© CPU – Nathan Dobbelaere
Het was alweer even geleden, maar onlangs moesten we Zoom nog eens openen op onze laptop. En dat dan nog voor een interview met een Belgische zangeres. Nu ja, Margo Raats had een goed excuus: ze studeert en woont al een hele tijd in metropool Londen. Ze doet dat meer bepaald aan het BIMM Music Institute, waar onder meer Fontaines D.C., George Ezra en Tom Odell ook hun diploma’s behaalden. Zo’n vaart loopt het vooralsnog niet, maar met een debuut-ep in de vorm van Paper Paradise in het vooruitzicht, een contract bij Universal Music Belgium en airplay op BBC Radio liggen de kaarten wel al redelijk mooi. Het ideale moment om haar dus wat beter te leren kennen.
Om te beginnen: ik mag je nog altijd een Belgisch talent noemen?
Ja tuurlijk! Ik kom uit Antwerpen en woon nu al zes jaar in Londen, maar ik ben hier niet opgegroeid. Ik ben gewoon naar hier verhuisd omdat ik graag muziek maak.
Naar het buitenland verhuizen om muziek te maken, dat is toch wel een vrij grote stap. Je wist dus al op vrij jonge leeftijd dat dit hetgeen was dat je echt wilde doen?
Klopt. Toen ik verhuisde was dat niet met de bedoeling om hier te komen studeren. Ik ben verhuisd met de intentie om hier muziek te maken. Misschien was het ergens ook wel een beetje met de bedoeling om ‘weg te lopen’.
En dan ben je uiteindelijk gaan studeren aan het BIMM Music Institute.
Ik werkte een tijdje in een restaurant, want alles is hier superduur. En dat laatste was uiteindelijk wel een probleem, dus ik dacht: ‘Hmm, mijn Engels is slecht, dus als ik ga studeren, wordt dat al beter.’ Ik heb dan audities gedaan aan het BIMM Music Institute en een studiebeurs gekregen; en als je dat krijgt, dan krijg je ook een studentenlening. Dat heeft me wel heel hard geholpen. Daarvoor was ik zes dagen per week aan het werk en had ik geen vrije tijd. School heeft mij dus echt wel wat vrijheid gegeven.
Nu is er ook effectief muziek, die meteen ook vrij groots werd opgepikt: wel straf voor een beginnend artiest.
Ja, het is inderdaad wel crazy. Ik heb heel lang en hard aan dit project gewerkt en ik had ook wel echt een duidelijke visie van wat het uiteindelijk moest worden. Zeker dat laatste is iets waar ik me heel hard op heb gefocust. Ik maak bijvoorbeeld ook altijd een PowerPoint of PDF-bestand voor iedereen die aan het project meewerkt, zodat iedereen mijn visie goed begrijpt.
Mijn prioriteit was anderhalf jaar gewoon deze ep en ik denk ook dat ik daarom eerst heel bang was voor de release. Ik ben namelijk een redelijk verlegen persoon, maar ik vind muziek maken aan de andere kant wel gewoon heel leuk. Eerst was ik dus wel aan het worstelen met de release, want ondanks dat ik er zo hard aan heb gewerkt, was het eerste wat ik dacht toen het klaar was ‘Oh nee, nu gaan mensen het horen.’ Maar nu is dat eigenlijk helemaal omgeslagen. Nu vind ik het superleuk en is het echt gek om te weten dat mijn muziek op de radio komt.
Zeker bij de BBC is dat cool, want zij hebben een soort pagina waarop iedereen gewoon zijn muziek kan insturen, en dan beslissen zij of het op de radio komt. Bij mij is dat altijd gebeurd, dus ik voel me wel overweldigd. (lacht)
Het uitbrengen van “I Wish I Was The Moon” was dus wel een soort figuurlijke drempel waar je over moest?
Ja! Er is een versie van mij voor de release en eentje van erna. Ik maak eigenlijk al lang muziek, ook samen met mensen die ik hier ken. Ik had gewoon nog niets online staan, maar nu kan je mij gewoon opzoeken en die muziek vinden. Nu vind ik het wel echt leuk dat dat kan.
Met die debuutsingle heb je wel meteen ook een lat gelegd voor jezelf. Schrikte dat je niet af?
Ik wilde heel graag dat “I Wish I Was The Moon” mijn eerste single zou worden, gewoon omdat ik niet wilde zeggen van: ‘Dit ben ik en dit is mijn kleurenpallet. En in dit kleurenpalet kan je me altijd vinden.’ Ik vind het cool om alles te zijn en alles een kans te geven, wat ik ook voel – als ik wil dansen kan ik evengoed een dancetrack maken.
Ik wilde met dat nummer beginnen omdat het zo een kwetsbaar liedje is en ik dat de beste manier vond om mezelf te introduceren, want dat is uiteindelijk wel gewoon wie ik ben: een breekbaar iemand. En dat komt ook terug in de lyrics: ‘I wish I was the moon’ klinkt heel voorzichtig, een beetje ‘sorry I exist’-vibes… Het is gewoon zo’n diep nummer dat gaat over dingen waar ik zelf veel mee heb geworsteld.
Maar de Margo die wij nu te horen krijgen is dus niet meer de Margo die je nu bent?
Zo voelt het wel een klein beetje, ja. Ik zou ook niets aan het project veranderen. Eenmaal het op Spotify komt, luister ik er ook niet meer naar, gewoon omdat ik het dan zou willen veranderen. Ik ben een heel last minute-persoon, dus ik zie mezelf al een e-mail opstellen met de vraag ‘of we dit nog kunnen veranderen’. (lacht) Ik laat het gewoon los. En uiteindelijk is ook niemand vandaag nog de persoon die die vorige zomer was; alles verandert.
De vraag om jezelf te omschrijven aan mensen die nog nooit van je gehoord hebben, is dus moeilijker dan ze lijkt; hoe zou je dat zelf doen?
Dat is inderdaad wel een interessante vraag, daar heb ik nog nooit zo over nagedacht… Ik denk dat mijn muziek sowieso heel emotioneel is. Ik ben ook iemand die gewoon leeft. Ik denk dat ik mezelf wel toelaat om andere dingen te doen; mijn muziek is ook heel erg kleurrijk. “I Wish I Was The Moon” is bijvoorbeeld een supersad liedje, maar “Ocean Lights” is weer een heel andere vibe. Ik ben kleurrijk in de muziek die ik maak, en dat probeer ik wel erg te benadrukken.
Misschien zitten er ook wel wat tegenstellingen in, want dat wilde ik ook uitbeelden met het artwork: het ziet er een soort engel uit, maar ook een geest. Dus dat ben ik misschien wel allebei. (lacht) Bij de hele ep is de combinatie tussen klassiek en modern wel belangrijk, en dat is ook iets dat ik zelf supercool vind. Als je iets onschuldigs kan combineren met iets wat dat totaal niet is… dat vind ik een goeie combinatie. Zeker hier in Londen kan het leven echt wel hard zijn, maar er zijn hier ook zoveel mooie onschuldige dingen.
Maar om mezelf concreet te omschrijven voor mensen die me niet kennen, hmm… Ken je de term ‘sad girl music’? Ik wil alle girls zijn. Ik bén de sad girl, maar ook de cool girl, de boy girl… Ik ben iemand die gewoon leeft. Ik leid mijn leven, doe ervaringen op en maak daar liedjes over. Als ik morgen een maand naar Berlijn vertrek, dan zit de kans erin dat er liedjes uitkomen die totaal niet lijken op iets wat ik nu maak. Niemand kan ooit in één vakje horen.
Ik las ook dat je als kind vooral naar bands als The Beatles en Fleetwood Mac luisterde; zijn dat ook invloeden geweest?
Mijn papa en ik speelden altijd samen muziek, en de covers die wij samen speelden waren er dan bijvoorbeeld van Frank Sinatra. Ik vind dat zelf ook heel mooie muziek, zeker omdat ik hou van nummers waarvan de tekst heel mooi is. En waarschijnlijk hoor je dat niet terug in mijn muziek, maar de bands die je noemt waren wel mijn eerste kennismaking met de muziekwereld. Toen ik in Londen kwam wonen, leerde ik meer over productie en moderne muziek, maar de oudere bands vind ik nog altijd de beste muziek maken.
Ik zou eerder zeggen dat namen als Holly Humberstone of Angèle een inspiratie waren.
Hmm, nee dat was geen inspiratie. Zelf luister ik daar ook niet echt naar. Als je elke dag sushi maakt, dan eet je ook wel eens graag spaghetti. Ik bedoel daarmee dat de muziek die ik maak, niet per definitie de muziek is waar ik naar luister. Ik luister ook vaak gewoon klassieke muziek, dance of garage. Ik snap ergens wel de vergelijking, zeker door de lofi-vibe. Ik vind het ook wel cool, want voor mij blijven dit gewoon de liedjes die ik in mijn kamer heb geschreven.
En met die liedjes heb je dan een contract bij Universal Music Belgium in de wacht gesleept, via waar je dan weer het voorprogramma van Berre in de Ancienne Belgique mocht spelen. Hoe was dat?
Dat was superleuk. Mijn ep was klaar en op school hadden ze een meeting georganiseerd met iemand van de BBC om naar wat demo’s te luisteren. Die kende dan weer iemand waarvan hij vond dat dat een goeie manager voor mij zou zijn. Hij heeft ons dan doorverbonden en uiteindelijk is die persoon ook mijn manager geworden. En dat zat eigenlijk meteen heel goed, hij zei van: ‘Maak de muziek die je wilt maken en neem je tijd om je sound te zoeken’, dus dat heb ik dan een jaar gedaan aan de hand van jamsessies.
En dan heb ik Paper Paradise bedacht – en er natuurlijk een PowerPoint over gemaakt (lacht) – om zo uiteindelijk met ons twee tot de release te komen. Mijn manager is dan per toeval in contact gekomen met iemand van Universal en hij heeft wat muziek laten horen, die ze dan keigoed vonden. Dus dat contract kwam er echt wel… opeens. En dan mocht ik plots het voorprogramma van Berre zijn… heel leuk.
Het blijft dus allemaal enorm snel gaan voor jou?
Een beetje wel, ja. Er was wel een tijd waarin ik wel wat zat te wachten, vooral omdat contracten opgesteld moesten worden en dat redelijk lang duurde. Voor mij kon het toen eigenlijk niet snel genoeg gaan, maar nu is dat wel veranderd: nu gaat alles heel snel. Ik heb soms het gevoel dat ik niet kan stilstaan bij de dingen die gebeuren, zoals bijvoorbeeld mijn liedjes die op de radio komen. Alles gebeurt een beetje ‘by the way’.
Ik ben natuurlijk wel superblij met hoe alles gaat, want het is uiteindelijk echt crazy. Mensen die ik helemaal niet ken, sturen mij berichtjes op Instagram om te vertellen hoe zijn mijn muziek hebben gevonden en wat het met hen doet.
Misschien heb je gewoon PowerPoints nodig voor jezelf, om aan jezelf duidelijk te maken wat er allemaal gebeurt in je leven.
Ja, misschien wel. (lacht) Ik denk dat, als ik een idee heb, dan wil ik gewoon heel duidelijk zijn. Ik ben iemand die alles wel graag zelf in de hand heeft; iemand die wil dat iedereen alles goed snapt, vooral wat de diepere betekenis is achter het geheel.
En wat betekent Paper Paradise dan voor jou?
Om te beginnen vind ik dat de titel heel verwerpelijk klinkt; het is een paradijs, maar gemaakt van papier. Het kan dus makkelijk weggenomen worden, het blijft niet voor altijd… en ik vond dat een goeie reflectie van de stad. Ik vind ook dat mijn muziek heel ‘echt’ is, de teksten zijn heel beweeglijk en ik vind dat Paper Paradise daardoor een mooie tegenstelling is.
Ik heb ook wel het gevoel dat Londen die vibe mooi weergeeft: mensen zijn hier om iets te bereiken of om iemand te worden, en daarom zijn ze vaak niet zo oprecht. En ik denk wel dat dat ook de sfeer is van de ep; dingen zijn verwerpelijk en niet echt, maar er zijn ook plekjes om op zoek te gaan naar de echtheid.
Het klinkt zo euforisch, maar ook zo verdrietig. Het is alsof je naar een feestje gaat en ze geven je een kartonnen beker. Dat is goed genoeg voor die nacht, maar daarna gooi je die weg omdat je die niet meer kan gebruiken. En het artwork vat dat ook wel goed samen vind ik; dat is een foto van mij in Bergen in Noorwegen. Er is niets aan veranderd, het is gewoon ik die aan het dansen ben. Het is dus iets superecht met iets dat verwerpelijk klinkt.
Heb je dan ook meer stress nu Paper Paradise ook effectief in z’n geheel uitkomt? Of leef je al meer toe naar het volgende, omdat de ep al even af is?
Ik ben vooral opgewonden omdat alle liedjes nu uit zullen zijn, want dan kan je luisteren naar het hele project. Ik heb echt het gevoel dat het een verhaal is. Ik ben altijd al fan geweest van projecten die niet gewoon een verzameling van singles zijn, maar een echt verhaal vertellen, dus ik ben blij dat het hele pakket online gaat staan. Het voelt nu precies alsof ik een serie heb gemaakt en vier van de zes afleveringen online staan.
Maar ik ben terwijl natuurlijk wel al volop bezig met het volgende project. Daarvoor vertrek ik nu drie weken naar LA en daar gaan we gewoon keiveel liedjes schrijven. We gaan nu vooral proberen om mijn visie tot leven te laten komen. Ik heb wel al een idee.
Is er al een PowerPoint?
Ik ben letterlijk nu aan het werken aan een PowerPoint om de eerste meeting mee te starten, ja. (lacht) Er is nog niets heel concreet, maar er is wel al een visie van de wereld waarin ik het geheel wil brengen en wat ik precies wil zeggen. Wie ik nu ben en wat ik heb geleerd… de essentie is er.
En hoe zie je de toekomst nu?
We zijn nu aan het werken aan een liveset rond Paper Paradise, want eerst was het gewoon ik die gitaar speelde, maar nu wil ik de sound van de ep wel echt live brengen. Ik heb iemand gevonden die elektronische drums en cello speelt, dus er is nu wel een grote live set-up. We zijn heel hard aan het werken aan een set en ik kan niet wachten om op tour te gaan, want dat is nog altijd het liefste wat ik doe.
Dus dan zien we je ook terug in België?
Ja, sowieso. De leeftijd van het publiek bij Berre zijn show lag rond de zestien jaar en ik denk dat ik nog nooit heb gespeeld voor een zaal die onder de achttien jaar was; dat is in Londen misschien unieker. Maar in de AB waren er wel gewoon kinderen met hun ouders, en we hadden dan gezien dat er een paar papa’s moesten wenen om mijn muziek. En er was ook een groepje meisjes dat me sindsdien keihard is beginnen supporten online, dus ik denk altijd aan hen als ik moet spelen; ik moet gewoon terug in België komen spelen.
Dat heeft toen gewoon echt mijn hart veroverd. Hoe leuk is het om met je ouders naar een concert te gaan en gewoon te genieten van de muziek? Dat is megacool, dus ik kijk er echt naar uit om terug te komen.
Paper Paradise verschijnt op 7 juni.
