Retro-soul is inmiddels alweer een oud genre, tegelijk is het levendiger dan ooit. Nieuwe albums verschijnen aan de lopende band. Durand Jones & the Indications stonden dan wel niet aan de wieg van de herboren soul, maar de band is inmiddels wel een gevierde naam. De kwaliteit spat er al op hun titelloze debuutalbum in 2016 vanaf. De vraag na drie albums is vooral of de band nog kan verrassen of dat we net zo goed het oude werk op shuffle kunnen zetten.
De opening van de plaat doet het ergste vermoeden: een dwarsfluit, die zowel mysterieus als gezapig klinkt, moet ons het album intrekken. Gelukkig volgt al snel het typische geluid van Aaron Frazer op de drums. Met zijn heerlijke falset tekent hij ook meer en meer voor de leadzang. Op de eerste albums was die rol vooral voor de naamgever van de band. De productie van het album ligt in de handen van het derde vaste bandlid, de gitarist Blake Rhein. Het geluid is vanaf de opening onvoorstelbaar soepel: achtergrondkoortjes, de dwarsfluit, de ritmische bas, het klinkt allemaal prachtig harmonieus.
De samenwerking verliep soepeler dan ooit, geven de heren zelf aan. Het kan komen door de soloplaten die zowel Durand Jones als Aaron Frazer hebben opgenomen. Dat zijn ook geliefde platen geworden, maar ze doen toch vooral verlangen naar juist het samenspel en ook de urgentie die de band uitstraalt als ze samen spelen. Het tweede album American Love Call werd de soundtrack van de Black Lives Matter-beweging. Het nummer “Morning in America” kreeg een lading die misschien niet zo bedoeld was, maar de tekst is zo vilein en de gitaarsolo zo boos dat het een stem gaf aan de machteloosheid van een generatie.
Op Flowers lijken we echter bij een heel andere band beland. Het album kabbelt smooth en verfijnd voort. Pas bij “Flower Moon” schuiven we naar het puntje van de stoel. We zijn al halverwege de plaat, maar nu is het samenspel van blazers, zanger en het koor, dat als The Pips, een dialoog aangaat met de leadzanger, zo soepel en dansbaar dat het lijf wel mee moet bewegen. Een zonnige trompet komt vanachter het koor tevoorschijn. Het nummer wordt direct gevolgd door het lekkere up-tempo “Really Wanna Be With You”. Durand Jones kreunt en zingt werkelijk prachtig.
Wie op een avond een geliefde uitnodigt voor wat een zwoel samenzijn belooft te worden, heeft met Flowers de ideale soundtrack in huis. In de geest van Al Green, Sade en Barry White hoef je je ogen bij “Been So Long” maar te sluiten en het licht in de kamer dimt, kaarsen gaan aan en voor het knisperende haardvuur verschijnt een berenvel. De enige zorg is om bij een lied als “Everything” niet vroegtijdig in slaap te vallen. Dat is wel het manco van de plaat: het kan ook té glad worden. Dat is prima voor tussen de lakens, maar toch niet spannend genoeg voor een gewone luisterbeurt.
De band lijkt op Flowers aan zijn eigen kwaliteit en klasse ten onder te gaan. De heren zijn inmiddels beter geworden dan hun eigen voorbeelden. Het klinkt mooier dan ooit, maar onderweg zijn ze hun eigen geluid toch wat kwijtgeraakt.
Durand Jones & the Indications speelt op 6 juli zowel op Down the Rabbit Hole als op Rock Werchter.
Ontdek “Flower Moon”, ons favoriete nummer van Flowers in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
