Hannah Rain liet enkele weken geleden – als een ware deus ex machina – haar eerste single “Warm” op de wereld los. Met die razendsnelle intrede zette ze meteen een duidelijk signaal: hier is een stem van betekenis, geworteld in het Vlaamse landschap maar gericht op iets groters. In haar debuut-ep Lights Out bundelt ze nu die eerste indrukken.
Openen doet ze met “Lights Out”, een introductie in de wereld van Hannah Rain, waar dreiging en donkere hersenspinsels de plak zwaaien. Hiermee is de toon meteen gezet, want verderop de ep word je er ook niet vrolijker van. Als “Warm” bedoeld was om een eerste indruk te geven van een artiest die verder gaat verkennen, dan wordt wel duidelijk dat er ruimte is voor verdere verdieping, zowel muzikaal als tekstueel. Voor liefhebbers van een dromerig, bijna filmisch popgeluid waarin zang boven de track wordt geplaatst, is dit geen onaardige keuze.
Met haar tweede single “Self-Destruction” liet de 23-jarige singer-songwriter een heel andere kant van zichzelf horen. Waar debuutsingle “Warm” dromerig en hoopvol aanvoelde, gaat “Self-Destruction” dieper in op haar verlangen naar controle in een gevecht met zichzelf. Het nummer maakt die innerlijke strijd tastbaar en geeft een stem aan gevoelens die vaak ongehoord blijven, met een tekst die erg rauw en direct is. En net hier vergaloppeert ze zich. Rain klinkt op haar best in low tempo songs. Wat meteen opvalt, is Hannahs stem – warm, doorleefd en tegelijk breekbaar. Ze zingt niet om te imponeren, maar om te raken. In nummers als “Insomnia”, een wondermooi walsje, klinkt ze oprecht en dichtbij, alsof ze haar verhaal rechtstreeks in je oor fluistert. Die authenticiteit vormt de ruggengraat van de hele ep.
In vergelijking met bijvoorbeeld haar debuutsingle “Warm”, die eerder hoopvol en dromerig was, voelt “Midnight” wat serieuzer, minder lichtheid, iets meer gewicht, zonder dat het zwaarmoedig wordt. Theatraal, dat wel. Maar het wérkt. Producer Sam Pieter Janssens weet als geen ander hoe je haar donkere teksten inpakt. Onder zijn alter ego Clairval maakte hij immers al de bloedstollende soundtrack van de slashermovie Fomo. Voor fans van subtiele, melancholische pop is dit een aangename luistertrip van 21 minuten, maar wie zoekt naar een onvergetelijke hook, radicale vernieuwing of tekstuele diepgang zal hier waarschijnlijk slechts deels beloond worden. Nog wat whiskey en sigaretjes later zou dit Beth Gibbons kunnen zijn die slecht heeft gedroomd. Zonder Hannah met ongezonde gebruiken op te zadelen, Lights Out is geen schreeuwerig statement, maar een overtuigende belofte van wat Hannah Rain nog allemaal in haar mars heeft. Maar een pink pony club zal het alleszins niet zijn.
Kortom: beter een donkere belofte dan een lege pose. Als Rain haar scherpte weet te behouden en muzikaal verder durft te snijden, zou haar volgende stap weleens écht kunnen binnenkomen.
Ontdek “Insomnia”, ons favoriete nummer van Lights Out, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
