Ondanks dat ook Nederland overloopt van het muzikale talent, zijn er toch altijd een aantal artiesten die toch botsen op de landsgrenzen. Namen als Froukje, MEROL, Eefje de Visser, S10 of zelfs Roxy Dekker maakten de afgelopen jaren zonder enige problemen de oversteek, maar net daarachter staat er een poule aan artiesten klaar die niet meteen een belletje doen rinkelen bij het grote Belgische publiek. Iemand als Sef is daar misschien wel het beste voorbeeld van. In 2023 eindigde Ik Zou Voor Veel Kunnen Sterven Maar Niet Voor Een Vlag nog bovenaan heel wat lijstjes van beste Nederlandse albums, maar het is niet zo dat dat hetgeen was dat hem definitief op de kaart zette. Yousef Gnaoui werkte in het verleden bijvoorbeeld al mee aan “Broodje Bakpao“, of raakte met “De Leven” – overigens recentelijk nog herwerkt door S10 en pianist Joep Beving.
Moet echter wel gezegd dat Sef in de laatste jaren steeds meer is beginnen focussen op zichzelf en alles wat er hem stoort in de wereld, wat vanzelfsprekend diepgaandere platen opleverde. Samen met Abel was IJSLAND zo afgelopen jaar bijvoorbeeld nog een onontgonnen parel, dit jaar lijkt lieve monsters een langspeler te worden waar je rekening mee zal moeten houden bij het opstellen van je eindejaarslijstje. Waar het op die vorige soloplaat vooral de maatschappij een spiegel voorhield, probeert de Nederlander nu zowel zichzelf als de mens tout court een plekje te geven in dat geheel. Wat is goed, wat is slecht, en waar trek je de grens? Zijn we als mensen monsters, of mag het toch allemaal wat zachter?
Doe je er wel echt toe in het leven? Dat is een van de gedachten waarmee lieve monsters van start gaat dankzij opener “pacifist”. Het nummer zet meteen ook de toon voor de rest van de plaat, want wat van dan af aan volgt, is drie kwartier aan levenswijsheden, tekstuele doordenkertjes en addertjes onder het gras. Een combinatie die op muzikaal vlak wordt ondersteund door een evenwichtsschaal van donkere elektronica en meeslepende, klassieke elementen. Met dat laatste wil Sef de grens tussen mens en machine benadrukken, wat een bijzonder interessant geheel oplevert. “voor alles bang” omarmt europopinvloeden en somt op die manier alle dingen op waar je bang voor kan zijn in de wereld, inclusief jezelf. Dat Sef Wende erbij betrok die de tracktitel in haar herkenbare stemgeluid blijft herhalen, voelt als het missende puzzelstukje dat op zijn plek valt.
Nog zo’n Nederlandse zangeres voor wie een rol is weggelegd op lieve monsters is Froukje, en dat levert meteen een van de absolute hoogtepunten van de plaat op. “oeps” voelt aan alsof het helemaal verknipt werd en terug aan elkaar werd geplakt, met een dikke catchy poplaag erover. ‘De toekomst gaat niet door’ is het zinnetje dat het meest blijft hangen en zo hangt er toch tegelijkertijd ook een illustere sfeer doorheen het geheel. Met “narcose” benadrukt Sef dat idee nog een beetje meer. ‘Ik heb vandaag mijn hoofd eraf gehaald / Moest even praten, met mezelf / Niks d’r van gevoeld, is dat normaal? / Zo veel vragen, grof geweld’, alsof hij in een wereld vol chaos zichzelf lijkt te verliezen en zich zo wil afsluiten van het leven. Het psychedelische randje zet dat idee nog wat meer kracht bij, al rijst langs de andere kant meteen ook de vraag of je alles negeert of er iets aan wilt doen.
En oké, een “h-e-l-p” voelt dankzij het refrein een beetje cringe aan, terwijl een “ok computer” iets te veel overstuur klinkt, maar alles samen passen ook deze nummers wel bij het geheel. Het idee is er altijd en als de uitwerking goed valt, dan levert dat ook apart enorm sterke nummers op. “hou me vast” laat emotie nadrukkelijker toe door ogenschijnlijk ironisch zelfbescherming uit de weg te gaan, “hel” wordt dan weer voortgestuwd door een donkere groove en verknipte synths. Allemaal opstapjes richting het hoogtepunt dat “ruimte/tijd” uiteindelijk vormt. Zo klein het begint, met enkel Sef en subtiele strijkers, zo groots en intens zwelt het aan eenmaal de harde elektronica zich beginnen mengen. Alsof de tekst die de Nederlander brengt een steeds harder wordend gedicht vormt, dat mensen (lees: mannen) een spiegel voorhoudt. Eentje dat ons met de krop in de keel en tegelijkertijd ook een beetje verwaasd achterlaat.
Om dus maar duidelijk te maken dat lieve monsters van Sef zonder meer een ontdekkingsreis is geworden. Eentje die het eigenlijk nog onbegrijpelijker maakt dat de man zijn populariteit vanuit Nederland nog niet heeft kunnen doortrekken richting Vlaanderen. Achteraf gezien maakt het zelfs niet eens uit wie precies de monsters zijn in onze wereld – de mens of de technologie, laat staan iets ertussen. Zolang we allemaal onze plek vinden in de samenleving, met als doel gewoon goed te zijn voor onszelf en voor elkaar, zou de wereld al een mooiere plek kunnen worden. En als lieve monsters daar dan ook maar één steentje aan kan bijdragen, dan is het al de moeite om er eens op je gemak naar te kunnen luisteren.
Sef staat deze zomer op Lowlands.
Ontdek “oeps”, ons favoriete nummer van lieve monsters, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
