© CPU – Matthias Engels
Afscheid nemen bestaat niet en toch namen we gisteren voor een tweede keer een beetje afscheid van STAKE. Enkele jaren geleden in de Vooruit werd het uiteindelijk afscheid van de naam Steak Number Eight, gisteren werd het een afscheid van gitarist Cis Deman, die van plan is te verhuizen naar Amerika. Hoe de band beslist verder te gaan, Cis zal altijd gemist worden. Gelukkig gaven ze er samen nog een laatste ferme patat op, zodat we niet al te lang stil bleven staan bij het nakende gemis.
De avond inluiden mochten de heren van DIVIDED doen. We zagen ze al eens aan het werk op de legendarische Couterfeesten van jeugdhuis Den Couter in Poperinge en daar slaagden ze er al in ons oorsuizen te bezorgen. De verwachtingen waren dus onmiddellijk hoog! De band had echter absoluut geen moeite om deze verwachtingen in te lossen want hun set was beenhard van begin tot einde. Kletterende cimbalen van een donderende drum en scheurende gitaren van de gitaristen; wat moet je nog meer hebben voor een geslaagd voorprogramma? Om en bij een half uur lang speelde het viertal alles naar de vaantjes en zo werden we een eerste maal opgewarmd.
Alsof de hevige gitaren van DIVIDED nog niet genoeg waren, dan dachten ze bij het programmeren van de avond: ‘We doen er nog een schepje bovenop!’ Niemand minder dan Ronker nam namelijk de honneurs waar om de West-Vlamingen op te volgen. En wat een goed idee was dat van de programmeur, alles werd helemaal met de grond gelijk gemaakt. Er bleef geen morzel die niet aan gruis ging. Ze speelden snel en hard, waardoor het publiek genoodzaakt was dan ook maar snel en hard te gaan bewegen. Zo liepen de dansbenen helemaal warm, STAKE kon eraan beginnen.
© CPU – Mathias Verschueren (archief)
In een donkere zaal, onder operagezang en vervolgens een enge versie van “Happy Birthday To You” betraden de West-Vlamingen het podium. Ze werden met luid geroep onthaald en legden vervolgens de zaal het zwijgen op met de hevige riffs van “Love, Death & Decay”. Met luid applaus werd het gitaargeweld beloond. De band donderde vervolgens door en kwam na enkele nummers helemaal op dreef. Door de verschroeiende combinatie “Catatonic Dreams” en daarna “Doped Up Salvations” kwam het hek van de dam. We zagen een uitzinnig publiek voor een eerste keer aan het moshen, headbangen en springen.
Naast de heerlijke, brutale, nieuwere nummers was er in de set ook heel wat plaats voor singles die de band uitbracht voor de naamswijziging. Zo hoorden we het tedere “Track Into The Sky” en erna “Black Fall” uit All Is Chaos. Beiden werden opgedragen aan gevallen kameraden en gesneuvelde vrienden. Naast deze prachtnummers konden natuurlijk ook de bekendere nummers niet ontbreken gisterenavond. Zo hoorden we al vroeg in de set misschien wel hun bekendste nummer “The Sea is Dying” en “Return of the Kolomon”.
© CPU – Lennert Nuyttens (archief)
Het tienminutenlange epos “The Sea is Dying”, dat is live toch altijd een beetje kippenvel krijgen. Het kwartet bracht het apocalyptische geluid nog altijd perfect. Het geschreeuw van Vanneste ging nog steeds door merg en been, de brutale riffs kwamen door de langzame opbouw nog altijd binnen als een bulldozer en ook het scheurende werk van bassist Jesse Surmont en het beukwerk van Joris Casier waren niet weg te denken. Toen ze dit dan nog eens gingen opvolgen met “Return of the Kolomon”, wisten we het wel: alles moest kapot.
Afsluiten deed de band met een resem nieuwere nummers en het onvermijdelijke “Dickhead”. Iedereen kende de teksten en iedereen zong mee. Het publiek ging vervolgens vanzelfsprekend als wilden aan het beuken. STAKE besefte dat dit nog niet genoeg was en keerde na luid applaus terug voor een encore met onder andere het verschroeiende “Pyromaniac”. Tijdens het nummer ging Vanneste het publiek in om op de eerste rij zijn gitaar te laten loeien. Geen moment rust kregen we tijdens de encore, want onmiddellijk volgde “Careless”, misschien wel het hardste nummer van het album Critical Method. Er werd luid, luider, luidst geapplaudisseerd en geroepen terwijl de band nog snel een foto nam met het extatische publiek. Zoals gewoonlijk weerklonk er daarna “Geen Wonder Dat Ik Ween” van Paul Severs door de speakers en daarmee was de kous af. Wij lieten alvast een traantje voor het einde van dit heerlijke hoofdstuk in het verhaal van STAKE en we zijn bijzonder nieuwsgierig naar wat de toekomst brengt.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Love, Death & Decay
Devolution
Catatonic Dreams
Doped Up Salvations
The Sea Is Dying
Return Of The Kolomon
Track Into The Sky
Black Fall
The Absolute Center
Gravity Giants
Critical Method
Zone Out
Everybody Knows
Dickhead
Tearwalker
Pyromaniac
Careless
