Crows - Reason Enough (★½): Stop eens met zagen gasten

Iedereen heeft de mond vol van IDLES en nog veel meer van Fontaines D.C., wat zeker terecht is. Dat zijn twee steengoede bands die in grote letters op de affiches van de grote festivals mogen staan. Het lijkt soms wel dat deze twee voorgenoemde bands als grote broers zijn die in de weg staan voor de nakomende kroost. We hebben het dan over groepen zoals Gurriers en Fat Dog, maar zeker ook over Crows. We kunnen niet met een glazen bol de toekomst voorspellen, maar we denken wel dat Crows ook gerust een schavotje of twee, drie hoger mag beginnen staan. De groep uit Londen bracht met Silver Tongues uit 2019 en Beware Believers uit 2022 al twee knappe platen uit en nu vragen we ons af of de nieuwe lp Reason Enough de verwachtingen kan inlossen. Wat zijn die verwachtingen dan? Meer van dezelfde postpunk minstens en hier en daar een geniale, onverwachte draai er aan geven.

Bij de vooruitgeschoven pionnen op het muziekbord hoorden we alvast veel onzekerheid in de teksten van frontman James Cox. Het gaat hier niet om muzikale onzekerheid, maar eerder over de onzekerheid dat bij de nieuwste generatie plastieken flessen het dopje er gewoon blijft op staan. Zal het echt niet opeens op de grond vallen? We leven in een verschroeiend harde maatschappij die weinig speling geeft tot zelfreflectie en ademruimte, tenzij je er grote flappen voor neertelt. Soit, het zij zo. Crows is geen bende Tibetanen die ‘Om manipadmé hum’ zingt, maar een horde Britten die zijn zeg wil doen.

Crows begint met de titeltrack “Reason Enough”. Dat is een goed idee gebleken omdat dat die song heel dreigend en onheilspellend doordramt en hierdoor de luisteraar direct meeneemt in het verhaal van de band. Heel goede song om te beginnen dus! We krijgen direct een opgepompt gevoel, maar dan gaat het eigenlijk even mis. “Bored” volgt hier direct op en het is zeker een goed lied, maar het haalt de akelige sfeer op een heel puberale manier weg. Het is zonde om een tof nummertje te skippen binnenkort, maar we zijn toch veel meer weg van “Is It Better”, een track waarop de bijna arrogante coolheid weer wordt bovengehaald.

Je kan de persoon die je bent niet veranderen, maar je kan wel doen alsof. Het is een vermoeiende dagtaak, maar er zijn medicamenten voor uitgevonden. De westerse wereld hangt aan elkaar van witte pilletjes die gemoedstoestanden kunnen reguleren. “Land Of The Rose” is een niemendalletje waarvan we denken dat dit echt niet op de plaat had gemoeten. Het wordt hier echt te veel een goochelaar die een zogezegd cool trucje doet op tien verschillende manieren. En dat is met “Every Day Of Every Year” net hetzelfde. Dat is misschien de reden waarom Crows in de middenmoot blijf hangen: het monotone, steeds hetzelfde, het veel te voorspelbare?

En dan een lichtpuntje opnieuw met “Lie To Me”. Hier laat Crows weer zien dat ze coole nummers kunnen schrijven. Het blijft wel een beetje ‘mini-Joy Division’, maar het refrein is echt wel dik in orde. Op de volgende drie tracks is het gewoon huilen met de pet op. Eerlijk, we beginnen het gezeur van Cox een beetje beu te geraken. We durven het bijna niet te schrijven, maar we hebben de klaagzang nu echt wel gehoord. En eerlijk, wie “D-Gent” goed vindt, mag ons dat echt eens komen uitleggen. Heel de tijd dezelfde melodie, heel de tijd James Cox die beter een boom zou kopen om eens tegen te zagen. Op een paar, en dat is eigenlijk twee dus, nummers na is dit een grote sof geworden.

De verwachtingen zijn niet ingelost, maar we geven Crows het voordeel van de twijfel. Dat schavotje hoger wordt ook volgens ons ook echt niet verdiend. Dit is een teleurstellende plaat. Deze plaat is als een aangekondigde, zonnige dag die helemaal is uitgeregend. Enkel de weerman kunnen we afschieten door zijn kromme, foute analyse. We zijn echter vredelievende mensen en gaan dit gewoon ondergaan. Zo is deze plaat ook: heel veel verwachtingen, bakken plotse regen en af en toe een zonnestraaltje waar we blij van worden.

Facebook / Website / Instagram