‘Un pour tous, tous pour un!’ Het is een kreet die bij menig Fransoos in het geheugen gegrift staat. Sinds de publicatie van De Drie Musketiers door Alexandre Dumas zijn deze bekende woorden doorgedrongen tot alle lagen van de Franse bevolking. Generatie op generatie heeft de uitdrukking zijn plek verstevigd in de populaire cultuur en is het een steeds grotere rol gaan spelen als symbool voor saamhorigheid en gezamenlijke kracht onder onze zuiderburen. Die saamhorigheid is nou precies ook iets dat centraal staat binnen het hardcoregenre en als je de twee factoren combineert, creëer je een broederschap dat met geen bijl kapot te krijgen is.
Dat broederschap is ook hoorbaar op F.C. Powerviolence, een splitalbum van de groepen GUMMO, False, LMDA en Insane Order. De vier powerviolencebands uit het noorden van Frankrijk, het extremere, hardere broertje van het hardcoregenre, sloegen afgelopen najaar de handen in elkaar en serveren een plaat met twintig nummers in drieëntwintig minuten, waar ze één voor één een wedstrijdje doen wie het hardste geluid kan produceren. Vergeet dat eerdere citaat van Dumas: vanaf nu is het ‘Un pour tous, bruut pour un!’.
Toen we vorige week de tracks “Hat Trick” en “My Cleats Your Knee” op YouTube voorbij zagen komen, had GUMMO meteen onze aandacht. De groep uit Lille wist, ondanks een ledenaantal van drie, een bataljon aan geluid te produceren, waarbij vooral “Hat Trick” alle remmen losgooide. Wat hier opvalt is de zang van de gitarist Antoine Sébille, die met zijn schrille grunt de vocalen van de frontman mooi weet te contrasteren en de song te voorzien van een extra punch.
Op F.C. Powerviolence gaat de band hier rustig mee door en neemt het geen gevangenen. Het nummer “Do drugs and live on someone’s roof for a year and then attempt to start this band up again with some real frustration driving the music.” heeft zowat meer letters in de titel dan dat het secondes lang is, maar knalt er wel meteen stevig bovenop en laat de agressie van de groep floreren. Ook de covers “La Bagarre” en “Raclure” van medealbumgenoten False en LMDA liggen GUMMO goed en de groep weet bijna met dezelfde overtuiging de tracks te brengen als de originele scheppers, waardoor we niet anders kunnen concluderen dat F.C. Powerviolence zijn eerste doelpunt mag vieren.
Tijd voor de 2-0, want False is aan de bal. De groep maakt met “Evidence” allesbehalve een valse start. Met een krachtige mix van scheurende gitaren en beukende drums zetten ze al vroeg in hun gedeelte de toon, waarbij de band zijn onmiskenbare agressie tentoonstelt en zijn brute spierballen aan ons laat zien. Het aansluitende ” If This Is You, I’d Rather Be Me” gaat met het snelheid van het licht voorbij en trekt alles met zich mee, terwijl “Bad Mood” de intensiteit van hun sound naar een nóg hoger niveau tilt. Het is helmen op, riemen vast en jezelf vastklampen aan wat mogelijk is, want de songs die het brengt slingeren je mee in een razendsnelle stroom van pure chaos die je geen moment loslaat. Met hun bijdrage en intensiteit staat de 2-0 voor team F.C. Powerviolence op het scorebord en laten de bands zien dat ze geen genoegen nemen met minder dan de overwinning.
En die derde, die kwam er. LMDA, toch wel de hardste groep van ze allemaal, weet aan de hand van tracks als “Le Mal Des Ardents” en “Underneath” de bal met de kracht van tien kanonnen in de winkelhaak van het goal te rammen. Vooral op vocaal gebied is de band koploper en maakt het de meeste indruk van alle groepen, want bij iedere rauwe, doordringende schreeuw van de frontman, wordt onze keel steeds een beetje dichter gedrukt tot we pimpelpaars aanlopen.
Ondanks dat alle groepen om en nabij de zes minuten speeltijd krijgen, lijkt LMDA door zijn snelheid in de songs het op F.C. Powerviolence voor elkaar te boksen om als snelste uit de bus te rollen. De nummers knallen voorbij in een wervelwind van brute riffs en razendsnelle drums, waarbij iedere slag aanvoelt als de trap die Livingston-captain Jason Talbot op de albumcover uitdeelt. Die eerder aangehaalde hattrick is allang binnen, net als de buit, maar als afsluiter gooit LMDA nog een keer alle remmen los met “Cleavers” en wint hiermee ook meteen het wedstrijdje om ter hardst. Het is brut, energiek en compromisloos, terwijl de zanger nog een laatste keer zijn schreeuw laat weergalmen als een ontploffing in een echokamer.
Afsluiten doet het splitalbum met Insane Order, die op zijn beurt ook meteen met hun laatste wapenfeit ooit komt. De groep breidt er een einde aan en wilde nog een keer samen met hun bevriende bands vlammen. En niet zonder succes, want met “Healing The Dead” en “To Die On A Sunday Morning” zet de groep de boel in lichterlaaie. Wat bij Insane Order opvalt is dat de gitaren net iets gelaagder klinken dan bij de rest, waardoor de sound van de band net iets meer de metallic-kant op gaat. Dit zorgt voor een extra dynamiek binnen het album en biedt een verfrissende afwisseling in vergelijking met de pure, brute sloopwerkmuziek van de andere bands. Echter blijft de intensiteit, ondanks dat de trackduur voor het eerste de anderhalve minuut passeert, nog altijd even hoog als voorheen. De snelheid en agressie blijven onverminderd aanwezig, en met dit laatste statement gaat F.C. Powerviolence eruit met een regelrechte knal.
Vier bands, twintig tracks. maar vooral drieëntwintig minuten aan muilperen van de bovenste plank. GUMMO, False, LMDA en Insane Order halen op F.C. Powerviolence geen chique fratsen uit, maar laten allen een pure, rauwe kracht op ons los. De noorderlingen van onze zuiderburen weten goed de ziel van de powerviolence te vangen en brengen een plaat die bol staat van de bruutheid, terwijl het, als je doorheen de chaos van het genre kijkt, iedere laag juist heeft aangebracht.
GUMMO: Facebook / Instagram / Bandcamp
False: Facebook / Instagram / Bandcamp
LMDA: Facebook / Instagram / Bandcamp
Insane Order: Facebook / Bandcamp
Ontdek “Hat Trick” ons favoriete nummer van F.C. Powerviolence, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
