Het leven was niet altijd rozengeur en maneschijn voor de Brusselse Lous and The Yakuza. Haar eens dansbare, dan weer ingetogen songs die ergens tussen pop en r&b balanceren, zorgden ervoor dat ze zichzelf wist op te werpen tot de selecte groep Belgische artiesten die ook in het buitenland hoge ogen gooien. Na twee albums, Gore en IOTA, werd het relatief stil rond de artieste. Tussen liefde, verlies en verlangen schreef ze aan haar comeback en vandaag licht ze al een tipje van de sluier op met No Big Deal.
Laten we meteen met de deur in huis vallen: we hadden een wat lijviger werk van Lous and The Yakuza verwacht als begin van een nieuw hoofdstuk. Of ten minste: daar hadden we op gehoopt. Drie songs moeten volstaan om ons onder te dompelen in een nieuwe, verrassend melancholische wereld. Er is dus geen seconde te verliezen. “Good to know” klinkt als een radio waarop we langzaam een oude frequentie opzoeken die nét niet helder wil doorkomen. De rust schijnt doorheen de song, terwijl de combinatie van Frans en Engels voor een interessante invalshoek zorgt. In het refrein krijgen we zwoele r&b-vibes met een fluwelen randje en vooral de hoge zang maken indruk: deze Lous kennen we nog niet, maar willen we maar al te graag leren kennen!
“Casse-toi” gaat verder op die meer dromerige, laidback vibe en voegt een soort onderhuidse spanning toe. Al bij de eerste luisterbeurt grijpt Lous and The Yakuza de aandacht en dat zonder dat we goed weten waarom. Het is het soort nummer dat catchy klinkt zonder dat we onze vinger erop kunnen leggen en de subtiel verborgen elektrische gitaar zit daar ongetwijfeld voor iets tussen. Meerstemmige zanglijnen en woorden die blijven nazinderen, zorgen voor een stijlvolle song die we keer op keer opnieuw willen horen.
Afsluiter “Sad boy’s anthem” schijnt weer een compleet ander pad te bewandelen. Het kalme gitaarliedje vormt de uitgelezen soundtrack voor een zondagochtend die zich in slow-motion afspeelt en gedecoreerd wordt met verse koffie, een rijkelijk gevulde brunchtafel en zachte zonnestralen die de kamer verwarmen. We lijken mijlenver weg van de dansbare nummers à la “Kisé” of “Takata” en toch voelt het allemaal niet zo gek aan. De hypnotiserende sfeer vervangt de opzwepende melodieën, terwijl de stem van de artieste altijd de rode draad zal zijn doorheen de woorden die ze op ons afvuurt.
Met No Big Deal staat de tijd even stil en keert Lous and The Yakuza eerlijker dan ooit terug met een verrassend coherente verzameling liedjes. De kleinschalige aanpak zorgt ervoor dat haar kwaliteiten als songwriter op de voorgrond komen te staan, terwijl haar zang not steeds even zoet en intrigerend is. Een geslaagde comeback die smaakt naar meer!
Ontdek “Casse-toi”, ons favoriete nummer van No Big Deal, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
