Nena @ De Roma: 99 verloren minuten

© CPU – Peter Verstraeten

Kent u de parabel van de 99 ballonnen die op weg zijn naar de horizon? De kans is in ieder geval bijzonder groot, want het nummer van de mythische Nena is een evergreen van jewelste die niet alleen in Duitsland en Europa meegezongen kan worden. De Duitse popster uit het stadje Hagen vierde in de jaren tachtig en negentig met haar rockende popmuziek hoogdagen en is nog steeds een welbekende naam dankzij haar resem hits die de tand des tijds redelijk goed hebben doorstaan. Zeker in de Duitstalige landen draait ze nog moeiteloos bovenaan mee, al is ze geen onbesproken artiest. In Duitsland viel ze tijdens de coronapandemie uit de gratie toen ze opriep dat iedereen welkom is bij haar show, ook degenen die zich niet lieten vaccineren. Logischerwijs zorgde dat voor verdeelde meningen en werd ze door bepaalde politieke stromingen net door dat standpunt op handen gedragen. Van een beetje polarisatie is Nena nooit vreemd geweest, al zijn we blij dat het tegenwoordig weer vooral om de muziek mag gaan. Geen nieuw album dat door ons strot geramd dient te worden met een tour, maar wel gewoon een concertreeks die haar grootste hits mooi in de bloemetjes moet zetten. In een uitverkochte De Roma botste Nena hoe dan ook op een vrij apathisch publiek en ook de artieste zelf was niet bepaald in een hoogdravende vorm.

© CPU – Peter Verstraeten

Touren is bij Nena een familiegebeuren en dat mag je gerust letterlijk nemen. Issa Bloch is namelijk niet zomaar een artiest, maar het alter ego van Nena’s dochter Larissa Kerner. De 35-jarige artieste heeft een zeer goede band met haar moeder en die bewees haar dochter een dienst door haar project een duwtje in de rug te geven door ze mee te nemen op tour. Voor het publiek was deze gunst eerder minder plezant, want wat we voorgeschoteld kregen was echt van een zeer matig niveau. DJ Janick Zebrowksi legde de ene na de andere fletse technobeat in de mix, waar Larissa Kerner met een storende schlagerattitude infantiele teksten over zong. Een feestje konden ze hiermee niet ontketenen, ook omdat de mensen die voor hun neus stonden niet per se tot hun doelpubliek horen. Ook best hilarisch was het feit dat Kerner haar bindteksten volledig in het Duits deed en we de helft ervan maar half begrepen. Tot overmaat van ramp gingen ze ook nog eens over tijd met een dramatisch zwak nummer en duurde de marteling nog langer dan nodig. Issa Bloch had met andere woorden niet gehoeven voor ons.

© CPU – Peter Verstraeten

Dat Nena doorgaans grotere zalen gewoon is, viel te merken aan de productie die ze had meegenomen. Het paste nog maar net op het al vrij grote podium van De Roma en zo was er toch iets minder bewegingsvrijheid voor de immer mobiele Nena. Dat lag ook wel deels mee aan het feit dat ze een tamelijk grote bandbezetting heeft. Twee toetsenisten, een drummer, drie backings en drie gitaristen lieten het podium relatief vol ogen en dat hoorde je ook in het begin. Het nog rustige “Liebe ist” beet de spits af en deed dat met een vrij chaotisch aanvoelende opkomst. Op een eerste hit moesten we in Antwerpen niet wachten, want met “Nur geträumt” was het bij nummer twee al prijs. Weliswaar was het geluid toch vrij tot zeer dof en schel. Geen al te beste omstandigheden bij zo’n ‘dromerig’ liedje. Nena zelf maakte ook niet de meest pertinente indruk en greep een aantal keer toch stevig naast de toon.

Wat nog het meest opviel was de nogal ongemakkelijke sfeer die er in De Roma hing. Er zat weinig beweging in het al iets minder jonge publiek en ook echt meedoen met de zangeres op het podium zagen de meesten klaarblijkelijk niet zitten. Ze stonden er liever bij en keken er naar. Voor Nena was het daarom ook wat zoeken en ook hier weer hielp het niet dat ze de meeste van haar bindteksten in het Duits deed. Tijdens het iets rustigere “? (Fragezeichen)” hoorden we heel wat mensen rondom ons ook op een redelijk volume praten en ook op het podium zagen we toch wel lichte ergernis over het rumoer in de zaal. Gelukkig wisselden Nena en band de rustigere nummers af met wat meer rockgeoriënteerde nummers. Voor “Noch einmaal” en “Zaubertrick” speelde het Duitse icoon zelf op een lichtgevende gitaar, al zette ook dat het publiek niet bepaald in vuur en vlam.

© CPU – Peter Verstraeten

Het concert werd overigens ook met momenten iets te nadrukkelijk en overbodig uitgetrokken. Het is nu en dan wel fijn dat ze het muzikaal talent van de band in de kijker laat zetten, maar sommige nummers werden naar ons inziens net te lang gemaakt. Nog een vrij bizar moment was toen Nena haar zoon Sakias Kerner, eveneens een van de drie achtergrondstemmen, zijn gloriemoment gunde en hem zijn eigen lied “Wir kommen in Frieden” liet zingen. Waar dat voor nodig was, blijft ons een raadsel en ook het publiek toonde nogal weinig interesse in dit intermezzo. Nu de piano toch op het podium stond, konden er nog een paar kalme nummers gebracht worden. “In meinem Leben” en “Wunder gescheh’n” zijn tekstueel best mooie nummers, maar gingen toch net iets veel verloren in het grotere geheel. Ook vocaal was het weer net niet zuiver genoeg om ons te kunnen inpakken.

Net op het moment dat we het eigenlijk al hadden opgegeven, kwam er dan toch even een kleine opflakkering. “PI (Ich rechne mit allem)” had een zekere energie en stuwde het concert eindelijk eens een beetje naar voor. Achteraf bekeken miste het concert misschien nog wat nummers van dat kaliber om voor een lossere stemming te zorgen. Nu ja, het einde stond dan toch vooral in het teken van haar bekendste nummers en zo geschiedde dat we achtereenvolgens “Leuchtturm” en “99 Luftballons” kregen. Beide hadden op zichzelf al volstaan, maar Nena mixte de nummers naar goede gewoonte met flarden van respectievelijk “Blitzkrieg Bop” en “Hey Jude”. Naar ons gevoel een nogal overbodige beslissing om op die manier en op dat moment voor kunstmatige sfeer proberen te zorgen. In De Roma waren er dan toch een paar mensen ontwaakt en terwijl er zich al een paar mensen richting het thuisfront begaven, was er nog een driekoppige encore waar vooral “Irgendwie, irgendwo, irgendwann” nog kon scoren. Het publiek uit volle borst laten meezingen was dan toch iets te veel gevraagd zo bleek, maar het neemt niets weg aan het tijdloze karakter van het nummer.

© CPU – Peter Verstraeten

Al bij al was Nena’s eerste headlineconcert in ons land sinds 2010 er eentje waar we met gemengde gevoelens achterblijven. Het staat buiten kijf dat ze als artiest een belangrijke rol heeft gespeeld in de Duitstalige muziekgemeenschap en ver daarbuiten, maar die flarden van haar genialiteit voelden en hoorden we niet terug tijdens haar concert in De Roma. En dan was daar nog dat lusteloze publiek dat liever stil en afstandelijk zat mee te wiegen dan daadwerkelijk wat mee te doen en het optreden op die manier misschien wat leuker hadden kunnen maken. We betwijfelen of Nena veel plezier heeft beleefd aan haar kortstondige bezoek aan Antwerpen, maar ook wij verlieten met een gevoel van 99 verloren minuten de zaal richting de Turnhoutsebaan. Das war’s nicht…

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Liebe ist
Nur geträumt
Willst du mit mir gehen
Licht
? (Fragezeichen)
Karawane
Noch einmal
Zaubertrick
Rette mich
Wir kommen in Frieden
In meinem Leben
Wunder gescheh’n
Genau jetzt
PI (Ich rechne mit allem)
Auf einmal warst du da
Leuchtturm / Blitzkrieg Bop
99 Luftballons / Hey Jude

Irgendwie, irgendwo, irgendwann
Wir gehören zusammen
Alles neu