Als het aankomt op Franse pop, dan durven we in Vlaanderen al eens een beetje achterop hinken. Wie weet bijvoorbeeld dat de Brusselse Helena de eerste twee van vier ramvolle shows in Vorst Nationaal speelde, of dat Française marguerite met niet meer dan een ep’tje La Madeleine zonder al te veel poespas uitverkoopt? Onze ‘Grote Beer’ Camille Yembe is zelfs zomaar eventjes genomineerd voor de Music Moves Europe Award. Enfin, voorbeelden genoeg om aan te tonen dat we niet elke Franstalige zangeres kunnen wegzetten als ‘de nieuwe Angèle’, en al zeker niet als ze miki heet. Mikaela Helena Duplay uit Nice maakt namelijk ook nog niet zo gek lang furore, maar plots was daar die (tegenwoordig zelfs haast onvermijdelijke) extreme stroomversnelling. Onder de noemer industry plant bracht ze afgelopen herfst een eerste album uit, waarvoor ze overigens samenwerkte met Tristan Salvati: producer van, jawel, Angèle.
Het hitgehalte zit er met andere woorden zeker in, maar daar laat miki het niet bij. Als grote voorbeelden noemt ze Caroline Polachek, Oklou en Saya Gray; vrouwen die niet meteen bekend staan om hun makkelijke aanpak. Maar de combinatie werkt klaarblijkelijk wel. Gisterenavond was het bijvoorbeeld nog een lang op voorhand uitverkochte Botanique, maar in oktober volgend jaar staat de grote zaal van de Ancienne Belgique al op het programma en tussendoor ook nog eens sets op prominente festivals als Rock En Seine, Cabaret Vert en Main Square Festival. Om dus maar te zeggen dat we eigenlijk al vrij snel het idee hadden dat dit wel eens de laatste keer kon zijn dat we miki van zo dichtbij aan het werk konden zien.
Voor dat echter zover was, mochten we ons eerst opwarmen aan ROMSII. Dat de Fransman nogal een figuur was, leerden we vrij snel. Gehuld in een oversized hoodie met kap en met een bivakmuts waarbij zijn ogen ook nog eens bedekt werden door een zonnebril oogde hij nogal gevaarlijk, al viel dat muzikaal allemaal wel mee. Samen met zijn dj (die niet veel meer deed dan op play drukken en wat binnensmonds meezingen) hield hij het vrij dromerig en zelfs luchtig. Met autotune en backingtrack als zijn beste vrienden zocht de man het midden tussen pop en rap, en bleek dat hij daarmee zelfs al enkele voorzichtige hitjes had gevonden. Dat zorgde hier en daar voor wat beweging, maar zeker ook wat enkelingen die de handen in de lucht durfden gooien. Er waren bij ROMSII zeker wel wat nummertjes die iets boven het geheel uitstaken daardoor, maar echt veel was dat nooit. De Fransman dobberde veel rond in hetzelfde water en terwijl sommigen zich daar effectief aan opwarmden, was het voor ons eerder lauwtjes.
Warm werden we wel van miki zelf, al was het maar van haar zelf zo energiek over het podium te zien springen. Een gigantische, witte schorpioen fungeerde als decor, waardoor de Rode Duivels-shirts van de Française en haar twee bandleden nog een tikkeltje beter uit de verf kwamen. In tegenstelling tot onze nationale ploeg vlogen we er gisteren wel zonder twijfelen in. Opener “yes” toonde dat de zangeres niet helemaal uit Nice was gekomen om spelletjes te spelen. Hitje “ça pik un peu quand même” zat bijvoorbeeld al als tweede nummer in de set, waardoor alle twijfelaars binnen de paar minuten al over de streep werden getrokken. Dat miki door haar enthousiasme en gespring misschien iets meer dan ze zelf wou gebruik moest maken van haar backingtrack, zien we voorlopig nog door de vingers.
Op zich ook niemand die zich daar echt mee bezighield, want de zangeres wervelde bij momenten wel, maar hield de set tegelijkertijd ook met de voeten op de grond en met de ogen richting de zaal. Voor “miki cowboy” kreeg ze een hoed en wat pluchen kippenbouten van een fan, in “jtm encore” ging de gitarist al meteen aan het crowdsurfen. Het was overigens ook in die laatste dat meer en meer begon op te vallen dat de Fransen een soort van grootheidswaanzin begonnen te vertonen. Niet dat het echt erover ging, maar de manier waarop gitarist en drummer tekeergingen, resoneerde soms simpelweg niet met het geluid dat er geproduceerd werd. Maar goed, da’s misschien ook wel een beetje het clichébeeld dat er rond bepaalde Franse acts ligt.
Dat terzijde bleef er ook wel gewoon genoeg gebeuren in de Botanique. “hana one” werd bijvoorbeeld opgedragen aan de Brusselaar die miki hielp met haar eerste stappen in de muziek en “cartoon sex” ontpopte zich dan weer tot een cool meezingmoment. De avond draaide zo al een tijdje op volle toeren, en dan moest het echte hoogtepunt nog volgen. Voor “particule” kwam een ondertussen ferm bezwete zangeres middenin de zaal staan en vroeg ze om op een bepaald moment een circlepit rond haar te starten. De combinatie van enthousiasme en een uitverkochte zaal zorgde er echter voor dat enkelingen ongewild met blauwe plekken naar huis keerden, maar al bij al leverde het wel een cool effect op. Een letterlijk warmgedraaide Botanique leek helemaal los en gooide op het euforisch elektronische “afx” alles nog eens in de strijd met het oog op de eindspurt.
miki, intussen met handdoek over het hoofd, nam de ovaties graag in ontvangst en maakte zo een bruggetje naar de fans die er al sinds dag één bij zijn. Suzane Vega’s “Tom’s Diner” werd daarom als subtieler meezingmoment gebracht, waarna de hitjes en energie in symbiose in elkaar opgingen. “roger rabbit” zette de toon, maar het was “échec et mat” dat al voor het effectief van start ging luidkeels werd gezongen. De hit kreeg uiteindelijk zelfs geen standaard uitvoering, maar ontaarde tegen het einde zelfs in een drum-‘n-bassremix, waarin vooral de drummer de hoofdrol opeiste. Het tempo lag hoog en daar bracht ook de bisronde geen verandering in. Met “hajima” trokken miki en haar twee bandleden de groove door vanachter allerhande elektronica, om dan te knipogen naar én “Speed Drive” van Charli xcx én “APT.” van ROSÉ én “Funk Soul Brother” van Fatboy Slim. Allemaal een opstapje om met “scorpion ascendant scorpion” al crowdsurfend de bloemen in ontvangst te nemen.
miki is met andere woorden effectief ‘the next big thing’, maar aan de veelvuldig Franssprekende concertgangers rondom ons te horen, is Vlaanderen daar dus nog niet helemaal in mee. Hoog tijd dus om industry plant in een van onze lijstjes op te nemen, want de jongedame uit Nice weet heel goed waar ze mee bezig is. Ergens steekt ze permanent de draak met de grote popsterren en clichés door gewoon zichzelf te blijven. Dat het zweet al na enkele nummers van haar gezicht droop en zich daar niet door liet afstoppen, is een voorbeeld van het charme dat miki in zich heeft. Een overweldigende set was het daarom zeker niet in de Botanique, maar enorm vermakelijk en uiterst plezant eens te meer. De Française heeft genoeg in haar mars om het te maken en aan de overvolle agenda te zien, krijgt ze de komende maanden ook tal van kansen om alsmaar beter te worden in wat ze doet.
miki staat op 22 oktober in de Ancienne Belgique.
Setlist:
yes
ça pik un peu quand même
miki cowboy
jtm encore
hana one
poly-pocket
cartoon sex
bnf
switch switch
particule
afx
Tom’s Diner (Suzanna Vega cover)
sakamoto
aphexion
roger rabbit
échec et mat
hajima
scorpion ascendant scorpion
