© Shennell Kennedy
Wat hadden we afgelopen zomer maar al te graag FLO aan het werk gezien op Pukkelpop… Een conflict in de agenda besliste er anders over en net daarom waren we des te benieuwder hoe de dames het er tijdens hun eerste Belgische concert vanaf zouden brengen in De Roma. Het drietal werd niet samengesteld door een televisieprogramma of door een management/label dat uit is op het snelle geld, en net dat maakt FLO net zo veelbelovend. Ondanks dat er inmiddels wel een zekere machinerie achter zit, is het trio uit Londen vooral samengekomen omwille van hun voorliefde voor r&b en meer bepaald girl groups. Dat ter vergelijking FLO vaak wordt genoemd met Destiny’s Child hoeft niet te verrassen, zeker omdat er best wel wat gelijkenissen te bespeuren vallen. Om aan de legacy te geraken van Beyoncé Knowles en co zullen ze nog even moeten doorzetten, maar dat ze het vermogen hebben om potten te breken kon je meteen merken in Antwerpen.
Als opener van de avond werd Sekou naar voor geschoven. Voor mensen die onze ‘Grote Beren van Morgen’-rubriek een warm hart toedragen is dit een naam die wellicht een belletje doet rinkelen, want in 2024 figureerde hij reeds in ons lijstje van internationale artiesten die je absoluut in de gaten moet houden. Tot nu toe heeft de Brit niet volledig aan de verwachtingen kunnen voldoen, al is hij ook nooit echt van de radar verdwenen. In Antwerpen kreeg hij een halfuur om zijn kunnen te tonen en deze kans nam hij met beide handen dankbaar aan. De podiumprésence was groot en zijn stem – ondanks een paar voice cracks – best soulvol en facetrijk. Een paar maanden geleden werkte hij met Justin Bieber aan diens SWAG en die anekdote werd aangevuld met het nummer dat hij samen met de Canadese wereldster speelde. “TOO LONG” klonk behoorlijk, al waren het toch voornamelijk zijn eigen nummers die al voor een losse sfeer zorgden in het publiek. Met debuutsingle “Better Man” ging hij kort voor het einde nog een gevoelvolle kant op, maar net dat raakte de juiste snaar bij het Belgische publiek. Sekou kan nog groeien en zou dan zomaar eens een gevierde popster kunnen worden.
FLO hield de spanning er goed in en liet het publiek zelfs een kleine tien minuten extra wachten. Doorgaans zijn we dergelijke diva-streken iets minder positief gezind, maar als je grandioos kan openen met een nummer als “AAA”, dan snoer je ons gewoon de mond. Een ‘curtain drop’ zou je kunnen beschouwen als grootsheidswaanzin voor een groep die in De Roma speelt, maar net die truc toonde een zekere visie en vastberadenheid om door te zetten naar grotere zalen. Eerst en vooral moest de Borgerhoutse zaal echter ingepakt worden en dat deden ze zonder te verpinken. “Walk Like This” was een vroeg hitje dat allesbehalve geruisloos passeerde. De micro’s van respectievelijk Jorja Douglas, Renée Downer en Stella Dora Quaresma stonden aan en zorgden niet alleen solo voor een sonisch genot, maar net in de samenzang voor een waar kippenvelmoment.
Zoals dat een goede girl group betaamt, werd er op voorhand best goed nagedacht over de structuur van de show en de bijbehorende choreografie. Je zou kunnen stellen dat sommige stukken best getelefoneerd aanvoelden, maar toch zat er ook een zekere spontaniteit in de zevenvijftig minuten. De grootste reden daarvoor was de sfeer die er in De Roma hing en die al bij “Check” niet onopgemerkt voorbij ging. In ‘Antwerk’ was iedereen mee en in vuur en vlam voor FLO, en dan moesten ze nog een paar versnellingen hoger schakelen. Het medley-luikje van “Not My Job”, “Feature Me” en “Immature” was verdienstelijk en proefde bovenal naar meer. Dat meer kwam er al tijdens “Bending My Rules”. Vocaal waren ze alle drie inmiddels opgewarmd en klaar voor de hoge noten, die ze niet langer voor zich hielden. Het thema werd met behulp van “Caught Up” even veranderd naar ‘cheating’, maar aan de klasse en soevereine samenzang veranderde dat niets. De middelvinger ging omhoog en zo zagen we ook een zekere ‘bad’ attitude.
Van een zekere attitude is FLO zeker niet vreemd, en toch voelde het geenszins arrogant aan. Dat de show werd onderverdeeld in drie aktes was overigens ook een leerzame keuze, want de drie brachten in de verschillende onderdelen zeker ook een verschillende dynamiek met zich mee. Enige jammer was het ontbreken van een echte liveband, want wat we hoorden was gewoon een vooropname. Op “Nocturnal” hoorden we zeer aanwezige drums, die live-live nog net iets meer had kunnen bijdragen aan de authenticiteit van het optreden. Desondanks waren we allesbehalve verveeld en maakten de drie het gebrek aan live-muzikanten goed met het opzwepende “How Does It Feel?”. De hype in de zaal was tastbaar en ontging de drie op het podium zeker niet. Dat het daarna iets zwoeler en sensueler werd beaamde des te meer dat FLO van vele markten thuis is. Tijdens “On & On” serveerden ze een hele hoop straffe uithalen, maar doken ze ook even de eerste rij in om de fans te laten meezingen. Zo hielden ze de show ook nog een beetje voelbaar, zonder in stereotiepen de vervallen.
Het moment op deze maandagavond was zonder enige vorm van twijfel “Losing You”. De drie zangeressen zongen en haalden op verbluffende wijze uit en kregen daarmee De Roma helemaal uit z’n dak. Het werd zelfs waanzinniger en indrukwekkender met elke nieuw noot en octaaf. We durven zelfs toe te geven dat onze haren even gingen rechtstaan van het grote talent dat we voelden vibreren door de zaal. Ga daar maar eens over, al deed FLO dat ook nog met “In My Bag” en “The Mood”. Deze keer was het in eerste plaats de choreografie die opviel. De danspasjes en de bewegingen waren goed ingestudeerd en pasten prima bij de performance. Na hitje “Cardboard Box” namen ze kortstondig afscheid, maar uiteraard stond er nog een bisnummer in de stijgers. “I’m Just a Girl” was als encore een voortrefnelleijke zet en katapulteerde ons even terug naar de hoogdagen van Destiny’s Child. De rockende gitaren hadden we dan wel graag ook effectief zien bespeeld worden, maar FLO had wellicht hoe dan ook alle ogen en oren naar zich toe gezogen.
Eigenlijk zijn we iets minder fan van popoptredens die van begin tot einde volledig in elkaar gestoken zitten, maar FLO was een meer dan aangename uitzondering op de regel. Jorja Douglas, Renée Downer en Stella Dora Quaresma zongen op een hoogstaand niveau en brachten ons met de danspasjes en attitude terug naar de hoogdagen van girlgroepen zoals Destiny’s Child en The Pussycat Dolls. Het extravagante en ‘over the top’ hadden ze hoe dan ook niet, al was dat allicht ook een van de hoofdredenen waarom we zo gemakkelijk overtuigd geraakten van hun kunnen. Het valt te hopen dat ze samen nog een tijdje kunnen doorgaan als drietal, want als FLO zijnde hebben ze nog steeds het potentieel om bovenaan mee te spelen. Een hitje zou al kunnen volstaan en het goede nieuws is dan vooral; de drie zijn er klaar voor en kunnen met een dergelijke shows ook gemakkelijk grotere podia aan.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
AAA
Walk Like This
Check
Fly Girl
Not My Job / Feature Me / Immature
Bending My Rules
Caught Up
IWH2BMX
Nocturnal
How Does It Feel?
Soft
On & On
Get It Till I’m Gone
Shoula Woulda Coulda
Trustworthy (interlude)
Losing You
In My Bag
The Mood
Cardboard Box
I’m Just a Girl
