Mochten we de vrijdag van Rampage slechts een opwarmertje noemen, dan zou de organisatie een klacht tegen ons mogen indienen wegens ‘afbreuk aan de eer en goede naam’. Het feest was er al, en feit is dat de weekendsoldiers ofwel de smaak helemaal te pakken hadden en klaar waren voor een nieuwe dag, ofwel nog met een half been, of ruggengraat, in bed lagen en nog wat tijd konden gebruiken om mentaal gereed te zijn voor dag twee. Die kende de structuur van een goed verhaal: begin-midden-slot, met vooral een extreem sterk midden.
Murdock, ook wel ‘bossman’, de bezieler achter ’the biggest drum & bass and dubstep festival in the universe’, programmeerde zichzelf al vroeg op de avond en zo ging onze zaterdag van start op de beats van de Belgische producer. Zijn vaderlandsliefde toonde hij gelijk met zijn rework van Sylvers “Turn The Tide”, dat een van de vele hitjes was die hij speelde. Hans Machiels kiest – gepast voor zijn timeslot – voor de radiovriendelijke drum-‘n-basshitjes met sappige drops, die het feestje meteen op gang blazen. Met een grave visuele component ter versterking van onder andere klassieker “Can’t Keep Me Down”, oud-anthem “On A Rampage” en een remix van Charli xcx’ “I Don’t Care” legde de Kortessemnaar de lat meteen op een hoog niveau, al had iets meer mixing in plaats van schijfje-af-schijfje-op die lat nog enkele centimeters hoger kunnen leggen.
Aan Camo & Krooked om op dat elan verder te gaan. Normaal zou Luude aan hun zijde staan, maar door het jammere overlijden van zijn vader moest hij verstek geven. De Oostenrijkers namen het heft dus noodgedwongen in eigen handen en dat met een goede afwisseling tussen modernere sounds en de klassiekers uit het genre. “No Tomorrow” vormde de intro en tussen de bassrijke undergrounddrops in hoorden we een dnb-versie van De Tijdloze: “Mr. Happy” en “Original Nuttah”, maar evengoed een nieuwe remix door het duo van househitje “Mwaki”. Een solide setje van het duo, maar onvergetelijk zouden we het niet noemen.
@dlux_photography
‘Ah shit, here we go again’: die meme verscheen op het grote LED-scherm om de terugkomst van Hedex‘ My Home Is The Rave aan te kondigen. Al snel dropte de Brit zijn filthy deuntjes, waaronder de VIP van “Click Click Click”. Buitenstaanders zullen waarschijnlijk hun wenkbrauwen fronsen als een heel Sportpaleis ‘fuck off!’ roept, maar Hedex zelf zal dat alleen maar als compliment zien. Zijn set tekende zich af als een knaller van een uurtje, vol leuke twists die het extreem attractief hielden. Om er maar een paar te noemen: de rock paper scissors-vocal, “Hit The Road Jack” terwijl de producer zelf ook Jack heet en een ‘Can you take a look at my cat real quick’-intermezzo, gevolgd door een korte reeks kattenfoto’s en een dubstepversie van “Mr. Postman”. De massale, overweldigende ‘ooohws’ toonden aan dat het energiepeil piekte, maar zelfs met het liquid “Can’t Decide” wist Hedex ons dnb-hart te veroveren. Op die manier staat de Brit op een zeker afstandje van wat we al eerder hoorden dit weekend en liet hij overtuigend zien dat de rave wel degelijk zijn thuis is.
En dan moest hoofdact Mellodeath nog komen… Dat de productie afgestemd is op de headliner van deze editie, mocht duidelijk zijn. Vanaf seconde één kende de front of house, net als het duo Marshmello-SVDDEN DEATH, geen grenzen meer en werd elke kilo productie die in het Sportpaleis hing optimaal benut. Dat is nog meer dan wat Rampage zelf voorzag: extra SFX, bijna elke drop vuurwerk, een opstijgende dj-booth (om apart samen en samen apart te draaien), extra veel benzine op het vuur, duivelse visuals en vooral ook staalharde dubstep en riddim. De mannen pakten flink uit om hun headlinerpositie van Rampage 2025 te verdedigen, met eigenlijk, voor ons althans, niet veel bekend materiaal. Wel herkenden we “Alone”, dat een nieuwe, ranzige lik verf over zich heen kreeg. Enkele ogenblikken later scheurden zware drums en helse riffs de wall of death open, om op de screams van SVDDEN DEATH – recht uit de diepste krochten van Merksem – op elkaar in te beuken. ‘We’re in heaven’ zong Bryce nog, maar wij neigden toch eerder naar het tegenovergestelde. Onze trommelvliezen daverden net niet uit onze oren, onze pupillen net niet uit onze ogen – en gelukkig maar ook. Deze totaal over the top-show zal nog even blijven nazinderen.
@Momenttom.com
Ook Andromedik beloofde visueel entertainment, zij het op een iets lager pitje dan Mellodeath. Zijn audiovisuele show zagen we al een paar keer op zijn Invites-shows en Rampage Open Air, en die wist eigenlijk elke keer wel te overtuigen. Ook gisteren, al was het contrast met de vorige act zo groot dat het even wennen was. Andromedik koos plots terug voor een veel vrolijkere en dansvloervriendelijkere aanpak. De lichtshow schakelde even terug een versnelling lager, maar Andromedik liet geen gras groeien over de vloer. Die moest bedanst blijven en dus mixte hij zoals altijd zijn soms wat voorspelbare – al noteren we ook wat nieuwe muziek – nummers feilloos aaneen. Op een nieuw solonummer pakte de Edegemnaar het wat smoother aan, terwijl “First To Go” even tot stampanthem werd omgevormd. Voor de rest zal zijn setlist.fm-pagina uit veel remixes bestaan: eentje van Jason Derulo’s “Watcha Say”, eentje van John Summits “Shiver” en een verse remix van Anyma en Ellie Gouldings “Hypnotized”, die lekker euforisch klonk.
En zo kwamen misschien wel de drie beste sets van het hele weekend (met ook eervolle vermeldingen voor Used en Andy C op vrijdag) allemaal vlak na elkaar, in een drie uur durende storm aan knallende beats, topsfeer en visueel spektakel. De ‘cooldown’, of zo voelde het toch, was weggelegd voor AC13 b2b REAPER en tot slot Nimda. Niet dat de temperatuur fiks daalde of de intensiteit naar beneden ging, maar over het hoogtepunt waren we wel heen. AC13 en de Amerikaanse REAPER brachten een sound die balanceerde op de grens van ‘normale’ drum-‘n-bass en neurofunk, met enkele uitlatingen in de dubstep. Nimda mocht de laatste set verzorgen, maar zijn allesvernietigende dubstep was ons toch nét iets te veel. Met een alles-kapot-attitude breide hij een eind aan de zestiende editie van Rampage. Tijd om toch voor minstens een week onze oren hun verdiende rust te gunnen en toe te leven naar onze volgende afspraak met Rampage: de Open Air tijdens het eerste weekend van juli.
