In 2023 maakte de Duitse eurosongbond een niet erg snuggere beslissing door wederom een artiest te selecteren die tijdens het Eurovisiesongfestival grandioos laatste zou eindigen. Misschien had From Fall to Spring het toen wel beter gedaan? De zeskoppige nu-metalband uit Neunkirchen stelde zich dat jaar voor Duitsland kandidaat met het nummer “Draw the Line”, maar werd uiteindelijk niet geselecteerd. Hun inzending leverde hen wel een kleine populariteitsboost op, en sindsdien timmert de jonge band gestaag aan de weg. Met hun debuutplaat Rise lieten ze al horen dat de nu-metalsound van weleer – denk aan de melodische agressie van Linkin Park, het swaggerrandje van Limp Bizkit en strakke rapstrofes – opnieuw helemaal relevant kan klinken. Op opvolger Entry Wounds zetten de Duitsers die lijn verder, met meer zelfvertrouwen en een duidelijkere eigen identiteit. Die groei nemen ze nu ook mee op hun allereerste headlinetour die zich ook buiten de Duitse landsgrenzen begeeft. Gisterenavond hield de karavaan halt in Kavka Oudaan, en dat zullen de aanwezige fans geweten hebben.
Eerst was het de beurt aan supportact Letters Sent Home. Omstreeks 19u30 was de gezellige zaal van Kavka Oudaan nog niet erg gevuld, maar het publiek dat er al stond, was klaar om zich op te warmen. Al hadden de Duitsers het daar duidelijk moeilijk mee. Zowat alle klassieke concerttrucjes werden tot vervelens toe bovengehaald – van een wat tegenzinnig sitdownmoment tot enkele brandende gsm-lichtjes – maar het publiek bleek niet erg overtuigd. Het feit dat de stem van frontvrouw Emily Paschke vooral bij de hoge noten niet altijd even zuiver klonk, hielp daar ook niet bij. Toch was het zeker niet allemaal negatief: met “A Wife, a Whore” bereikte de set even een muzikaal hoogtepunt en kwam er wat vaart in het optreden. De poging om naar het einde toe nog een moshpit op gang te trekken, liep dan weer minder vlot – slechts vier dappere zielen gaven gehoor aan de oproep. Dat kon de dankbaarheid van de band echter niet temperen en afsluiter “Ignorance” leverde nog een leuke singalong op. Letters Sent Home was, ondanks enkele schoonheidsfoutjes, een sympathieke opwarmer, maar heeft zeker nog wat nood aan oefening.
Om kwart na acht dropte special guest Cyan Kicks een Scandinavisch bommetje. Kavka Oudaan was intussen al wat voller gelopen, en dat merkte je meteen aan de stemming in de zaal. Met “From the Bottom of My Heart” knalden de Finnen er stevig in – het nummer bracht in één klap meer leven in de brouwerij dan de gehele set van de vorige supportact samen. Cyan Kicks vuurde de energieke en opzwepende songs één na één op het publiek af. De podiumpresence van de band en vooral van frontvrouw Susanna Saarinen straalde professionaliteit en zelfvertrouwen uit; bijna alsof de band zélf de hoofdact was. Halverwege verraste het viertal met een krachtige herwerking van Alec Benjamins “Let me Down Slowly”. Een korte drumsolo zorgde voor een leuk intermezzo en hield de vaart erin. Cyan Kicks gooide er met onder andere “Gasoline” en “Hurricane” nog enkele knallers tegenaan en liet de zaal bruisend achter, klaar voor de hoofdact van de avond.
From Fall to Spring liet niet al te lang op zich wachten, nog geen kwartier later vuurde het zestal met “Draw the Line” meteen een van hun sterkste troefkaarten op ons af. Al bracht die eursonginzending niet direct de energie die we verwachtten. De zingende broers Philip en Lukas Wilhelm blonken vreemd genoeg uit in het statische. Gelukkig was dat slechts van korte duur, want met “Blood” straalde het vervolg meteen veel meer energie uit. De rookmachines werden een eerste keer ingeschakeld en de hoofden in het publiek gingen agressiever op en neer. “Br4ainfuck” zette die positieve lijn voort. De band toonde met dit nummer duidelijk hoe rap en metal elkaar kunnen vinden in een perfecte symbiose; de continue afwisseling tussen de stemmen van de broers zorgt bovendien voor een strak ritme, terwijl de rest van de band die intensiteit muzikaal ondersteunt.
Zonder al te veel bindteksten raasde From Fall to Spring door het eerste deel van de set. “Black Heart” zorgde voor een eerste collectieve beweging in de vorm van op- en neergaande handen in het publiek. “Pieces” legde dan weer een ander kleurpalet bloot. De broertjes Wilhelm droegen het nummer op aan iedereen die afziet van pijn en haat, wat voor een emotioneel hoogtepunt tijdens het concert zorgde. Zoals bijna iedere band in de huidige metalcorescene, beschikt ook From Fall to Spring over enkele LED-panelen op het podium. Op vier verticaal geplaatste schermen werden steeds toepasselijke visuals geprojecteerd, en tijdens onder andere “Cast Away” ondersteunden ze het meezinggehalte door de songteksten weer te geven. Een dikke pluim gaat naar de lichtmannen, die met flitsen in zowat alle neonkleuren een spectaculair visueel kader wisten te creëren. Epilepsiegevoelige toeschouwers hadden waarschijnlijk beter een stapje opzij gezet.
De temperatuur in de zaal was intussen zodanig hoog opgelopen dat de Duitsers besloten het tempo na een half uur licht af te zwakken door met “Incomplete” de Backstreet Boys te coveren. “I Won’t Back Down” was dan weer het teken om terug in volle vaart te gaan: zwaar, overtuigend en voor het eerst deze avond werd spontaan een moshpit gevormd die de band zelf positief verraste. Daarna kregen we nauwelijks nog een moment van rust. ‘Rise up, rise up, everybody go insane’, “Beastmode” zorgde voor een nieuw collectief meebrulmoment, waarna Simon Triem en Benedikt Veith solo tekeer mochten gaan op drums en keyboards. Met “Chasing the High” werd het sterke slotstuk van de show ingezet. Een eerbetoon aan de klassieke nu-metal werd met een “Last Resort”-cover van Papa Roach enthousiast onthaald door het publiek, al rijst de vraag of deze wel volledig op zijn plaats was zo diep in de setlist. Dan restte enkel nog “Control”, waarbij enkele zwetende lijven bewezen dat iedereen nog een laatste keer alles uit de kast zou halen.
From Fall to Spring geniet nog verre van de grote bekendheid, maar liet wel zien waarom het in de metalcorescene steeds meer naam maakt: een sterk samenspel tussen de bandleden en een set vol energie en dynamische afwisseling. Visueel indrukwekkend, muzikaal overtuigend. Het was een optreden dat wellicht nog enige tijd in het geheugen van de aanwezigen zal nazinderen.
Onlangs werd een tweede deel van de tour van From Fall To Spring aangekondigd. Wie de energie van de band in levende lijve wil ervaren kan op 27 maart nog terecht in de Zik-Zak in Ittre of op 25 april in de Nieuwe Nor in Heerlen, Nederland.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Draw the Line
Blood
Br4infuck
Come Alive
Black Heart
Pieces
Cast Away
Incomplete (Backstreet Boys cover)
I Won’t Back Down
Destiny
Take the Pain Away
Beastmode
Simulation.exe
Chasing the High
Last Resort (Papa Roach cover)
Control
