© CPU – Nathan Dobbelaere
Sommige bandnamen zijn zo eenvoudig dat je meteen weet in welk genre de band thuishoort. Hatebreed is hardcore. Punt. Jamey Jasta en zijn broeders staan al dertig jaar garant voor meedogenloze shows. Hoewel ze nooit de sterrenstatus hebben bereikt, heeft elke band die na hen op een festival speelde, zichzelf dubbel zo hard moeten bewijzen. Of moeten accepteren dat een gesloopt publiek even niet meer te bedwingen valt. Ook in de scene zelf heeft Hatebreed altijd kunnen rekenen op respect. Zelfs toen twintig jaar geleden “Destroy Everything” aantoonde dat hardcore hitgevoelig kon zijn, heeft ze nooit geprobeerd die stijl te kopiëren. Een Hatebreed-album is net zoals bij AC/DC of Slayer hetzelfde: what you see is what you get. En zo gaan er ineens dertig jaar voorbij, maar echt melancholisch doen Jasta en co niet. De festivals blijven hun tweede habitat, maar toen de organisatie van Alcatraz Open Air het aanbod kreeg voor een clubshow, hoefde ze geen twee keer na te denken. Geheel in een H8000-scene-sfeer zagen fans, vrienden en kennissen hun helden in Kortrijk een dik uur alles naar de klote spelen.
© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Als voorprogramma mochten de broeders van Crowbar het vuil uit onze poriën laten wegzweten. Met een carrière van 33 jaar en 12 platen is de band uit New Orleans dan ook een oude rot in het vak. Gedurende een goede 45 minuten serveerde frontman Kirk Windstein ons een volwaardige show waarin oude en nieuwe tracks en alles daartussenin de revue passeerden. Veel wisselvalligheid viel daar niet te bespeuren. Crowbar blijft het equivalent van dikke riffs; als ze vloeibaar zouden zijn, zou een dik vet wrattenzwijn er urenlang in kunnen dobberen. Met andere woorden, het was gewoon puur genieten van de traagheid waarmee zowel het gitaar- als slagwerk de Kreun het zwijgen oplegde. Dat het bij aanvang al drummen geblazen was, bewees dat Crowbar nog steeds op groot respect kon rekenen en perfect het evenwicht bewandelde tussen hardcore en metal. Te stoner voor de hardcoremensen, maar te groovy voor de thrashers. Zo hebben we onze bands graag.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Met zijn lange haren en baard hadden we hem bijna niet herkend, maar iets na negen doemde Jamey Jasta opgefokt het podium op. Het leek alsof hij zonder slaap en met sloten koffie regelrecht uit de tourbus van Rock am Ring was gerold, om De Kreun eigenhandig kapot te slaan. We waren bang dat Hatebreed misschien iets te geroutineerd zou zijn, maar deze vrees konden we snel opbergen. De oldschool hardcoreband besefte namelijk goed dat het hier ging om een unieke clubshow. Daarom doken ze diep in hun eigen discografie, zodat iedereen die al sinds 1995 fan was, waar kreeg voor zijn zuurverdiende centen. Bovendien genoten Jasta en co er zelf ook van om eens niet te eindigen met “Destroy Everything”, maar het anthem pardoes vooraan in de set te plaatsen. Het was immers niet zo dat de moshpit plots dichtklapte bij deep cuts als “Last Breath” uit het debuutalbum.
Echt memorabele momenten waren er echter niet te rapen. Het feit dat deze show op een doordeweekse dinsdagavond plaatsvond, was al bijzonder. Iedereen die het tegendeel beweerde, kon maar beter bovenaan het balkon dekking zoeken. Te midden van de zaal bleef het namelijk een slagveld waarbij zelfs crowdsurfers niet durfden overheen te gaan. Al die positieve agressie ontging ook Jasta niet, die ons erop attendeerde dat Hatebreed wel geniet van aandacht op festivals, maar dat hardcore het best beleefd wordt in een zaal waar het zweet van het plafond afdruipt. De roep naar bloed was daarbij niet ongehoord, al was er voor blinde haat en agressie geen plaats. Het wederzijds respect tussen de band en fans onderling bleef namelijk onverwoestbaar.
Door qua stijl altijd hetzelfde te blijven doen, konden ook nummers uit het recente Weight of the False Self rekenen op pompende armen en vuisten in de lucht. Tijdens de nieuwere nummers viel het dan ook op dat Hatebreed een stuk betere muzikanten zijn geworden dan toen ze nog tieners waren. De riffs en grooves gingen almaar sneller waardoor de moshpits ontaardden in circlepits. Al dat harde werk kon eigenlijk gewoon blijven doorgaan. Het viertal uit Connecticut zat namelijk vanaf de start in tourmodus en kon het zich permitteren om over de curfew heen te gaan. Uit respect voor de organisatie en bezoekers die hun trein huiswaarts moesten halen, werd dat echter niet gedaan. Het voorziene uur vloog vliegensvlug voorbij, maar op een volgende Hatebreed-show is het niet superlang meer wachten. Naast deze intieme clubshow beloofde de hardcoregroep ook nog iets speciaals te doen op Alcatraz Open Air. Wat dat exact zal zijn, weten we over twee maanden (zaterdag 10 augustus). Voor nu moeten we het stellen met rode kaken en wat blauwe plekken door de lappen van onze hardcorebroers in het publiek.
