© AFF – Senne Houben (archief)
Na The Spark van woensdag, was het gisteren dan eindelijk tijd dat Roadburn officieel van start ging. Het boutiquefestival in het hartje van Tilburg opende opnieuw de deuren voor vier dagen muzikale grensvervaging, met op de eerste dag meteen een staalkaart van wat ons de komende dagen nog te wachten staat. Van heropstanden tot volledige albumuitvoeringen en van intieme secret shows tot aan meedogenloze geluidsmuren op de Main Stage bracht de donderdag meteen alle facetten van het festival stevig in kaart. Uiteraard was het de muziek die de boventoon deed voeren, waarbij sets van Buñuel, Kylesa en avondafsluiter The Bug meteen de toon zetten en de maatstaf bepaalden voor de rest van het programma.
Oranssi Pazuzu @ Main Stage
Black metal mag voor buitenstaanders al snel klinken als een vat vol clichés en misverstanden, toch blijft het genre opvallend progressief. Oranssi Pazuzu uit Finland is daar nog steeds een van de meest vooruitstrevende exponenten van. Speciaal voor Roadburn kregen ze de opdracht om Muuntautuja van begin tot eind ten gehore te brengen. De anticipatie om deze psychedelische waaghalzerij te ondergaan, was dan ook groot. Ruim een kwartier voor aanvang stroomde de grote zaal van 013 al vol. De Finnen weken niet af van de originele volgorde, waardoor de chaos opvallend gecontroleerd bleef. De eerste riedels van “Bioalkemisti” deden de spanning onmiddellijk stijgen. Zonder enige vorm van opbouw werd er meteen fysiek stevig uitgepakt. Toch begon het op den duur aan te voelen als een herhalingsoefening. Zanger Korjak’s kreetachtige grunts zorgden voor het nodige angstzweet, terwijl zijn dominante poses de bombast versterkten waarmee het vijftal zich graag presenteert. Met het oorverdovende begin en de uitdovende keyboardklanken aan het einde was het optreden tot in de puntjes getimed afgerond.
Oranssi Pazuzu speelt dit najaar op Desertfest in Antwerpen, dat plaatsvindt van 17 tot 19 oktober.
Kylesa @ Main Stage
Als er binnen het luide muziekcircuit één plek is om een nieuw hoofdstuk te beginnen, dan is het wel Roadburn. Na een afwezigheid van zo’n acht jaar weerklonk afgelopen zomer het nieuws dat Kylesa opnieuw samenkomt. De stonerrockband rond Laura Pleasants was altijd een gevestigde naam, maar raakte gaandeweg wat verstrikt in de sleur. Tot nu. De intro van The Prodigy’s “Firestarter” blies de tien jaar afwezigheid op het festival meteen feestelijk weg. Zodra het viertal het podium op flitste, was de zaal al klaargestoomd om een dik uur te genieten van hun sludgy stonerrock. Met Roy Mayorga (Stone Sour) achter de drums zat ook de groove meteen goed — daar viel geen speld tussen te krijgen. Toch voelde het begin van de set wat eentonig aan; de nummers liepen ogenschijnlijk naadloos in elkaar over. Maar de gebalde vuisten en headbangende hoofden in het publiek lieten blijken dat de sfeer daar nauwelijks onder leed. Pleasants’ attitude en krachtige vocalen bleven daarbij fier overeind. Vanaf “Scapegoat” kwam er merkbaar meer vaart in het optreden. Vooraan ontstond een moshpit, en die energie sloeg over op het podium. Tot aan afsluiter “Running Red” werd er merkbaar uitbundiger gerockt. De comeback van Kylesa voelde bovenal als een overwinning voor henzelf — en een welgemeend eerbetoon aan hun fans.
Buñuel @ The Terminal
In de muziekwereld heb je veel charismatische frontpersonen, maar op de eerste dag van Roadburn, is het vooral Eugene S. Robinson van Buñuel die vanachter zijn microfoon de grootste show steelt. De zanger ijsbeerde, preekte, gromde en snauwde een heel optreden lang, maar deed dat steeds met de volste overtuiging. Geen seconde leek gespeeld en de man eiste vanaf het eerste moment alle spotlights op zich, terwijl achter hem de rest van Buñuel strak koers deed varen. Vooral de gitarist verdiende een pluim, want hoewel zijn werk soms klonk als een op hol geslagen motor die elk moment uit de bocht kon vliegen, wist hij wel de controle te bewaren en knoopte die de ene na de andere imposante riff aan elkaar.
LustSickPuppy @ The Engine Room
Roadburn krijgt vaak de stempel opgedrukt dat het een typisch metalfestival is, maar LustSickPuppy bewees het tegendeel. Tegen de avond kreeg het publiek in The Engine Room namelijk geen blastbeats of zware gitaren voorgeschoteld, maar een dosis EDM waarop zanger Tomasyn Hayes als een bezetene tekeerging. Wel merkten we al snel dat evolutie het hoofdthema was van de show, want waar de intro met een soundbite van de Amerikaanse zangeres Poppy nog vrij rustig was, werd het geluid naarmate de show vorderde steeds bruter. Hayes leek met de minuut opgefokter te raken en schreeuwde op een gegeven moment diens longen er bijna uit. Het mocht dan niet in het metalstraatje passen, maar LustSickPuppy kreeg de zaal moeiteloos op z’n kop en creëerde bijna een rave in The Engine Room. En precies dat stond niet op onze bingokaart van deze editie.
Teardrinker @ Ladybird Skatepark
Geen Roadburn festival zonder secret shows, dus toen aangekondigd werd dat Teardrinker in het Ladybird Skatepark zou spelen, zetten we koers naar een van de verste uithoeken van het festival en bezochten we ons meest geliefde, muzikale skatepark, op Pier 15 in Breda na dan, van afgelopen jaar nog eens. De show zat strak in elkaar en de band kende geen genade, terwijl het stevig doorheen zijn set stampte. Riffs beukten er op los, terwijl frontpersoon Kim Hoorweg vooraan stond en als een bezeten dirigent de show in goede banen schreeuwde. Niet alleen op het podium, maar ook erbuiten zette Kim de lijntjes uit. Letterlijk zelfs, want toen de zanger het podium afsprong en zich midden in het publiek begaf voor een rondje te maken, bleef Hoorweg de touwtjes strak in handen houden alsof ook de vloer tot het podium behoorde.
Faetooth @ The Terminal
Voor het eerst buiten de Amerikaanse grenzen spelen, is voor veel bands een sprong in het diepe, maar Faetooth landde op Roadburn meteen stevig op zijn voeten. In The Terminal bracht het drietal een vanaf het begin overtuigend optreden, waarbij ze hun mix van doom, shoegaze en sludge mooi in de verf zetten. Bij zo’n Europees debuut hoort immers ook een speciaal cadeautje, want naast dat het enkele nog onuitgebrachte nummers prijsgaf, kregen we ook het livedebuut van de nieuwste single “Death of Day” te horen. En precies dat nummer was door zijn perfect afgestelde mix van dromerigheid en intensiteit, de track is live nog een stuk forser dan op plaat, het hoogtepunt van de set. Wat minder goed afgesteld stond, was het geluid van de zaal, want net bij de meerstemmige passages gingen de twee zanglijnen elkaar geregeld in de weg zitten. Zonde natuurlijk, maar Faetooth viel niks te verwijzen.
The Ex @ NEXT Stage
Voor de oudste band van het volledige vierdaagse festival moeten we in eigen land blijven. The Ex is met zijn 46 jaar het Nederlandse antwoord op The Fall – zowel qua mentaliteit als muzikale horizon. Het respectabele aantal jaren op hun palmares had allesbehalve vat op het spelplezier en experimenteerdrift van het viertal. De riffs en het samenspel klonken in vergelijking met andere acts op de dag wat oubollig, maar dat had tegelijk iets ontwapenend charmants. In doordeweekse kledij en zonder Engelse bindteksten deden de Nederlanders geen enkele moeite om zich anders voor te doen dan ze zijn. Juist die no-nonsense attitude maakt dat ze ook op Roadburn thuishoren — als plek om kakelverse muziek te testen. De soort proto-noise die ze brachten, had in het begin nog wat richting nodig, maar zodra er een meer Latijns-Amerikaanse groove doorschemerde, viel alles op zijn plek. Enig origineel lid Terrie Ex gaf bovendien opvallend veel ruimte aan zijn medemuzikanten. Drumster Katherina Bornefeld mocht een nummer vocaal aftrappen en ook het jongste lid Arnold de Boer trad steeds nadrukkelijker op de voorgrond.
envy @ Main Stage
Er zijn van die albums die geen halve aandacht verdienen en A Dead Sinking Story van envy is er daar eentje van. Reden genoeg om de plaat nog eens in het zonnetje te zetten moest de groep denken, want op de eerste dag van het festival kwam het naar de Main Stage om deze van kop tot staart te spelen. Met dezelfde intensiteit waarmee ze het twintig jaar geleden in de wereld slingerden, bouwden ze gestaag spanning op tot alles ontplofte. Alleen jammer dat het geluid niet mee zat: de gitaren lagen zo dominant bovenop de mix dat de vocalen meermaals volledig werden overstemd. En laat dat net de momenten zijn waarop envy normaal het hardst binnenkomt.
Gilla Band @ The Terminal
Hoewel Gilla Band ooit als inspiratiebron diende voor Fontaines D.C., zijn de Dubliners altijd trouw gebleven aan hun eigen compromisloze geluid. Hun rauwe mix van robuuste noise en postpunk werd dit keer geëerd met een set die volledig bestond uit werk uit hun beginperiode. Het ‘Early Years’-concept ontvouwde zich in drie duidelijke fases, waarbij de France 98-ep en het album Holding Hands With Jamie fungeerden als de twee sneden brood, met daartussen het industriële, nietsontziende lawaai als stevig beleg. De loods vormde het perfecte decor voor deze sonische aanval, al bleef de afstand tussen podium en publiek voelbaar. Frontman Dara Kiely leek zich liever in zijn eigen wereld te bewegen dan actief contact te zoeken met het publiek. Toch groeide de sfeer mee met het tempo, dat de Ieren gaandeweg slim opdreven. Daardoor vloog de show vooruit, met nauwelijks tijd om op adem te komen — precies zoals het hoort bij een band die liever overdondert dan behaagt.
Dame Area @ NEXT Stage
De eerste dag liep al ver tegen het einde aan, maar Dame Area gaf, ondanks het late uur, geen millimeter gas terug en bracht een set die allesbehalve loom aanvoelde. In een uitpuilende Next Stage kende het tweetal geen genade: drums beukten onophoudelijk door, terwijl de koele, dwingende vocalen het publiek in een strak ritme vasthielden. Het duo uit Barcelona liet de zaal bij iedere slag dieper wegzinken in zijn ritmische trance, terwijl de groep er tegelijk in slaagde om steeds als een mokerslag binnen te komen. Spaanse precisie met de vuist vooruit, dat was Dame Area.
The Bug @ Main Stage
Headliners op Roadburn blijven een relatief begrip. Net zoals de avond langzaam guurder wordt, mag de muziek dat hier ook. Kevin Martin, alias The Bug, opereert al decennialang aan de randen van het muzikale spectrum — en precies daar voelt hij zich het best thuis. Dit keer stond hij er solo, om zijn ep-bundel Machine live tot één dreunende compositie te smeden. De titel van die compilatie bleek allesomvattend. Met niets meer dan twee geluidstorens en een draaitafel wist deze geluidsarchitect de zaal volledig plat te walsen met zijn drone-achtige techno. De eerste tien minuten vroegen we ons zelfs af of dit nog wel muziek was. Maar eens de eerste rookgordijnen opdoken en het apocalyptische rode licht de ruimte vulde, zat de set plots ergens tussen een rave en een performance ingeklemd. Om ons heen werd er voorzichtig gedanst op de oorverdovende trillingen die Martin losliet. Zelf bleef hij er kalm onder, alsof hij achteloos zijn platen wisselde terwijl hij het publiek langzaam in trance bracht — op een manier zoals dat eigenlijk alleen op Roadburn mogelijk is.
De recensie van de pre-party lees je hier.
Deze recensies werden geschreven door Bryan Boomaars en Cédric Ista.
