© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
‘Bye bye Unison Live’ las de titel toen Brutus een allerlaatste show rond de tour van desbetreffend album Unison Life aankondigde in de Ancienne Belgique. Eén werd niet veel later twee, om uiteindelijk af te klokken op drie afscheidsmomenten, om dus maar een idee te geven van hoe populair de band vandaag de dag is, alsook het feit dat de landgenoot nog lang niet genoeg heeft van het fantastische derde studioalbum van het drietal. Symbolisch was het ook dat dat gisteren een kleine twee jaar gebeurde nadat de band in diezelfde zaal de plaat ook voorstelde, wat achteraf gezien voor een voelbare vorm van liefde en respect zorgde. Niet meer dan terecht overigens, want Brutus toonde gisteren na diezelfde set al een paar honderd keer te hebben gespeeld, het dat nog altijd met passie en overgave doet.
Voorprogramma GHOSTWOMAN had in dat opzicht eigenlijk enorm veel gemeen met Brutus. Ook hier zat er een dame achter de drums, kregen we mysterieuze muziek met een duister randje en werd je daarbovenop ook helemaal meegesleept in het verhaal. En toch was het helemaal anders. De Canadese schipperde namelijk rond in een vijver van postpunk, shoegaze, experimentele blues en nog zoveel meer; wat bijgevolg resulteerde in een over het algemeen minder toegankelijk geluid. Dat betekende gelukkig niet dat het geheel daarom minder meeslepend was, want met behulp van enorm intens licht (lees: minutenlange flitsende stroboscopen) bleef je alsmaar dieper in de muziek opgaan. Drie kwartier lang dompelde GHOSTWOMAN de al volgelopen Ancienne Belgique onder in een waas van ruwe randjes, wat op zich dus leidde tot een ideale opener.
Brutus had daarbij goed opgelet, want ook de hoofdact koos ervoor om haar geheel mooi op te bouwen. Een minutenlange soundscape-achtige intro ging uiteindelijk over in “Miles Away”, waarmee de band de zaal meteen bij de hoorns nam. Flirten met een losbarstend onweer bij glasheldere hemel in de vorm van Mannaerts stem, om dan de hel te laten losbreken met “Brave”; de Ancienne Belgique knikte gewillig mee op de drums. Dat bassist Peter Mulders daarbij meteen een hartje maakte met zijn handen, getuigde van een wederzijds respect. Eentje dat overigens heerlijk werd uigesponnen, om dan telkens weer van tafel te worden geveegd, en er opnieuw aan te beginnen. “Liar” dompelde de Ancienne Belgique nogmaals onder in een oranjegele euforie, die met “Justice De Julia II” opging in een withete vlammenzee.
Want ook dat was Brutus gisterenavond: kippenvel op verschillende manieren. De ene keer door er een herkenbaar, bijna meezingmoment van te maken, de andere keer door je bij de keel te grijpen en je met volle kracht tegen de vlakte te slaan. Dat “War” met dat idee in het achterhoofd al vrij vroeg in de set zat, vatte het misschien nog het best samen. Gitarist Stijn Vanhoegaerden werd belicht door Mannaerts’ schaduw, waarna er een zoveelste rilling langs de gezamenlijke ruggengraat liep; wat een nummer. En het zorgde er meteen ook voor dat de laatste twijfelaars definitief mee waren, met als gevolg dat er voor “Victoria” zelfs heel wat mensen het aandurfden mee te zingen met het geweld dat achter de drums zat. Geen sinecure, maar zeker verdienstelijk.
Daaraan merkte je ook dat Brutus sinds de laatste keer dat het in deze zaal stond ook als band gewoon enorm gegroeid is. Geroutineerd is misschien het verkeerde woord, daar ze nog altijd met evenveel zichtbare passie speelde, maar het deed de drie toch iets om in de AB te staan. Het specialleke voor die set was dat “What Have We Done” werd ondersteund door een reusachtige discobal, maar het was eigenlijk alles wat erna kwam dat ons deed beseffen wat voor een straffe band Brutus eigenlijk is. De groep had namelijk al heel wat cartouchen verschoten in het begin van de set, en raakte dus in een laatste rechte lijn aan de hand van minder bekende songs, wat op zich niet evident is.
“Chainlife” greep bij de keel en “Space” bracht het publiek effectief naar hogere sferen, maar het was het daaropvolgende vierluik dat pas echt voor een hoogtepunt zorgde. “Fire” stak de boel bijna letterlijk in de fik, en toonde aan dat ondanks dat het geen hitje was, de perceptie in de zaal daarom niet per se minder intens was. Integendeel, want het daaropvolgende “Dust” jaagde niet alleen het tempo nog eens de hoogte in, maar zorgde tegelijkertijd voor kippenvel en open monden. Mulders en Vanhoegaerden grepen hun moment, de bodem onder onze voeten bleek samen met het nummer open te breken en de poorten naar de diepste krochten van de planeet te openen.
Dat je daarna ook nog eens met een gloednieuw nummer voor een kookpunt kan zorgen, is eigenlijk vrij ongezien. “Paradise”, overigens vanaf nu te beluisteren, vond het midden tussen een idyllisch wolkendek en een dystopische storm, waarna “Desert Rain” de zaal een laatste keer bij het nekvel greep om ze terug neer te zetten bij een einde dat voelbaar was tot in elke vezel van je lichaam. “All Along” schudde je namelijk eerst eens goed door elkaar, om zo meteen ook de rode loper uit te rollen voor een tour de force van een kleine tien minuten in de vorm van “Sugar Dragon”. Onbegrijpelijk nog altijd een enorm ondergewaardeerd nummer, dat alle kwaliteiten van Brutus met veertien verschillende markeerstiften nog eens aanduidt.
En dat zijn er dus nog altijd heel wat, die kwaliteiten, want in anderhalf uur toonde de band wederom aan waarom het een van ‘s lands beste exportproducten is op vlak van livemuziek. Tegelijkertijd zo innemend en toegankelijk klinken, dat laatste in de zin van dat je evengoed het gevoel kon hebben bij de drie in het repetitiekot te zitten, is iets dat niet veel bands gegeven is. Met een plaat die ondertussen haar tweede kaarsje heeft uitgeblazen en een tour die ondertussen heel de wereld is rondgegaan, toch nog altijd zo emotioneel en intens overkomen… dat is iets dat enkel en alleen maar kan dankzij passie, liefde en respect. En laat dat nu net datgene zijn waar Brutus nog altijd het meest voor staat. Dat het maar niet te lang duurt voor die volgende plaat klaar is.
Op donderdag 28 en vrijdag 29 november speelt Brutus nog twee extra shows in de Ancienne Belgique.
Setlist:
Miles Away
Brave
Liar
Justice De Julia II
Storm
War
Victoria
What Have We Done
Chainlife
Space
Fire
Dust
Paradise
Desert Rain
All Along
Sugar Dragon
