© Daniil Zozulya
Brussel bruist van het muzikaal talent, met heel wat verschillende smaken en culturen die gerepresenteerd worden. Ook voor de Belgisch-Nigeriaanse Olamide Polet vormt de stad een levendige thuisbasis. De 25-jarige singer-songwriter gebruikt kortweg de artiestennaam Ola, en bracht in 2021 zijn eerste ep My Favourite Mistakes uit onder Warner Music. Enkele jaren later doet hij het zonder recordlabel, maar mét een team van vrienden die hem volledig steunen. Debuutalbum Reaper stelde hij nog maar pas voor, en nu maakt hij even tijd om het daar met ons over te hebben in een gezellig café in het hartje van Brussel. Ook een vooruitblik op zijn show in Botanique komt aan bod.
Laten we het hebben over jouw debuutplaat Reaper. Als het de soundtrack van een film was, welk soort film zou dat dan zijn?
Ik hou van traagheid in veel dingen. Van trage muziek bijvoorbeeld. Mijn favoriete nummer van Radiohead is “House Of Cards”. Wanneer ik dat aan vrienden vertel, verklaren die mij voor zot. Zij vinden dat er echt helemaal niks gebeurt in dat nummer, maar dat vind ik er net speciaal aan. Alles moet al zo snel gaan, dus nummers die wat rustiger zijn vind ik leuk. Dat heb ik ook bij films. De Before-trilogie bevat mijn favoriete films. De eerste film Before Sunrise vertelt gewoon een verhaal dat op één ochtend gebeurt. Ook in de andere twee films komt de speelduur ongeveer overeen met de tijd die er in de verhaallijn voorbijgaat. Reaper zou eerder de soundtrack van zo’n soort trage film zijn, aangezien mijn muziek ook zo een beetje klinkt. Daniel Day-Lewis en Cilian Murphy zijn trouwens goed in dat soort rollen en mogen er dan zeker in meespelen.
De teksten komen enorm persoonlijk over. Zijn er in je leven specifieke dingen gebeurd, waarna je geïnspireerd raakte om te beginnen schrijven aan de plaat?
Vooral bij het nummer “Stranger” kan ik me zo een specifiek moment herinneren. Ik zat in de woning van mijn vader, weg van iedereen. Het zonlicht viel op mij door het raam, en dat vond ik prachtig. Het voelde als een warme straal van inspiratie die mij plots raakte. Ik kwam toen net uit een relatie, en het was het moment waarop ik alles vanuit een ander perspectief begon te bekijken. Ik had al dingen geschreven over die relatiebreuk, maar telkens vanuit een standpunt waarin ik de andere persoon als de slechterik zag. Nu bekeek ik het op een volwassenere manier. Ik besefte dat de andere persoon ook pijn had. Ik zat met nog zoveel vragen. In plaats van boos te zijn, wenste ik toen dat ik die vragen een keer kon stellen, al wist ik dat het best was om geen contact meer op te nemen met elkaar.
Hoe kwam de samenwerking met CHARLES op “Going Under” tot stand?
Dat is een grappig verhaal. Wij deden jaren geleden mee aan hetzelfde seizoen van The Voice Belgique. Ze schakelde mij uit en won uiteindelijk de finale. Ik vergeef het haar, want we zijn sindsdien goede vrienden. We hebben zelfs twee jaar lang samengewoond. Vreemd genoeg hebben we in die periode nooit samen muziek gemaakt. Toen we niet meer samenwoonden hebben we dan ooit nog eens afgesproken. Eerst om gewoon te chillen, maar uiteindelijk hebben we toen toch eens een nummer opgenomen. “Going Under” is het resultaat.
Zijn er nog artiesten met wie je zeker ooit wil samenwerken?
Zeker en vast. Ik vind dat elke artiest iets unieks toevoegt aan een nummer, dus het is leuk om samen te werken. Dijon en Mk.Gee zijn twee van mijn favoriete artiesten momenteel. Beide zijn ze heel uniek en doen ze iets wat niemand anders doet. Dat vind ik geweldig. Ook Tamino zou perfect bij mijn stijl passen. Hij houdt er net als mij van om iets tragere en rustigere muziek te maken. Ik vond het jammer dat ik geen ticket vast kon krijgen voor zijn show in Bozar. Dan is er nog Bex. Zij is de opening act bij mijn show zaterdag. Ik vind haar muziek ook heel mooi en zou graag eens met haar samenwerken in de studio.
Ik zag in jouw video’s al dat je zelf gitaar speelt. Welk ander instrument zou je graag nog leren?
Ik denk dat ik dan voor de contrabas zou kiezen. Ik hou ervan om niet te veel verschillende elementen in mijn producties te steken, en er eerder op te focussen om elk element speciaal te maken. Een contrabas zou een uniek aspect bieden, en ik zou het dan niet op de traditionele manier gebruiken. Misschien zou ik het met een microfoon opnemen en er allerlei gekke pedalen doorheen laten lopen.
Zaterdag sta je in Botanique. Wat verwacht je daarvan?
Ik probeer net om niet te veel verwachtingen te hebben. Dan kan het alleen maar goed gaan! Ik kijk er wel naar uit. Live die connectie voelen met de mensen die van mijn muziek houden, daar draait het voor mij allemaal om.
Zijn er dan soms ook mensen in het publiek die je herkent van eerdere shows?
Dat gebeurt wel eens. Ik wissel op Instagram vaak berichtjes uit met mensen die mij al volgen van mijn oudere EP’s. Veel streams halen op een nummer is leuk, maar waar het voor mij echt om draait is opnieuw die connectie. Ik wil niet per sé heel bekend worden. Wat ik veel liever zou willen, is de favoriete artiest zijn van minstens één iemand. Daarom dat ik dus zo veel mogelijk contact probeer te houden met trouwe luisteraars. Soms herken ik die gezichten dan wel eens bij mijn shows.
Sommige artiesten willen een zaal aan het springen krijgen, andere willen er net voor zorgen dat je een speld kan horen vallen. Wanneer is een performance voor jou geslaagd?
Dat probeer ik zelf nog steeds uit te zoeken. Ik hou ervan wanneer artiesten niet te veel praten tijdens een set, zeker als ze dan intieme nummers spelen die de zaal stil krijgen. Het brengt een soort mystiek met zich mee. Ik dacht altijd dat dit soort shows voor mij bestemd waren. Het is eng, maar ik probeer altijd op mijn eigen ding te focussen. Ik doe waarop ik geoefend heb en wat ik graag doe, en als het publiek zich dan amuseert is dat heel mooi meegenomen. Laatst ging ik echter naar een concert van Mk.gee, en we hebben toen een hele show lang op en neer gesprongen. Dat was zo leuk, dus nu twijfel ik of ik daar ook niet een stukje van in mijn sets kan steken.
Op welke locatie ter wereld wil je in je carrière nog heel graag spelen?
Dat is een moeilijke… Ik heb daar nog nooit echt over nagedacht, er is niet echt een specifieke locatie waar ik zeker nog gestaan moet hebben in mijn carrière. Misschien een outdoor podium met mooie natuur op de achtergrond. Ergens in de bergen in Zuid-Frankrijk of zo? Ja, dat zou cool zijn.
Als muziek maken verboden was, wat zou je dan doen als creatieve outlet?
Ik zou heel graag acteerlessen nemen. Cinema is ook een passie van mij, een goede film kan bij mij zoveel emotie opwekken. Eigenlijk was ik altijd te bang om te beginnen met acteren, maar het lijkt me zo cool om aan een theater mee te doen. Dat dus, oftewel zou ik tuinieren. Volgens mij is dat ook een vorm van kunst, toch? Ik volg nu een cursus tuinieren, en op mijn appartement ben ik nu wat tomaten aan het kweken.
Welke boodschap wil je ten slotte meegeven aan de wereld?
Wees volledig jezelf. Ik zie zoveel artiesten die iemand anders proberen te zijn. Om nu weer even bij Mk.gee terecht te komen; uniek zijn is een van de belangrijkste boodschappen die hij in zijn muziek steekt. Hij maakt dan ook een stijl die ik nog nergens anders gehoord heb. Ironisch genoeg zijn er zoveel muzikanten die zijn stijl nu proberen te kopiëren, dus ik denk dat die de boodschap niet goed snappen. Waarom zou ik luisteren naar een artiest die iemand anders kopieert? Dan luister ik wel naar de originele artiest. Als ik het gevoel heb dat een nummer dat ik schrijf teveel op dat van iemand anders lijkt, gooi ik het over een andere boeg. Uniek zijn is dus de boodschap die ik aan iedereen wil meegeven, want het geldt niet alleen voor artiesten. Wees vrij, wees creatief, en wees eerlijk.
Ola kan je op zaterdag 12 april komen checken in de Rotonde van Botanique te Brussel! Meer info daarover vind je op de website.
