© CPU – Peter Verstraeten
Clamotte Rock gaat dit jaar internationaal. Het kleine festival in Herenthout staat normaal bekend om zijn acts uit de Benelux met hier en daar een verdwaalde gast van over de grens, maar koos dit maal voor een andere route. Het vloog bands vanuit alle windstreken, maar vooral de oostelijke, in die op de tweede dag van het festival de kar moesten trekken en met onder meer Danko Jones en headliner The Vaccines werd er een stevige lading buitenlandse acts op het affiche gezet. Geen evidente keuzes of de standaard namen voor een kleinschalig festival, dus des te knapper dat de organisatie het toch maar mooi voor elkaar kreeg.
WASTE @ Main Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Op dag 1 waren het vooral ouwe rotten op de Main Stage, op dag twee was het aan de jonkies. Of ja, voor even dan, want voordat namen als Danko Jones en The Vaccines het hoofdpodium vulden, mocht WASTE als opener dienen. En die groep, die hield niet bepaald rekening met de buren. Op vol volume scheurde het gezelschap uit de stad van de koeken de tent uiteen. Helaas was het publiek in tegenstelling tot de band nog niet op volle oorlogssterkte, maar naarmate de set vorderde en nummers als “Toxic” en “If I Had a Gun” de revue passeerden, begon datzelfde publiek langzaam maar zeker in de wedstrijd te geraken. Aan de band lag het in ieder geval niet, want die zat daar al vanaf de eerste noot in.
The Pill @ De Silo
© CPU – Peter Verstraeten
Clamotte Rock gaat dit jaar dus internationaal. Wij zijn er best blij om, want zo kon ook The Pill langskomen. De Britse band stond al even op onze radar, maar had zich live nog niet eerder in onze buurt op een gunstig tijdstip laten zien. Mooi moment voor een eerste kennismaking en zo dacht de groep er waarschijnlijk ook over, want het drietal speelde sterk. Hun set was kort maar venijnig, waarbij het met veel overtuiging zijn rammelende punk recht in het gezicht van de vroege festivalgangers spuwde. Een grommende bas en een snauwende gitaar waren de basis van die sound, terwijl er in de zang toch wel een behoorlijke dosis pissigheid leek te schuilen. Zo pissig dat je er zelfs bijna bang van werd, maar bovenal met een flinke attitude. Dit is een groep die deed wat ze zelf wilde. En daar is ze verdomde goed in.
Hang Youth @ De Silo
© CPU – Peter Verstraeten
We wisten al dat Hang Youth ballen van staal had, maar sinds een week of twee zit daar nog een extra laagje metaal omheen. De groep trok namelijk de stekker uit een optreden op Zwarte Cross door een investeerder die niet heel zuiver was en riep anderen om dat ook te doen. Gelukkig heeft Clamotte Rock geen last van investeerders met een dubbele agenda, dus traden de Amsterdammers gewoon aan op De Silo. Met het vuur in de ogen knalde het vanaf de eerste seconde erin en rekende het af met al de opgebouwde irritaties van de afgelopen tijd. De middelvinger ging omhoog, het tempo lag belachelijk hoog en de Hollandse krachttermen vlogen ons om de oren. Nieuw was het nummer “Kanker KKR”, dat ondanks de simpelheid nog best vermakelijk was. Geen diepgaande poëzie, wel een duidelijke boodschap, precies zoals punk eigenlijk hoort te zijn.
Gestapo Knallmuzik @ Main Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Over internationaal gezelschap gesproken: het festival had ook Gestapo Knallmuzik naar het festival weten te lokken. Een sterke zet wel, want de oost-Berlijners werden als grootheden ontvangen. Wat volgde was een bizarre mix van technobeats, ordinaire meligheid en visuele overdaad, met hier en daar een streepje aanstekelijke humor. Nummers over Angela Merkel en kachelwinkels werden dan ook als gevolg uit volle borst meegezongen, terwijl de leden met hun Duitse élan het geluid steeds verder opvoerden. Of ja, Duitse élan? We hoorden hier en daar toch echt een Vlaamse tongval naar boven komen. Ach, waarschijnlijk was dat onze verbeelding.
Nina Black @ Open Air Stage
© CPU – Peter Verstraeten
We kwamen duidelijk voor de bands naar Clamotte Rock, maar voor Nina Black maakten we graag een uitzondering. De dj staat immers geroemd om haar energieke livesets en ook gisteren was het van dat. Het was meteen aan en ze bracht een mix die van drum-‘n-bass tot meezingklassiekers ging, zonder ooit gas terug te nemen. De beentjes werden vakkundig gestrekt en onder de brandende zon werd er zelfs een dansje gewaagd. Het was dat we een volle planning hadden, anders hadden we er graag een vol uur gestaan.
Doodseskader @ De Silo
© CPU – Peter Verstraeten
Het ding was namelijk dat Doodseskader tegelijkertijd optrad met de discjockey en aangezien de show op Roadburn vorige maand zo goed was, stond de set met rood omcirkeld in onze agenda. En we zullen eerlijk zijn: Doodseskader in de felle zon is visueel toch net iets minder dan in een zaal. Geen kritiek naar de band, die kan er immers ook niks aan doen dat Clamotte Rock niet in een loods plaatsvindt, maar de logge sound komt net wat beter over in het donker. Toch was het muzikaal nog altijd berensterk. De lage bastonen van Tim De Gieter werkten als een magneet op onze nekspieren en al snel ging ons hoofd in beweging, terwijl Sigfried Burroughs met zijn drumstokken de ene na de andere zweepslag op onze trommelvliezen gaf. Toch gaven de twee geen enkele krimp op al het geweld wat het aanbracht en gingen ze vijftig minuten lang door met de sloopwerkzaamheden. Het mocht dan visueel door de locatie wat minder overkomen, muzikaal stond het duo als een bunker in een voor de rest plat weiland, en dat is voor een optreden toch nog altijd het belangrijkste.
Funeral Dress @ De Silo
© CPU – Peter Verstraeten
Leeftijden, het is een terugkomend begrip in onze review van Clamotte Rock. Waar we op dag één nog duidelijk scheiding zagen tussen twee podia en twee generaties, was het op de tweede dag een ratjetoe. Met Funeral Dress stond er namelijk een band op De Silo die al langer bestaat dan de gemiddelde leeftijd van de bezoeker. De punkveteraan viert namelijk dit jaar zijn veertigste verjaardag, maar gaf tegelijkertijd een feest alsof het zijn eerste show was. Met zijn bijna wereldberoemde hanenkam zwierde hij het publiek op en liet hij de remmen van zijn toeschouwers volledig doorbranden. Moshpits, confetti en zelfs een heuse podiumbestorming, niks was te gek, en toen “Party On” werd ingezet, ging het dak er helemaal af. Het is jammer dat de beste man dit jaar afscheid neemt, maar we gunnen hem zijn pensioen van harte. Toch hebben we door de energie die hij gisteren gaf onze twijfels of dat afscheid wel van lange duur zal zijn, want Dirk Peters is en blijft een podiumbeest
Danko Jones @ Main Stage
© CPU – Peter Verstraeten
We zeiden het eergisteren al tijdens in verslag van Vestrock, maar we herhalen het graag nog eens: Danko Jones is een artiest die live nooit teleurstelt. Ook aan onze kant van de grens slaagde hij samen met zijn mannen erin om een strakke, zweterige rockshow af te leveren. Zijn laatste album Electric Sounds mag dan wel een draak van een plaat zijn vol lauwe ouwe-mannenrock, live wist hij de boel toch weer net dat duwtje te geven waardoor het allemaal net wel werkte. Toch merkte je wel dat het niet bij iedereen aansloeg en dan konden we zelfs helaas het spelletje ‘Danko Jones en de verdwenen festivalganger’ spelen, want hoe verder we de tent naar achteren introkken, hoe leger ze werd. In het laatste kwart was er zelfs nog sporadisch een bezoeker te vinden en dat terwijl Danko Jones een prima set speelde.
Wine Lips @ De Silo
© CPU – Peter Verstraeten
Het hoogtepunt van de dag kwam pas laat op de avond, en wel bij Wine Lips. Niet gek ook, want de band heeft inmiddels best een tof arsenaal aan muziek bij elkaar geschraapt. Als afsluiter van De Silo bewees ze echter dat het live ook een goed staaltje herrie kon maken en de Canadezen speelden zich daarmee moeiteloos naar de top van de dagranking. De metronoom van de band kreeg een flinke schop onder de bips en het tempo lag vanaf de eerste seconde gevaarlijk hoog. Met zonnebrillen op, ondanks het feit dat de zon al even verdwenen was, en een bak fuzz waar je U tegen zegt, gleed het namelijk met een rotvaart doorheen zijn set en was het dan ook uit het niets opeens voorbij. We hebben geen verstand van wijn en zijn zeker ook geen sommelier, maar we weten nu wel met zekerheid dat 2015 een uitstekend wijnjaar was.
The Vaccines @ Main Stage
© CPU – Peter Verstraeten
Clamotte Rock heeft doorheen de jaren steeds grotere namen aangetrokken, maar zo’n grote vis als The Vaccines, die was nog nooit aan de haak geslagen. Als een aap met zeven ruggen plaatste de organisatie de groep dan ook helemaal bovenaan de affiche en mochten de Britten Clamotte Rock 2025 afsluiten. Dat deden ze met een set die vlot in het gehoor lag, maar zelden echt uit de bocht vloog. Met andere woorden, The Vaccines speelde op veilig, maar deed dat wel met genoeg flair en overtuiging om het publiek tot op het einde mee te krijgen.
De hits werden zorgvuldig gedoseerd en de klassiekers zaten mooi verspreid. “Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra)” en “Post Break-Up Sex” kwamen al vroeg en trokken meteen de aandacht, met de rode gitaar van frontman Justin Hayward-Young als opvallend middelpunt. Het was sowieso de zanger die eigenlijk het grootst in de picture stond, die zo nu en dan een wandelingetje deed maken, maar vooral statig achter zijn microfoon bleef staan. Van daar uit bracht hij dan ook zijn grootste klapper “If You Wanna” en meezingklassieker “All My Friends Are Falling In Love” als slotstuk, waardoor het publiek met een brede glimlach naar huis kon. Het mocht dan wel geen memorabele apotheose vol show zijn, wel was het een nette strik rond dag twee. En daar tekenen we voor.
Ons verslag van festivaldag 1 vind je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
