© CPU – Bert Savels
Op 24 mei verschijnt MAD!, inmiddels al het tiende studioalbum die de cultband Sparks sinds de eeuwwisseling uitbracht. De teller komt in totaal heel dicht bij de dertig, maar de broers Ron en Russel Mael staan er om bekend toch voornamelijk vooruit te blijven kijken. We hadden het genoegen om het met zanger Russel Mael over de release en het opnemen van het nieuwste album te hebben, alsook een aankomend filmproject en de albums die hij mee zou nemen naar een onbewoond eiland.
Eerst en vooral gefeliciteerd met het opnemen van alweer een nieuw album. Jullie zijn de laatste jaren heel erg productief. Waar halen jullie jullie inspiratie vandaan?
Het is een beetje zoals een observator zijn. Wakker zijn, observeren wat er in de wereld allemaal gaande is en dat verwerken in je muziek. Je wil de mensheid observeren en dat dan op verschillende manieren weer omzetten in expressie door middel van muziek.
Gebeurt het soms dat je aan een album werkt en dingen die volgens jullie niet op de plaat passen worden meegenomen naar een volgende plaat?
Soms zijn er een paar nummers die niet worden afgewerkt omdat we het niet goed genoeg vinden in vergelijking met de kwaliteit van het album, maar het gebeurt soms ook dat we de interesse erin verliezen. Meestal zijn we heel opgewonden om aan een nieuw album en dus ook volledig nieuw materiaal te beginnen. Iets dat al een jaar of twee wat ligt rond te slingeren is voor ons minder interessant om af te werken dan gewoon iets gloednieuw te doen. We vinden het dus eigenlijk niet leuk om terug te keren naar dingen die de eerste keer uitgewerkt raakten.
Hoe zou je het nieuwe album beschrijven voor iemand die het nog niet heeft gehoord?
Het is altijd moeilijk voor ons om onszelf en wat we doen te omschrijven, maar nu wilden we gewoon een album maken dat – zeker voor iemand die geen kennis over Sparks heeft – een sterk statement vormt, net zoals we dat helemaal in het begin deden. Het is het behouden van het Sparks-universum, maar om dat universum verder te kunnen zetten hebben we ook frisse en nieuwe elementen nodig. We mogen niet vastgebonden blijven aan bepaalde zaken die we in het verleden hebben gedaan. Natuurlijk zijn er wel zekerheden. Je hebt mijn stem en Rons tekstuele visie, zijn songwritingsvaardigheden en alles. We proberen nieuwe manieren te vinden om die dingen te presenteren en dat is dus de echte uitdaging die we met het nieuwe album zijn aangegaan. Dat hebben we echt gedaan, weet je, een echt dramatisch statement is, zowel emotioneel als sonisch.
Als je één bepaald nummer zou moeten kiezen van het nieuwe album om aan iemand te laten horen, welk nummer zou je dan kiezen?
Ik weet het niet. Misschien is het eerste nummer, “Do Things My Own Way”, een soort van mission-statement voor Sparks. Het vat een beetje de filosofie samen die we altijd hebben gehad. We hebben altijd onze eigen koers gevaren in onze muzikale carrière en dat blijven we doen, dus op een bepaalde manier vat dat nummer het wel goed samen. Het is moeilijk om maar één liedje te kiezen.
© CPU – Bert Savels
Het was ook de eerste single die uitkwam van het nieuwe album. Hoe kies je de singles van het album?
Soms hebben we onze voorkeuren en soms heeft de platenmaatschappij hun voorkeuren, maar dat komt dan wel voort uit het laten horen aan andere mensen en kijken wat met welke nummers bereikt kan worden, bijvoorbeeld wat er op de radio gedraaid zou kunnen worden. Dus als ze een sterke mening hebben over een nummer omdat ze goede reacties hebben gekregen van de mensen aan wie ze het hebben laten horen, dan gaan we daar soms in mee. Soms zijn we het er niet mee eens en vinden we dat iets anders een betere keuze is en dan zeggen we dat ook. We bespreken het dan gewoon en hopen de juiste keuze te maken.
Is het anders dan toen je de platen uitbracht op de Lil’ Beethoven Records of niet?
Het is niet zo anders omdat we een goede relatie hebben met het label dat nu Transgressive heet en zij willen ook echt dingen doen. Ze hebben ons vanaf het begin, toen ze ons album hoorden, verteld dat “Do Things My Own Way” ook een beetje hun eigen mantra was. Dus over het algemeen zijn ze het eens met wat we doen. Het verschilt meestal niet zoveel, want mensen die met Sparks willen werken, hebben over het algemeen een soortgelijk standpunt over wat we zouden moeten doen.
Om terug te komen op de plaat zelf, soms heb ik het gevoel dat het album is beïnvloed door EBM-muziek, zoals de drums op “Hit Me Baby” die heel industrieel aanvoelen en “Running Up A Tab At The Hotel For The Fab”. Het klinkt als ‘music that you can dance to’, om het in je eigen woorden te zeggen. Is het iets waar je inspiratie uit hebt geput of was het iets dat helemaal uit de lucht kwam vallen?
Ja, we genieten er echt van dat we nu de vrijheid hebben om een bepaald nummer in elke richting te sturen die we maar willen. Het is echt een goede vrijheid die we hebben omdat we ook onze eigen studio hebben en we kunnen dat, als we iets meer elektronisch willen laten klinken dat lijkt te passen bij een bepaald nummer, gewoon op die manier benaderen. Maar als we iets willen doen dat meer op gitaar gebaseerd is, dan kunnen we het ook op die manier doen. Of als we iets willen doen dat meer orkestraal klinkt op een bepaalde manier, dan kunnen we dat ook doen. We combineren zelfs al die elementen in één nummer. Dus we hebben geen specifieke voorkeur, we sturen het gewoon de kant op die volgens ons het beste bij het nummer past.
Om terug te komen op “Running Up A Tab At The Hotel For The Fab”. Wat was de inspiratie achter het liedje? Ik vind het erg grappig.
Nou, de tekst is een soort van relatieliedje waarin een man indruk probeert te maken op zijn partner. Hij neemt haar mee naar een hotel, terwijl hij de middelen niet heeft om te betalen voor dat soort dingen. Dus hij biedt spullen aan uit de minibar en het restaurant en ze drinken, terwijl hij zich de hele tijd realiseert dat hij niet weet hoe hij zich dit gaat kunnen veroorloven. Op het einde belandt hij in de gevangenis voor wat hij gedaan heeft en vraagt hij zijn vriendin of ze hem daar nu komt bezoeken.
© CPU – Bert Savels
Het is als een kort verhaal in muzikale vorm. Is het ook iets dat je uit observaties van het echte leven hebt gehaald?
Ik denk niet specifiek dat incident, nee, maar ik denk dat het gewoon het observeren van dingen is en dan in staat zijn om met verhalen te komen. Een verhaal als dit dat geen ervaring uit de eerste hand was, is wel gewoon genieten bij het creëren van zo’n verhaal. Waarschijnlijk zullen we de inspiratie wel ergens uit de omgeving geabsorbeerd hebben.
Een ander nummer waar ik het echt over wilde hebben was “I-405-Rules”. Het heeft heel spannende strijkerspartijen, die heel klassiek aandoen. Werden jullie geïnspireerd door een bepaalde compositie of een bepaalde componist?
Het nummer is zeker klassiek getint. Er was gewoon iets dat we echt leuk vonden aan de combinatie van elementen in dat nummer, zowel tekstueel, maar dan ook de echt agressieve strijkerspartijen en zwaardere drums erbij. Dus we hielden echt van de combinatie van die elementen, die tegengesteld gaat aan wat de tekst ook doet. Het is niet specifiek, geleend van een klassiek stuk, maar het is wel klassiek. We doen dat soort dingen graag en we vinden het geweldig dat het echt agressieve strijkers zijn. Ze worden niet gebruikt om een nummer wat zachter te maken, maar juist als het primaire element dat het nummer vooruit stuwt. Dat is in het algemeen ook hoe we orkestrale instrumenten het liefst gebruiken.
Over de opnames van het album, heb je nog interessante verhalen of grappige momenten van achter de schermen?
We hebben nu opgenomen bij mij thuis, dus het is een geweldige plek om op te nemen, om de totale vrijheid te hebben zoals ik al zei, maar het enige nadeel dat we misschien hebben is dat er veel tuinmannen in de buurt zijn en zij hebben bladblazers. Meestal worden die op donderdag gebruikt en dan moeten we onze opnamesessies daarop afstemmen, want anders zitten we met een uur aan irritant geluid tussen in onze opnames. We kunnen het horen op de opname als we niet voorzichtig zijn.
Om het even over de albumhoes te hebben. Ik vind de albumhoes dit keer heel eenvoudig. Het is gemakkelijk voor de ogen met het babyblauw. Vergeleken met de meer uitbundige blikvangers, zoals bijvoorbeeld die van Exotic Creatures of the Deep. Wat was het denkproces achter de albumhoes?
Het is inderdaad heel minimalistisch, maar we denken toch ook dat het heel opvallend is. We merkten ook op dat het beeld van onze verborgen hoofden uitstekend bij de titel van het album past, zeker met de bijna graffiti-achtige topografie bovenaan. Er komt zelfs een deluxe vinylversie van het album, met een zogenaamde lenticulaire hoes, waarbij je, als je hem op een bepaalde manier vasthoudt, onze gezichten kunt zien zonder het opschrift erop. We hebben het eindproduct nog niet gezien, maar het wordt erg gaaf.
© CPU – Bert Savels
In zijn autobiografie zei John Cale dat de release van een album pas compleet is wanneer hij de nummers live kan spelen. Geldt dat ook voor jullie of is het klaar als het album af is?
Nou, op een bepaalde manier, want we zijn echt trots op wat we nu doen. Ik denk dat veel artiesten die een lange carrière hebben gehad zich er niet zo druk om maken of hun recente muziek goed wordt vertegenwoordigd tijdens hun liveconcerten. Zoals de Rolling Stones, die zijn in staat om te rusten op hun verleden, weet je, en op zo’n manier dat het je bijna niet uitmaakt of ze nieuw materiaal hebben of niet. Je gaat gewoon omdat je het instituut van de Rolling Stones wilt zien, wat geweldig is, maar in ons geval zijn we echt trots op wat we nu doen en denken we dat wat we nu doen net zo belangrijk is als wat we vroeger hebben gedaan. Het is voor ons belangrijk om in ieder geval een deel nummers van het nieuwe album live te laten horen.
Zijn er bepaalde nummers van op het nieuwe album waar je echt naar uitkijkt om ze live te spelen?
We zijn nog steeds bezig met het uitwerken van de liveset. “Running Up A Tab At The Hotel For The Fab” is er eentje die het volgens mij geweldig zou doen live. Het zou dus kunnen dat we dat live gaan doen en we zien wel; we zijn nog aan het uitzoeken welke andere dat zullen doen omdat we ook zoveel albums hebben om uit te kiezen. We hebben in getallen meer albums dan dat we live nummers brengen, dus dat maakt het moeilijk om te kiezen welke nummers je wilt doen, met daarbij ook nog een mooie vertegenwoordiging van het nieuwe album.
Vinden jullie het moeilijk om het oudere materiaal in te passen in het nieuwere materiaal, of is het iets dat organisch ontstaat?
Gelukkig voor ons klinkt het meeste oudere materiaal nog steeds niet gedateerd als we het live doen. Het klinkt allemaal hetzelfde. En als iemand onze hele catalogus niet kent en ons live hoort, denk ik dat het zelfs een uitdaging voor ze is om te weten uit welk tijdperk bepaalde nummers zou kunnen komen. Dus als we oudere nummers doen, vinden we het leuk om nummers te kiezen die misschien niet zo voor de hand liggend zijn. We doen wel een aantal nummers waarvan we het gevoel hebben dat we ze live moeten doen, maar veel van de andere tracks uit het verleden vinden we nu echt leuk en ik denk dat ons publiek het leuk vindt om nummers te zien en te horen van albums die misschien wat obscuurder waren.
© CPU – Bert Savels
Het voelt bijna een beetje dom om deze vraag te stellen, maar hebben jullie hierna nog projecten gepland?
Ja, ik bedoel, we werken aan een ander musicalproject, dat wordt geregisseerd door de John Woo en daar zijn we heel enthousiast over, omdat we zo hebben genoten van de hele Annette-ervaring. Het was zo leuk dat we op zoek gingen naar een nieuw project. Ongeveer een jaar geleden hebben we het project aan John Woo voorgesteld, die toen zei dat hij altijd al een filmmusical wilde maken, wat ons ook wel echt verraste gezien zijn filmografie. Hij kwam langs, hoorde ons nieuwe project en was er helemaal weg van. Dus we hopen dat het ergens in de nabije toekomst in productie zal gaan.
Kun je me in een paar zinnen vertellen waar de nieuwe film over zal gaan?
Ja, nou, we hebben nog niet echt veel losgelaten over het exacte verhaal. Maar ik bedoel, het is heel anders dan Annette, maar alle dialogen zijn wel weer gezongen. Het verhaal is heel anders, al helpt dat je natuurlijk niet echt verder. Maar het is echt een totaal ander soort verhaal dan Annette. Het is iets groots en meeslepends, en we denken dat het heel spannend gaat worden. Het heet X-Crucior.
Zal het ook dramatisch zijn? Of net zo dramatisch als Annette, of wordt dat ook iets helemaal anders?
Ja, dat wel, maar toch ook weer helemaal anders
Een beetje zoals jullie muziek eigenlijk. Altijd anders, maar toch ook weer een beetje hetzelfde.
Precies. Dat is echt het geval, ja.
Denk je dat het maken van een film of een filmmusical heel anders is dan het maken van een album?
Oh ja, het is echt anders. Omdat er een narratief in moet zitten, het verhaal moet kloppen en meeslepend zijn van begin tot eind. Dat is een groot verschil met een Sparks-album, dat gewoon een verzameling nummers kan zijn. Maar bij een film moet er een verhaallijn in zitten. Dus het is een ander proces, maar we vinden beide processen even leuk.
Zijn er verder nog artistieke dingen die jullie de komende jaren willen verwezenlijken?
Nou, we willen vooral dat deze film in productie gaat. Het is voor ons een grote onderneming, op een goede manier, en een mooie uitdaging. Dus dat is nu onze belangrijkste focus. Natuurlijk samen met het nieuwe Sparks-album.
Om af te ronden, welke vijf albums zou je meenemen naar een onbewoond eiland? Stel dat je ook een platenspeler mag meenemen.
Hmm, dan neem ik de soundtrack van The Umbrellas of Cherbourg, het eerste album van Elvis en misschien het eerste album van Led Zeppelin. Misschien ook nog een album van Philip Glass. En dan, ja, wat is nummer vijf? Dan neem ik het MAD!-album mee.
Tot slot, hebben jullie een speciale band met België?
Nou, we hebben al heel lang muzikale vrienden daar, zoals de jongens van Telex en natuurlijk ook Marc Moulin, die helaas is overleden. Ook Fabienne Vande Meerssche, die een grote presentatrice was op de Belgische televisie. Dus ja, we hebben fijne vrienden in Brussel.
MAD! verschijnt op 23 mei. Op 28 juni staat Sparks in het Koninklijk Circus.
