Het blijft toch een opgave om een review neer te pennen over Stash zonder eerst voor de duizendste keer de fantastische song “Sadness” te belichten. Dit nummer uit 2004 ondertussen is dan ook legendarisch. Gunther Verspecht schreef het nummer blijkbaar in een luttele vijftien minuten, maar een mythisch icoon kwam uit de snaren van de bezieler van Stash. De clip is nog steeds een van de mooiste video’s die ooit gemaakt zijn in Vlaanderen. Jongere lezers hebben de clip misschien nog nooit gezien. Doe jezelf dan een plezier, klik op de link en probeer eens te achterhalen wie de muzikanten zijn die de honneurs hier waarnemen. Stash is echter veel meer dan die ene briljante song. Tussen 2005 en 2009 bracht de toenmalige band drie platen uit die elk apart meer dan de tand des tijds hebben doorstaan. Opeens ging Stash flatline, maar in 2019 werd het publiek verrast met de plaat Wolfman!. We vinden “All That’s Left” van het album Blue Lanes nog steeds een van de mooiste liefdesliedjes die uit de Vlaamse kleigrond ontsproten zijn.
We stellen graag de nieuwe bandleden voor: Sara De Smedt op de toetsen, Nils De Caster op de lapsteel, viool en mandoline, David Broeders verzorgt de ritmesectie en HT Roberts vult aan met de bas en banjo. Op de gitaar hebben we uiteraard de singer-songwriter Gunther Verspecht zelf. Bij Verspecht valt in zijn hele oeuvre de eerlijkheid en oprechtheid op. De vorige platen hadden geen kapsones en de man zelf is van een ontwapenende eenvoud. Veel muzikanten zouden na een monsterhit zoals “Sadness” (onbewust) naast hun schoenen gaan lopen, maar Verspecht kent zijn reusachtige, muzikale talent, maar doet allesbehalve uit de hoogte. Dit is een man die de blues kent en die blues ook etaleert in alle rechtschapenheid. Laat ons nu kennismaken met het nieuwe album met de mysterieuze titel Songs Through Iron.
De eerste song is de titeltrack en “Songs Through Iron” plaveit direct de weg voor de rest van de plaat: zachte, weemoedige muziek die heel introspectief klinkt. Van de vooruitgeschoven single “Crystal Bowl Filled With Feathers” durven we nu al boud en vrank te stellen dat die nog veel beter is dan de grootste hit van de band. Het refrein is bloedmooi en het zou werkelijk doodzonde zijn om deze fantastische song in de dikke mist van onwetendheid te laten verdwijnen. Misschien is het maar een gevoel, maar dit is toch een song die veel meer airplay op onze radiozenders verdient?
Stash is een band geworden met een nieuwer geluid met composities die lijken opgenomen te zijn in de Blackbird Studio in Nashville, Tennessee. Over de hele plaat voelen we die warme gloed van americana, folk en country. “Go Down” is hiervan het perfecte voorbeeld. Het lijkt op een cover die de band heeft opgenomen van een nummer van Johnny Cash of Hank Williams, maar het is een song die Verspecht heeft laten groeien en bloeien uit de Vlaamse klei. Stash legt op de nieuwe plaat graag de riem af om zijn publiek te laten genieten van liedjes die je beluistert wanneer de stilte is neergedaald over het huis en een kaarsje het enige lichtje is dat toegelaten wordt. De pianopartij van “Lovesick Moon” laat de ogen sluiten om te genieten van de fluwelen sound, een sound die alle dagelijkse ellende uit het verwrongen lichaam perst. Het doet gewoon heel erg deugd om dit lied te ondergaan.
Het valt ontzettend op hoe fenomenaal goed deze band is, deze nieuwe vervelling van Stash. Verspecht heeft zich omringd met uitstekende muzikanten die niet alleen hun instrumenten volledig beheersen, maar waarvan je ook voelt dat deze mensen gewoon heel graag liedjes componeren. Het klinkt minimalistisch zoals bijvoorbeeld op “Blackbirds”: dit is helemaal niet denigrerend bedoeld; elke noot en elk akkoord zitten juist en elke drumslag is uitgekiend ondanks een bepaalde, prachtige eenvoud. We horen Stash nog het liefst wanneer ze vintage countrysongs spelen. “When Push Comes To Shove” zou het best passen in een saloon waar een dollarmunt synoniem staat voor een shotje whisky. De fles blijft op de toog staan en de muntjes en drank verwisselen snel van eigenaar.
Het allerbeste nummer op de plaat is voor ons met vlag en wimpel “When The Moon Shines”. We voelen ons uitgenodigd om helemaal alleen en met onze geheime gedachten als enige reisgezel rond te waren in de lauwe nacht die moed geeft om de blues te verjagen, maar ze tevens ook te omarmen. We durven triest te worden, maar onze verdrietige oordelen en inzichten in een hoekje te duwen om te genieten van de tijd die we gekregen hebben op onze blauwe bol. Stash heeft een heel mooie plaat gemaakt die écht een ziel heeft. Er zit eerzame bezieling in de zwarte groeven, de naald van de platendraaier voelt een gemeende betrouwbaarheid en het kleine diamantje dat deze vinylgroeven zachtjes beroert beseft dat deze songs met eerbied en achting moeten benaderd worden.
Check zeker de website en de sociale media van de band. Er wordt intensief getoerd door heel Vlaanderen en Nederland met de nieuwe plaat onder de arm.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “When The Moon Shines”, ons favoriete nummer van Songs Through Iron, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
