© Hugo Thomassen
Het is intussen al zes jaar geleden dat Les Négresses Vertes zijn comebacktournee inzette. Een reünie met de originele line-up zat er vanzelfsprekend niet in, gezien het overlijden van zanger Helno in 1993. Een vervanger kwam er niet, maar de band ging wel verder en verdeelde de zang onderling. Sinds 2018 tourt de band weer volop en na driehonderd concerten loopt die tournee, die tevens ook de laatste van de band is, op zijn einde. Dat maakte van het concert in het Koninklijk Circus de allerlaatste doortocht op Belgische bodem.
Dat het Koninklijk Circus niet volledig uitverkocht was, was dan ook een redelijke verrassing, al was het er wel eentje die meer dan welkom was. Doordat we niet op elkaar gepropt stonden, was er ruimte genoeg om lekker mee te dansen, en dat is nu net waar een show van Les Négresses Vertes om vraagt. De Fransen openden gezapig met het toch wel iconische “La Valse”, dat enkel op accordeon werd gebracht, maar de eerste grote binnenkopper liet niet lang op zich wachten. Na een bruisend “C’est pas la mer à boire”, voorzien van een fraaie flamencosolo van Stéfane Mellino, werd een heel meeklapbare drumintro ingezet. Op “Voilà l’été” vlogen de armen meteen de lucht in en werd uit volle borst meegezongen met het steeds versnellende lied.
De blazers hadden hun intrede intussen ook al volwaardig gedaan en mochten zich tijdens het ietwat psychedelischere “Orane” nog wat verderzetten, terwijl ze zich op de momenten dat ze niet speelden tijdens “L’homme des marais” aan nog wat aanstekelijk danspassen waagden. Ondanks het grote feestgehalte waren technische hoogstandjes nooit ver weg. Het begin van “Hey Maria” liet zich zo kenmerken door snel opeenvolgende pinch harmonics op de klassieke gitaar van Stéfane Mellino. “Le faim des haricots” werd dan weer opgedragen aan Helno en andere muzikanten die ooit in Les Négresses Vertes speelden.
Het is voor een band die eigenlijk enkel amusementsmuziek speelt altijd wat gevaarlijk om in de valkuil van herhaling en inwisselbaarheid van nummers te vallen. Na al die jaren weten ze dat natuurlijk al bij Les Négresses Vertes en nog belangrijker dan dat; ze weten als geen ander hoe ze die kunnen omzeilen. Bij “La Danse Des Négresses Vertes” werd gevraagd om te springen, terwijl de accordeonist al headbangend voorop het podium stond, wat toch een meer dan hilarisch zicht was. Niet veel later haalde de beste man ook nog een keytar boven voor “Les yeux de ton père”. Inmiddels had een van de blazers zich tijdens “Les megots”, gezongen door Iza Mellino, ongezien tussen het publiek op de zeteltjes gemengd. Het moet gebeurd zijn toen onze ogen gefixeerd waren op de zeldzame elektrische gitaarsolo van Stéfane Mellino, maar het maakte de verrassing toen de gitarist hem aanwees voor iedereen nog net dat tikkeltje groter.
Ondanks de cultstatus van bepaalde nummers, liet de band het niet na om hier en daar wat te vernieuwen. “Zobi la mouche”, misschien wel het bekendste lied van de groep, werd nadat het al in zijn totaliteit gebracht en meegezongen werd, omgetoverd in een stukje EBM met elektronica. Zo gingen we in één moment van een volkse dans in een bruine kroeg naar een zweterige club en vervolgens ook weer helemaal terug. Ondanks dat zakte de energie van het publiek wel even tijdens “200 ans d’hypocrisie”, al hadden ze toen wel al meer dan een uur het beste van zichzelf gegeven. Het enthousiasme kwam gelukkig meteen daarna al terug voor “Les rablablas, les roubiblis”. Stéfane Mellino, die ook nog op de rand van het podium voor het publiek ging zitten, had hen gezegd dat ze de avond voordien in Tilburg hadden gezegd dat ze in Brussel geen ‘la la la’ konden meezingen, al was vanzelfsprekend niets minder waar.
De ‘la la la’ werd door de fans verder gezet toen de band al van het podium was verdwenen en het moet gezegd dat dat toch wat toffer is dan het gebruikelijke gejoel en gefluit dat een toegift voorafgaat. In het geval van Les Négresses Vertes betrof die toegift een lang “Face à la mer” en exotisch “Hasta llegar”, met als kers op de taart nog een laatste keer meebrullen, dansen en springen op “Sous le soleil de Bodega”. De band nam nog uitvoerig het laatste Belgische applaus in ontvangst, doopte het publiek eerst het beste publiek van de Benelux en vervolgens van de hele wereld, om dan voor de laatste keer van een Belgisch podium te verdwijnen.
Les Négresses Vertes deed zijn sterke livereputatie alle eer aan in het Koninklijk Circus, waar plezier de hele avond voorop stond. De volkse sfeer van de muziek vertaalde zich uitstekend naar een publiek dat zich te pletter amusseerde met zingen, dansen en alles daartussenin.
