog luchtorgel dat zo luid stond ingesteld dat het backstage moest blijven en het geluid digitaal herleid werd naar een keyboard op het podium. Zo, voor de technisch geïnteresseerden.

Razendsnel was deze man, zo snel dat zijn handen een waas werden als hij het tempo in de toetsen opvoerde. Tegelijkertijd spreidde hij een laagje drum-’n-bass verwante ritmiek over zijn net aangelegde klankentapijt van gregoriaanse vrouwenzang en bassen die op je darmen werken en als motregen op de fiets in je gezicht werden geduwd… Of het moment dat je je semi in Berghain bevindt en dan zonder dat je het doorhad wordt meegesleurd in een jaren 80 blues/jazz stijl waarvan alleen een ware componist de overgang kan maken zonder dat het stoort… Of dat moment dat Frahm zelf, al dansend, zijn Goa bijeenkomst staat te vertegenwoordigen op net geproduceerde trance geluiden die hij aanvult met een loopje van breakbeats en krakende bassen met een delay zo overdreven, dat het weer geweldig wordt. Voila, Nils Frahm op zijn allerbest! Zelfs als hij zijn vleugelpiano met wc-borstels bespeelt.

Frahm was verwonderlijk mondig tussen de stukken door en bracht hier en daar wat droog sarcasme naar voren. Wel leuk was zijn aankondiging van zijn populairste stuk “Says”; “I find this quite a boring piece. I just put a filter on my C-minor en play with it. That’s all really…I got way better songs, but now I don’t have to do too much and everybody loves it.” Minder was zijn tijdvulling over het gespreksonderwerp ‘tijd’ en moesten we helaas weer een avond doorkomen met een vernoeming van president Trump. “Earlier an journalist asked me why I thought my album was in the Belgian charts”, vertelde Frahm. “I said: in a world where Trump can be president, I can be in the charts”. Misschien is het gewoon omdat je goeie muziek maakt?

Nils Frahm gaf een absoluut geweldig concert waarin hij liet zien dat hij zijn gevarieerde publiek alles kon geven dat ze van hem hoopten. De 60-er die er voor zijn pianokunsten kwam, kon zijn hart luchten op het immens intieme “Forever Changeless” waarbij ieders haren recht overeind kwamen te staan en het dromerige “Fundamental Values” die hij zelf met de oogjes dicht speelde. (Ach, Kom op! Stop met die bekertjes!) De clubber kon dan weer drugsy bewegen op het klotsende “#2” en album single “All Melody” zonder zich te schamen over hoe idioot het eruitzag. De die-hard Nils Frahm fans mochten zich in de handen wrijven om de dynamische setlist die tamelijk trouw bleef aan de kroniek van het album en al zijn geluiden die daarmee gepaard gaan. We kunnen niet anders zeggen dan dat we een concert hebben mogen bijwonen waar men zonder gene uit Nils’ hand at. En terecht, wat een concert. Dit is wat een hedendaags componist hoort te zijn.