Mallrat heeft zichzelf een PhD in pop princessery uitgereikt, en dat is cum laude volgens ons. Vandaag is haar tweede album Light hit my face like a straight right uitgekomen. Drie jaar naar haar debuutplaat Butterfly Blue bewijst deze Australische dat ze mee is met wat popmuziek vandaag inhoudt, en dat ze daar helemaal haar eigen ding mee mag doen. Waar Butterfly Blue nog erg de indiepopstempel van 2022 had, is Grace Shaw, en zo ook haar nieuwe album, geëvolueerd en komt ze geheel natuurlijk met een nieuwe en toch Mallrat-eigen muziekstijl.
Aan haar kenmerkende zachte stem en dromerige melodieën voegt ze in deze nieuwe fase elektronische beats, stukken rap, hints naar drum-‘n-bass en samples van andere artiesten aan haar nummers toe. Deze pot van samengevoegde elementen roert ze tot een homogeen mengsel waar we onze vingers bij aflikken.
In december kwamen “Hocus Pocus” en “Ray of Light” als losse singles uit. Later volgde “Horses” samen met de albumaankondiging. “Pavement” was het laatst geloste nummer en daarmee was de toon van het nieuwe album helemaal gezet. Natuurlijk is het altijd afwachten of de sfeer van de reeds gedeelde nummers ook die van het album in zijn totaliteit is. Light hit my face like a straight right opent met “My Darling, My Angel” wat meteen als aankondiging mag gelden: dit album gaat een nieuwe richting uit ten opzichte van haar eerdere werk. Mallrat heeft met deze nieuwe plaat een hele verschuiving in haar eigen merk gebracht.
Van de twaalf nummers, waarvan er twee als interlude kunnen beschouwd worden, bevatten er meerdere een genre dat ze nog niet eerder aanraakte. “The Worst Thing I Would Ever Do” is door de beduidende aanwezigheid van gitaren heel erg rock, “Hideway” wordt op een drum-‘n-basstoon gedragen en “Love Song / Heart Strings” kan zo in de club gedraaid worden. Toch zijn ze allemaal door en door Mallrat-nummers. Hoe? Door de warmte die ze stuk voor stuk bevatten. Van de dansplaat tot het vertrouwde indienummer. “Something for Somebody” leunt het meeste aan bij haar vroege portfolio ten tijde van “Charlie“, maar komt meer dan ooit hard binnen. Wat ze zingt is puur, is verhalend en visueel. Dat waren haar eerdere rustige indiepopnummers ook al, maar dit nummer is nog zo veel matuurder.
Ook de opbouw van het album toont deze maturiteit, deze ontwikkeling én de Mallrat-stempel aan. De eerste helft van de plaat kan als de nieuwe toonzetting beschouwd worden waarmee ze langzaam het tempo opbouwt om bij “Defibrillator” de bass en de emotie het hoogst te hebben. Het zesde nummer “The Light Streams in and Hits my Face” klinkt als een ademruimte voor deel twee waar de meer upbeat nummers zoals “Hocus Pocus”, “Hideway” en “Ray of Light” hun plaats vinden. Glinsterend grensoverschrijdend op een niet-storende golf autotune, vernieuwend en toch vertrouwd.
We krijgen met Light hit my face like a straight right een gegidst pad naar de Mallrat van 2025. Grace Shaw is een artieste met een geheel eigen geluid die na twee albums en meerdere ep’s allesbehalve vervalt in gewoontemuziek. Terwijl ze trouw blijft aan haar eigen sound slaagt ze er toch in om extreem vernieuwend te zijn. De princess of Brisbane is een meesteres die weet wat ze wil en er ook in slaagt dat te bereiken.
Mallrat tourt met haar nieuwe album ook door Europa. Op 14 juni speelt ze in Paradiso in Amsterdam.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Defibrillator”, ons favoriete nummer van Light hit my face like a straight right in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
