© Anna Carina Schoeters
Eigenlijk komen we zelden in cultuurcentra voor concerten, maar in het Liers Cultuurcentrum organiseren ze elke maand een clubconcert op vrijdag. Deze keer stond er een naam op het programma die we al eerder tegenkwamen. Wilson55 is een jonge Lierse band die al enkele jaren samenspeelt. In 2023 kwam hun debuut-ep uit, gevolgd door de zomerse single “Tell Me Where You’re Hiding”, waarna er even radiostilte was rond nieuwe muziek. De zaal was verrassend goed gevuld met familie, vrienden en kennissen die de jonge heren kwamen steunen, maar ook benieuwd waren naar waar ze zolang aan hadden gewerkt. Met meer dan vierhonderd verkochte tickets was dit geen doorsnee lokaal concert, maar een echte mijlpaal voor een band die klaarstaat om door te breken.
De eer om de avond te openen ging naar singer-songwriter Justine Wolfs. Begeleid door akoestische gitaar en keys bracht ze een reeks intieme nummers die haar sterke teksten en warme stem tot hun recht lieten komen. Wolfs schakelde moeiteloos tussen lage tonen en hogere noten die zacht maar krachtig binnenkwamen. Haar nummers waren vaak introspectief en persoonlijk, maar nooit zwaarmoedig. Vooral in haar laatste nog onuitgebrachte nummer liet ze zien hoeveel gevoel er in haar muziek schuilt. Het nummer begon klein, maar groeide langzaam uit door akkoordenwissels die net genoeg spanning toevoegden. Ondanks het geroezemoes in de zaal bleef ze kalm en gefocust. Justine Wolfs toonde dat ze een natuurlijke podiumrust kan brengen en enkel nog moet openbloeien met wat meer muzikale inkleuring rondom haar stem.
Na een korte pauze dimden de lichten opnieuw en kwamen de leden van Wilson55 een voor een het podium op. Vanaf de eerste noten voelde je hoe goed deze band op elkaar is ingespeeld. Hun sound beweegt ergens tussen dromerige indiepop en indierock met tijdens Nederlandstalige nummers echo’s van Bazart en tijdens Engelstalige van Arctic Monkeys, zonder ooit aan eigenheid in te boeten.
Het concert opende met nieuwe nummers, waaronder een meeslepend nummer dat meteen een zomerse sfeer opriep. De synths fonkelden als zonlicht, terwijl de gitaarriffs sprankelend en melodieus door de zaal galmden. De stem van Jort Roscam klonk zelfverzekerd en vol emotie, soms speels, soms breekbaar, maar altijd helder. De band wisselde daarna moeiteloos af tussen Nederlandstalige en Engelstalige nummers. Dat is niet zonder risico, maar hier werkte het wonderwel.
Halverwege de set vertraagde het tempo dan eens. Op een bijna verhalende manier leidde de band het publiek door “Thin Walls” met cello van Fried Ooms, die de compositie extra gelaagdheid gaf. De combinatie van Roscams zachte zang, Ooms’ warme cello en de simpele keys zorgde voor een broos, filmisch moment. Het was een knap opgebouwde afwisseling die getuigde van maturiteit en muzikaal inzicht.
Daarna draaide Wilson55 het volume weer op met een paar stevige, ritmische songs waarin de drums het tempo strak hielden en de baslijnen diepte toevoegden. De gitaren en backvocals door Vincent Engels werden iets rauwer en het geheel neigde meer richting indierock. De band leek ook zichtbaar te genieten met kleine glimlachen en korte blikken van verstandhouding. Het soort chemie dat je alleen ziet bij groepen die elkaar door en door kennen. De reactie van het publiek werd daardoor ook met elk nummer enthousiaster. Er werd meegezongen en bij momenten zelfs gedanst.
De laatste fase van de show voelde als een echte viering. Een knallende drumsolo van Milan Ribel leidde naar een krachtige cover van “Search and Destroy” van The Stooges, als knipoog naar eerste jamsessies. Daarna volgde een bijzonder moment met hun debuutsingle “Rosa”, waarin de cello opnieuw terugkeerde. Het nummer, dat van nature al iets onheilspellends heeft, kreeg samen met de gitaarriff een meeslepende lading. Om dan maar eens proberen af te sluiten, zongen ze een duet met Justine Wolfs, een nummer dat vrijdag 17 oktober zou verschijnen. De samensmelting van hun stemmen, gedragen door warme instrumentatie, gaf het concert een officieel voorproefje voor wat de toekomst nog zal brengen.
Dan toch maar echt afsluiten met een van hun hitjes, waarop iedereen nog een keer op los ging. Het was een soort moment waarop je voelt dat alles klopt tot in het detail. Wilson55 heeft in De Mol niet enkel het thuispubliek nog meer overtuigd, maar vooral bewezen dat ze klaar zijn voor het grotere werk. Hun geluid is volwassen, hun samenspel indrukwekkend en hun podiumaanwezigheid oprecht. Wat begon als een lokale belofte, staat nu op het punt om nog meer te groeien en te kunnen bereiken.
