Lp, ep, lp, ep… Het is een vertrouwd patroon dat John Coffey al jaren volgt. Toen de groep in 2012 met het sterke Bright Companions kwam aanzetten, volgde in het jaar daarop het akoestische, maar vooral moustacheloze Unstached. Het trucje werd herhaald in 2015 met The Great News, de plaat waarmee de groep doorbrak bij het grotere publiek, en de afscheidsep A House for Thee, die zo’n kleine veertien maanden nadien het album deed vergezellen. Nu de band al weer een tijdje terug is en vorig jaar met FOUR afkwam, kon je er vergif op innemen dat John Coffey het daarop aansluitende jaar opnieuw met een ep ging verschijnen. En die plaat, die is er geraakt en mag de titel Punch the clock, smile and wave dragen.
De schijf opent meteen stevig met “TV People“. De track knalt uit zijn voegen en is vocaal meteen een van de hardste nummers die John Coffey ooit heeft uitgebracht. De keerzijde van die medaille is dat de articulatie hier helaas onder lijdt. We haalden het tijdens de singlerelease al aan, maar ook op de ep blijft het lastig om veel uit de tekst van het nummer te halen. Gelukkig blijft dit beperkt tot één nummer en is opvolger “Baby, if it’s toxic” een stuk beter te volgen. De andere track die John Coffey naast “TV People” destijds in Trix liet horen, klinkt op Punch the clock, smile and wavee toch net iets anders dan we ons herinneren van het optreden, maar slaat zeker de plank niet mis. Wel kunnen we niet ontkennen dat de algemene sound van het nummer sterk lijkt op de bekende sound van de eerdere werken van Kensington. De ad-libs en de vorm van de riffjes lijken zo van een plaat als Borders te komen, maar dan met een stuk meer pit en een flinke bak schreeuwende teksten. Is dat een minpunt? Zeker niet, want door de extra stevigheid krijgt het nummer juist een identiteit die perfect aansluit bij de rest van het werk van John Coffey.
Op de tweede helft van Punch the clock, smile and wave komen we voor het eerst op onontdekt terrein, maar tegelijkertijd voelt het ook vertrouwd aan. Zowel “Jubilee” als “Punch the clock, smile and wave” zijn doordrenkt met de koffiedrab van John Coffey, maar qua tempo is het een stuk teruggeschroefd. Vooral de titelsong laat minder brokstukken achter dan we gewend zijn van de groep. De band kiest eerder voor een wat rustigere opbouw dan dat het bombastisch losgaat. Het is allemaal wat uitgerekter dan normaal en de echte punch blijft uit. Hierdoor eindigt de Punch the clock, smile and wave niet met een knal, maar sterft hij langzaam uit door het laten uitrazen van de gitaren.
Een ep is doorgaans altijd aan de te korte kant en dat geldt ook voor deze plaat. Zeker doordat Punch the clock, smile and wave qua kracht aan het einde flink inboet in vergelijking met het allesverpletterende begin. De lont was ontstoken, de lichtflits zichtbaar, maar de knal, in tegenstelling tot wat “TV People” deed vermoeden, bleef uit. Nog een keer gasgeven had de ep zeker goed gedaan, want als John Coffey eenmaal alle remmen loslaat, is de groep op zijn best.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Baby, If It’s Toxic”, ons favoriete nummer van Punch the clock, smile and wave, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify
