© Isaac
Na een wisselvallige zaterdag was het hopen op een zonnige zondag in de Humbeekse contreien. Het terrein was er in ieder geval zonder al te veel kleerscheuren doorgekomen en had de regen goed verteerd, en was dus net als wij klaar voor de altijd betere Voodoo Village-zondag – zo wijst de geschiedenis toch uit. Rond het kasteel en tussen de grijze handen, reusachtige paddenstoelen en aardse, houten lantaarns weergalmden daar gisteren beats van onder meer Kölsch, CamelPhat en EMILIJA & Fenrick.
The Shelter kenmerkt zich al jaren als het podium met de snelste en stevigste beats van het festival en met een opmerkelijk softere invulling van dat concept op de zaterdag maakt de stage vandaag zijn naam opnieuw waar. Marie-Julie mag dan een niet zo online vindbare artiestennaam hebben, in het dorp aan het kasteel vinden heel wat bezoekers al vroeg de weg naar de achterkant van het terrein. Niet omdat de beats al keihard staan, maar wel door het monotone karakter en de donkerte die ervan afstralen. We volgen onze onze benen richting de door Odymel gecureerde The Observatory, waar CAIVA net op play heeft gedrukt. Zij houdt het aantal bpm aan de hoge kant, maar gooit het roer om en geeft een vrolijkere en lichtere twist aan. De dj uit München zwiert de ene plaat in de andere, waardoor het minder snel eentonig aanvoelt en we graag wat langer blijven hangen.
© Isaac
Ons staanblijven maakt dat de volgende gang op het menu ‘EMILIJA & Fenrick‘ heet. Mochten we een Michelin-recensent zijn, dan gaven we hun set zeker een ster of twee, want reken maar dat hij vlotjes achter de kiezen glijdt. Met het cliché, maar in deze originele opener “Voodoo People” zorgt het duo voor de eerste set van het weekend die wij bijwonen waar er echt sprake is van een uitgelaten sfeer op de dansvloer. Het duo hangt zijn set op aan herkenbare tekstuele kapstokken om zo de voeling met de Voodoo people niet te verliezen, maar blijft ook voldoende verrassend uit de hoek komen met bouncy ritmes, zware bassen en nostalgische synths. Neem daarbij enkele klassiekers als “Drop It”, “Face Down Ass Up” en klassieker in wording “Dive” van Benwal en je krijgt een collectieve prestatie die boven de verwachtingen ligt.
Van ‘Nobody like the records that I play’ is dus niets waar; laat je dat niet wijsmaken. Net zoals de verdwaalde regendruppels in de tent binnenwaaien, sijpelt ook het volk binnen tot we als een blik vol sardientjes opeengepakt zitten, maar alsnog een bewegende massa vormen. Bij de eerste tonen van “Kind van de duivel” vallen vele monden even open, maar als de hardstylekicks plaatsmaken voor de vertrouwde sound maakt het ineens een pak meer sense.
© Isaac
Héctor Oaks verdiende zijn eerste credits in de undergroundscene van Madrid, maar wanneer we hem aan The Shelter aantreffen, lijken we eerder op een illegale rave op een verlaten legerterrein in het voormalige Oost-Duitsland te staan. Onder zeer beperkte belichting – drie cirkelvormige ledsstrips en wat randlichten – haalt de Spanjaard zijn favoriete vinylplaten boven. Blijkt echter snel dat hij deze eerst wat had moeten afstoffen of controleren, want nu en dan slaat de plaat een paar beats over. De mixing laat dan ook heel af en toe te wensen over, maar de man weet ons wel tevreden te houden met een fijne trackselectie die wat minder zwaar op onze gehoorgangen weegt dan verwacht. De bpm’s overstijgen de 150 en zodoende pompt ons hart, maar na de drukte van The Observatory doet het deugd om in openlucht en met voldoende ruimte te kunnen dansen.
Wanneer we erna richting The Yard trekken om een kijkje te nemen bij de man die zijn hoed zelfs ophoudt als hij slaapt, speelt Kölsch net zijn hitje “Loreley”. Tot drie maal toe wordt dat op enthousiast geroep vanuit het publiek onthaald, zeker wanneer hij de tweede drop enkele seconden op zich laat wachten. De ruimteschipachtige spiegelsculpturen boven ons hoofd draaien langzaam in het rond en schieten laserstralen alle kanten op die op hun beurt elke persoon die ze raken activeren. Onder een salvo gitaren klinkt het plots van ‘Here we are now, entertain us’, en dat is exact wat de Deense producer tijdens zijn laatste kwartier nog van plan is. “Smells Like Teen Spirit” dient als inleiding van “Grey”, dat aan een luid volume en met zware bassen de richting van het kasteel uit dendert. Hier gebeurt wat, en dat mag duidelijk zijn: Kölsch creëert het ene na het andere ‘hier wil ik bij zijn’-moment en verveelt zo geen seconde.
© Isaac
Zonder enige vorm van pauze start CamelPhat aan de twee uur durende closing session. Tussen tien en half elf zoeken ze de grens op tussen een stevigere housetak en melodische techno. Het glas van de plafonddecoratie trilt er bijna kapot van, maar de heren leveren een propere mix af van zeer clean geproduceerde schijven. Wij splitten hun set in twee en gaan afsluiten bij Odymel en Funk Tribu, het vooraf al bijna getroonde koningskoppel van de dag.
The Observatory puilt uit van de mensen en de euforie is amper te meten wanneer ze afwisselend eigen nummers droppen. De smoothness van Funk Tribu gaat de mix in met de melodieën van Odymel en hoewel het geluid niet al te best is achter de booth, creëert dat een uitzinnigheid van jewelste. Van voor naar achter, van links naar rechts worden handen de lucht in gehesen, heupen geswingd en voeten bewogen op nummers als “Viento” en “Hold On”. Toch zit het orgelpunt ‘m in de staart: “My Favourite Game” wordt overklast door de bezoekers en blijft nog wel een tijdje nagalmen in Grimbergen en in ons hoofd onderweg huiswaarts.
Lees ons verslag van de Voodoo-zaterdag hier.
