Red Heaven is met heel dikke stip een van de beste rockplaten uit de jaren negentig. In een tijdperk dat de muziekwereld gedomineerd werd door mannen, vond de band rond frontvrouw Kristin Hersh gelukkig ook haar meer dan verdiende plaats. Er waren wel enkele bands waar vrouwen op het voorplan werden gezet zoals The Breeders, Magnapop, Belly, L7 en Babes In Toyland, maar het waren er nog steeds opvallend weinig ten opzichte van al dat mannelijk (grunge)geweld. Throwing Muses was typisch zo’n band die op de grote festivals mocht spelen, maar dan op momenten dat veel festivalgangers hun tentjes nog uit strompelden. Kristin Hersh bracht daarnaast een van de beste songs aller tijden uit, “Your Ghost“, waar Michael Stipe van R.E.M. voor een heel merkwaardige achtergrondzang zorgde.
University was na Red Heaven een plaat die nog redelijk wat bijval had bij het rockpubliek door de bescheiden hit “Bright Yellow Gun“. Om dan te stellen dat het steil bergaf ging met de band zou wat overdreven zijn, maar The Muses maakte slechts sporadisch nog eens een album af. Er zaten vijf, zeven en zelfs tien jaar tussen de productie van de verschillende langspelers. Throwing Muses heeft op zich wel een trouw publiek, maar na jaren van radiostilte geraakt een mens de relatie met een band weldegelijk kwijt. Mensen evolueren, muziekstijlen evolueren ook en de groep leek meer een soort van gelegenheidsband die af en toe nog eens de studio indook. We bedoelen dit helemaal niet neerhalend, maar het zijn gewoon de feiten. Nu komt het trio Kristin Hersh, David Narcizo en Bernard Georges graag met de nieuwe plaat Moonlight Concessions onze woonkamer binnengewandeld.
Hersh, die trouwens het album zelf heeft geproducet, besliste om terug te gaan naar de roots van de band en die liggen in minimalistische folkrocksongs die op en top Amerikaans klinken. Nu vinden we niet direct dat de band ooit haar eigenheid heeft verloren, maar we snappen wel dat de artieste teruggrijpt naar dat oergeluid dat in de jaren negentig veel weerklank vond. “Summer Of Love” was een vooruitgeschoven single en vanaf de eerste seconde begrijpen we wat er bedoeld wordt met een terugkeer naar de wortels; een cool gitaarpatroon met een splijtende gitaarsolo en een cello op de achtergrond en dat met een ritmesectie die bestaat uit enkele sambaballen en een tamboerijn. Eenvoud en oprechtheid in enkele minuten! Hersh klinkt nog steeds als de quasi-hese deerne die lijkt te leven in de vuiligheid van het Wilde Westen. “South Coast” breit integraal verder op de sound van de eerste schijf en dit wordt – voor ons alleszins – een nostalgische trip naar die fantastische jaren negentig waar smartphones, internet, sociale media en AI gewoon nog niet bestonden. Het was niet direct beter vroeger, maar wel een heel pak gemakkelijker en gemoedelijker, zoals deze schijf eigenlijk.
De songs zijn duidelijk snippertjes die Hersh hier en daar over haar leven heeft bijeengescharreld en die ze graag wil delen met de wereld. Alledaagse gebeurtenissen worden op papier gezet, er volgen noten en akkoorden en de tape rolt om de muziek op te nemen. Throwing Muses kiest er heel duidelijk voor om zachtere rocknummers op band te zetten die heel introspectief en persoonlijk klinken. Drummer David Narcizo heeft tot nu toe nog niet veel moeten uithalen op zijn drumstel zoals hij dat bijvoorbeeld magistraal deed op “Firepile” uit 1992. Tot nu toe is dit veeleer een luisterplaat geworden dan een lp waarvoor je het salontafel verzet om eens goed uit de bol te gaan in de woonkamer.
Alle nummers op deze plaat blijven op hetzelfde elan voortgaan; akoestische gitaren en percussie in de vorm van tamboerijnen, maraka’s en héél af en toe wat slagen op de snaredrum met brushes. De bas is helemaal naar achteren gemixt waardoor deze plaat nu al een ‘unplugged’ versie van zichzelf is. Hierdoor krijgt de lp een bepaalde maturiteit over zich die ongetwijfeld de bedoeling was van Hersh en haar twee kompanen. De frontvrouw neemt duidelijk het voortouw en wil graag haar verhalen delen met het publiek. Er is ruimte voor gemaakt door net niet keihard het volume van de versterkers op tien te zetten of loeiende drumpartijen op de luisteraar los te laten. De band kiest er duidelijk voor om alles zelf te doen van het eerste idee op het maagdelijk witte papier tot het sluiten van de deuren van de studio. Voor doorgewinterde fans is dit een schitterende plaat geworden, zonder twijfel. Voor mensen die de muziek van Throwing Muses moeten leren kennen, is het (ogenschijnlijk) steeds een beetje van hetzelfde. We kunnen dat eventuele standpunt zeker begrijpen, maar we vinden het naakte, tot op het bot gestripte geraamte van de composities meer dan genoeg om volop van te genieten. We zijn heel benieuwd hoe dit live zal uitpakken. Langs de ene kant heb je de rockmokerslagen van de jaren negentig en langs de andere kant, de kant van deze plaat dus, heb je de ingehouden verhalende én akoestische stijl.
De band heeft een hele tournee gepland. Op het moment dat we dit schrijven worden de instrumenten opgesteld in Australië. Er volgt een hele rondreis door Europa en op 30 mei staat Throwing Muses in de Cactus Club in het feeërieke Brugge. Vreemd genoeg zijn er geen optredens in Nederland gepland. Uiteraard zijn onze noorderburen meer dan welkom in Brugge. Er kan ook uitgeweken worden naar Duitsland waar de band ook in een heel aantal steden zijn opwachting zal maken. Check hiervoor gerust de website want daar staat alles netjes gerangschikt. Annex: vers van de pers, twee nieuwe data voor de Lage Landen. 3 september in de Botanique in Brussel en 4 september in de Effenaar in Eindhoven. Vergeet gerust de vorige zinnen!
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Summer Of Love”, ons favoriete nummer van Moonlight Concessions, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
