Hoeselt. Wanneer we de bezienswaardigheden eens opsnorren, zien we dat er brouwerijen en wijngaarden zijn. Een mens moet wat met zijn leven uiteraard en dan is bier brouwen of wijn maken nog niet zo’n slechte optie. Je kan er ook gewoon een rockband beginnen. HEISA is een trio dat bestaat uit Jacky Willems, ook bekend van Peuk, Jonathan Frederix en Koen Castermans. Wat een fantastische voornaam heeft die laatste! Met Heisa uit 2018 en joni uit 2020 brachten de Limburgers al twee steengoede platen uit en in 2022 werden we nog verblijd met de ep OUTLIAR. Het derde album kreeg de titel TROIS en qua duidelijkheid kan dat wel tellen, als je een woordje Frans spreekt uiteraard.
Er werden al enkele singles vooruitgeschoven en “Nandor” mag de spits afbijten. De Nandor waren bij ons gekend als boselfen in de boeken van Tolkien, maar nu is het toch vooral het fantastische begin van de nieuwe lp van HEISA. Die stem van Willems, wat is me dat allemaal zeg! Kijk, we luisteren een ontzettende hoop muziek per dag, maar dit is pas binnenkomen met een banger van jewelste. Speel dit loeihard op een weide en het publiek wordt compleet zot, daar durven we onze klok juist op zetten. “Flowers” is een heel intense song en van hetzelfde gerafelde, versleten laken een pak. We begonnen met tien minuten wreed stevige muziek en we knikten meerdere keren heel goedkeurend. We komen het écht niet veel tegen dat een plaat zo geweldig sterk begint.
De paarden krijgen nog een paar extra slagen met de zweep op de kont, maar bij “Lazar” wordt de galop een heel klein beetje on hold gezet zodat de drie ruiters eerst even kunnen rondkijken in welke muzikale windrichting ze zullen verder trekken. Jacques Nomdefamille en zijn twee kompanen maken muziek die we alleen maar als vreemd kunnen bestempelen. Dat is zeker niet neerbuigend bedoeld, helemaal integendeel. Het gaat écht alle kanten uit; alle soorten rock worden gemengd met funk, soul, enzovoort, maar het lijkt steeds alsof hier geen achterliggend plan werd uitgedacht. Neen, dat is het vreemde en dus vooral het coole aan HEISA; het lijkt alsof het allemaal vanzelf komt of zo! We kunnen er de vinger niet op leggen eerlijk gezegd, maar het meandert van links naar rechts wat de luisterervaring elke seconde veel meer dan boeiend houdt. Het is eerder iets van: ‘wat zullen we nu weer krijgen?’ om nadien te denken: ‘miljaar, dat zat weer héél goed in elkaar’.
Het straffe aan deze plaat is dat werkelijk elke song echt heel knap in elkaar steekt. Meestal zijn er voor elke luisteraar mindere momenten op een plaat, zelfs voor doorwinterde fans. Iedereen kan meestal wel een dieptepunt(je) aanwijzen op een plaat, maar bij TROIS hebben we dat helemaal niet. Werkelijk elke drumslag en elke noot en akkoord zijn gewoon boeiend en heel goed gespeeld. We zochten expres naar ‘zwakheden’, maar zijn tot nu toe van een kale reis teruggekomen. We vragen ons zelfs onwillekeurig af hoe dat moet voelen om je muzikale talenten zo te kunnen omzetten in deze originele, inventieve songs? Nu zijn Limburgers volgens ons best wel bescheiden en dat siert hen uiteraard, maar dit is toch wel allemaal heel straf in elkaar geknutseld hoor. Luister op “Shifting” na de tweede minuut eens goed naar de zang. We hebben de indruk dat Willems zijn zang heeft opgenomen onder water en dat soort fantastische details worden met hele bakken uitgestrooid op dit album.
Laat “FiveFour” in de jaren negentig uitkomen en je hebt geheid een dikke, vette hit op je naam staan. We hebben Temple Of The Dog, Soundgarden en Stone Temple Pilots altijd diep in ons hart gedragen en nog steeds, maar we zetten in dat illustere rijtje met veel graagte nu ook HEISA bij. Mannekes, hoor die gitaarpartij! Er gaat een soort muzikale kwelling vanuit die keihard wordt versterkt door de piepende gitaarnoten, alsof die gitaar gewoon leeft, pijn heeft en geen genezing of zelfs maar eerste hulp krijgt aangeboden. En toch is er met “A Place For Bears” een vreemd eend in de bijt terug te vinden op het album. Heel dikwijls is dat dan een lelijk eendje dat ook in het vinyl wordt gegroefd en waarvoor dikwijls op het knopje met het driehoekje naar rechts gericht gedrukt wordt. Hier is het echter een rustpunt gebleken. De paarden van de derde alinea worden losjes vastgemaakt aan de dwarsbalk voor de saloon zodat er in die moordende hitte even kan uitgekeken worden naar verfrissing. In de saloon ligt het echter vol stinkende lijken van kapotgeschoten cowboys en verkrachte hoeren. Iedereen is gescalpeerd en de uitbater hangt helemaal naakt vastgenageld aan zijn toog. Dat is de sfeer die wij horen in dit nummer in ieder geval.
We zijn met lichte tegenzin aan het einde gekomen van plaat nummer drie van het Limburgse trio. Met de blik voor een laatste keer op oneindig luisteren we voor de allereerste keer naar “Sad Dancer” en dat is verdorie nog het allerbeste nummer op de plaat gebleken. Wat een fantastisch cool gitaarpatroon en Willems haalt voor de laatste keer alles uit de kast, alsof hij op voorhand al wist dat de plaat met deze schijf zou eindigen. Mogen we concluderen dat we zonet de eer hebben gehad om een van de beste Belgische platen te recenseren die we de laatste jaren hebben gehoord? Dat mogen we zeker, want het is de klare en complete waarheid! Dit is echt een heel straffe lp geworden!
HEISA heeft een hele tournee voorbereid om het oude en nieuwe materiaal live te delen met het publiek. Check zeker de website van hun agent Toutpartout eens. Daar is alle informatie netjes en handig in een duidelijke lijst gezet. Dat geldt zeker ook voor onze Nederlandse vrienden. De band gaat duchtig rondreizen bij onze noorderburen en meermaals komt Ramkot mee de honneurs waarnemen!
Luister naar “Sad Dancer”, ons favoriete nummer van TROIS, in onze in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
