© Jantina Talsma
‘Alice was beginning to get very tired of sitting by her sister on the bank, and of having nothing to do.’ De eerste regel van het sprookjesboek Alice in Wonderland. CHARLOT gebruikte de twaalf hoofdstukken als raamwerk voor haar debuutalbum Lost Like Alice, waarin ze belangrijke thema’s uit haar levensfase kwijt kon. Het werd een mooi persoonlijk document van Lotte Mulder, alias CHARLOT. Het leven als een sprookje? Nee, zeker niet, maar wel een verhaal dat gehoord mag worden.
Lotte oogt ontspannen. Terwijl ze toch in een spannende tijd leeft. Net de Lotto Arena achter de rug, als support van haar vriendin Froukje. Daarna samen nog eens driemaal de AFAS Live in Amsterdam. En dan heeft ze nog een rits eigen concerten. En er is natuurlijk ook nog Lost Like Alice, haar zojuist uitgekomen debuut. Dat goed is ontvangen door pers en publiek. ‘Ik ben zelf ook heel blij hoe het album is geworden. Het is voor mij echt een emotionele rollercoaster geweest. En ik denk dat dat ook zo is overgekomen op de plaat.’ Met songs over pakweg de laatste vier jaar – ‘De overgang van de studie naar het volwassen leven, zeg maar. Ik hoop mee te geven hoe mooi het leven kan zijn, maar ook hoe gek het kan lopen.’
Daarvoor is Lotte diep in de songwriting gedoken. Iets waarin ze zich op Codarts Rotterdam al had gespecialiseerd. ‘Ik ben deze keer begonnen met de teksten, daarna pas de melodie. En ik wilde al vrij snel dat het album één concept werd, een skelet waar ik alles omheen kon bouwen.’ Dat begon met het nummer “Lost Like Alice”. ‘Daar was ik al eens aan begonnen, en nu wilde ik het gaan uitwerken. Ter inspiratie ben ik het boek Alice in Wonderland gaan lezen, want daar ging het al over. Toen kwam ik erachter dat er superveel verschillende thema’s in dat verhaal zitten, met veel dubbele betekenissen. En daar houd ik heel erg van, die raadselachtige dingen. Als ik niet muzikant had kunnen worden, dan was ik wel schrijver geworden, of journalist. En het boek had ook nog eens twaalf hoofdstukken, perfect voor een album. Ik heb van elk een samenvatting gemaakt en de belangrijkste thema’s eruit gehaald. En als er iets gebeurde waarover ik wilde schrijven, dan dacht ik ‘Oh ja, dat past bij dat of dat hoofdstuk’. Dan ging ik op zoek naar overeenkomsten en metaforen die erbij pasten. Zoals in “Going Down The Rabbit Hole”, het eerste hoofdstuk van het boek. Voor mij betekent het dat je een grote beslissing neemt, waardoor iets uit je handen is. En dat je dan wel ziet wat er gebeurt. Je laat je dus letterlijk in het gat vallen. Maar jij kunt het ook heel anders ervaren.’ Ondanks deze vrijheid van interpretatie heeft Lost Like Alice duidelijke thema’s. ‘Net als het boek gaat het vaak over opgroeien en over de zoektocht naar identiteit. De invloed die je zelf op het leven hebt en hoe je er betekenis aan geeft. Daar ben ik natuurlijk ook veel mee bezig op mijn leeftijd.’ Lotte heeft 24 maal de lente mogen begroeten… ‘Maar ik denk dat iedereen daar wel mee bezig is, toch?’
© Guillaume Lifesabeach (LAB Music)
We duiken wat dieper in haar songs, en daarmee ook in Lotte zelf. Want hoewel het raamwerk van de plaat is gelieerd aan het boek, zijn de songs heel persoonlijk. ‘Zo gaat “Sometimes I Still Live in My Head” over het zoeken naar betekenis in het leven. Daarin zit ook wel een harde en duistere kant: ‘Saw a fox on the road and I killed it. Then I cried all the way back home.’ Terwijl “Time Travelling” dan juist meer mijn humoristische kant is: ‘What language are we speaking? I’m pretty sure I invented it’.’ Het meest kwetsbaar is ze op de opener van de plaat, ”White Swan”. ‘Ik voel me snel eenzaam. En geef mezelf de schuld dat het niet goed lukt om aansluiting te vinden. Dat schemert heel erg door in dat nummer. En eigenlijk wel in de hele plaat. Dat is al iets van vroeger, maar ik worstel er nog steeds wel mee. Want ik vind het juist heel belangrijk om connecties te maken.’ De muziek is voor haar dan ook als een spreekbuis, een megafoon misschien zelfs. ‘Op Lost Like Alice heb ik heel veel dingen gezegd die ik in het echte leven niet zou zeggen. Ook over mensen in mijn omgeving, over mijn vriendengroep van toen, over mensen waar ik verliefd op was.’ En weten zij dat ook? ‘Ja, ik heb wel wat reacties gehad. Dat vond ik heel interessant. Maar nu weten duizenden andere mensen het ook… Maar dat vind ik juist het mooie aan kunst en aan muziek. Het vormt ergens een soort bescherming. Er zit ook een lange tijd tussen. Je schrijft die muziek. En als die één of twee jaar later uitkomt, dan ben je daar al comfortabel mee. Het is voor mij soms ook wel de enige manier om te communiceren hoe ik me echt voel. En als ik daar ook nog eens andere mensen mee kan raken, dan ben ik daar ongelofelijk trots op.‘
Lost Like Alice is vrij breed. Soms word je meteen de tekst binnen gezogen, soms word je onbewust naar de dansvloer geduwd. ‘Ik vind het leuk als verschillende soorten stijlen mij kunnen inspireren. Vroeger heb ik heel veel naar Regina Spektor geluisterd. Daarna kwamen Radiohead, London Grammar of Agnes Obel. En de laatste tijd Erykah Badu of RAYE. Maar ook St. Vincent vind ik heel goed. Zij is ook heel conceptueel en elke keer weer anders.’ Een rode draad? ‘Misschien het verhalende. Dat je bij elke song weer in een nieuwe wereld zit. Dat vind ik heel leuk. Maar soms wil ik ook dat iets gewoon lekker klinkt. Of een bepaalde vibe waarbij je lekker kunt wegdromen, zoals bij Eefje de Visser. En dat heb ik ook bij klassieke muziek: Ik zet het gewoon op de achtergrond en de wereld wordt meteen een stukje mooier.’
© Guillaume Lifesabeach (LAB Music)
Verhalen, wegdromen, metaforen… woorden die Lotte niet toevallig gebruikt, zo lijkt het. Arrangementen met een vleugje fairytale, zo af en toe… ‘Ja, dat is soms wel bewust gedaan op dit album. Maar ik zou niet voor altijd geassocieerd willen worden met sprookjes. Wel dat je met mijn muziek elke keer in een nieuwe wereld komt.’ Toch maakte ze al zo vroeg, op jonge leeftijd, dit mooie conceptalbum. Wat komt hierna dan nog? ‘Daar denk ik zeker ook over na: ‘Wat komt hierna?’ Maar dat vind ik alleen maar heel spannend en heel leuk. En ik kan nog zóveel kanten op. Er zijn nog heel veel dingen niet verteld. Ik wil graag vernieuwend blijven, maar wel met een bepaalde herkenbaarheid, de CHARLOT-sound zeg maar. Daarbij is ook mijn band heel belangrijk.’ De CHARLOT-sound? ’Ja, misschien moeilijk om zelf te omschrijven. Maar het is dat verhalende, dat je elke keer weer in een nieuwe wereld belandt. En het is een combinatie tussen elektronisch en meer klassiek, dus met strijkers en hoge zanglijnen.’ Lotte vertelt enthousiast en in niets lijkt ze op die ietwat verlegen vrouw. ‘Ik ben ook best een melancholisch persoon, een dromer. De nummers klinken misschien soms wat donker, maar er zit ook hoop in. Een verlangen naar een mooi en betekenisvol leven.’
Voor haar songs heeft Lotte bewust gekozen voor het Engels. Terwijl ze makkelijk zou kunnen meeliften op de aandacht voor jonge Nederlandstalige zangeressen. ‘Ik hou heel veel van de Nederlandse taal, maar nog meer van het Engels. Daarin vind je zoveel mooie woorden voor heel veel dingen. Ik vind het mooi om die zelf ook te leren.’ En met een blik naar de toekomst. ‘Met Engels zijn er ineens zoveel meer mensen die je kunt bereiken.’ Ze glimlacht… ‘Want ik wil met mijn muziek ook heel graag naar het buitenland…’
Voor de Nederlandse zijn daarin de eerste stappen gezet, te beginnen met België: De Lotto Arena… nu nog als support. En straks volgt Trix als headliner. Ze heeft een sterke debuutplaat ‘in the pocket’, als raamwerk voor een mooie toekomst. ‘Want er zijn nu dingen in mijn leven waar ik het op de plaat nog niet over heb gehad.’ Dus let op: Lost Like Alice is pas het begin… een heel mooi begin, voor Lotte Mulder, voor CHARLOT.
