The Black Crowes @ Ancienne Belgique (AB): Energie voor twee

Twee jaar geleden stond The Black Crowes nog in de Lotto Arena, maar voor deze Belgische passage zocht de Amerikaanse band de net wat intiemere oorden van de Ancienne Belgique op. Dat de band de Brusselse concertzaal zonder al te veel moeite uitverkocht, is dan ook vanzelfsprekend. Het grootste verschil met twee jaar geleden, is dat de band nu ook een nieuwe plaat onder de arm heeft, die de eerste is in vijftien jaar en het lange wachten ook waard was. Toch moet gezegd worden dat we naast het nieuwe werk van op Happines Bastards vooral uitkeken naar de grootste klassiekers van The Black Crowes, en zo hebben ze er meer dan genoeg om een straffe set van te maken.

Openen werd om kwart voor acht gedaan door Jim Jones All Stars, dat zoals de naam al deed vermoeden een project van Jim Jones is, onder meer bekend van Thee Hypnotics en The Jim Jones Revue. Door de immense opstelling die The Black Crowes reeds op het podium geïnstalleerd had, stonden de zeven bandleden wat op een zakdoek vooraan op het podium, maar dat mocht de pret zeker niet bederven. Jim Jones gooide meteen al zijn energie in de strijd en deed zijn best om het publiek op te zwepen door ze te doen meeklappen en meezingen, maar het eerste kwartier was de zanger met momenten nauwelijks hoorbaar. Dat werd dan wel gecompenseerd door de levendigheid van de show en de drukke en met momenten ook opzwepende instrumentatie, maar het was vooral het tweede kwartier dat Jim Jones All Stars er helemaal door kwam. Het intussen wat losser geworden publiek dat in grotere getallen meebewoog, droeg daar ook aan bij, maar een zanger die je effectief kon horen zal wel wat meer hebben doorgewogen. Jim Jones All Stars was mede door het niet al te goed hoorbare vocals in zijn eerste helft niet overweldigend, maar een leuke en plezierige opener was het vast en zeker wel.

Het energiepeil schoot nog wat hoger de lucht in toen de zaallichten om tien voor negen uitdoofden en “It’s a Long Way To the Top (If You Wanna Rock ‘n’ Roll” door de speakers galmde en het publiek nog voor het zien van The Black Crowes al begon mee te klappen. Met “Bed Side Manners” opende de band meteen snedig en werden we al een eerste keer getrakteerd op een van de vele slidegitaarsolo’s die we van Rich Robinson kregen. Ondertussen bewoog frontman Chris Robinson zich soepel over het podium met heuppasjes die wij graag ook nog zouden kunnen doen eens we 57 zijn.

De keel van Chris was alleszins ook goed gesmeerd, want op de zang van de Amerikaan viel helemaal niets af te dingen. Zo uitbundig zijn danspassen waren, zo gecontroleerd beheerste hij zijn zang. Reken daar nog eens de stemmen van de twee achtergrondzangeressen bij en je zit vocaal goed voor een hele avond. Toch blonk The Black Crowes het meest van alles uit met zijn rijke instrumentatie, bestaande uit twee gitaren, een basgitaar, hammondorgel en drums, vergezeld van een muur van zodanig veel gitaarversterkers dat je er zelfs de dag van vandaag een paar huizen mee zou kunnen kopen. Tussen de twee versterkersmuren door stond een platform opgesteld, waarop de drummer, pianist en backings stonden, met een wazige spiegel aan de voorkant van dat plateau. Het is zeker dat het oog ook wat wil, en bij The Black Crowes wisten we bijna niet waar eerst te kijken.

Zelfs de ogen van Rich Robinson moeten wat gewild hebben, want hij slaagde er zowaar in om voor ieder nummer een andere gitaar te gebruiken, al zal daar hoogstwaarschijnlijk ook wel een technische reden achter gezeten hebben. Het hielp hem alleszins om het uptempo en daardoor ook gretig meegeklapte “Thick ‘n’ Thin” te voorzien van een heerlijke bluesy sound. Ook de andere gitarist moest niet onderdoen, want zijn sublieme slidespel tilde “Cross Your Fingers”, misschien wel het beste nummer van de nieuwe plaat, naar een volledig ander niveau. Dat hij er, wanneer je je ogen halfopen hebt, uitziet als David Gilmour in zijn jonge jaren, kan bijna geen toeval zijn. Tijdens de onvervalste knuffelrockballad “Oh Josephine” – dat trouwens een leuke afwisseling was – brak hij ook nog eens een van zijn snaren terwijl hij bleef verder soleren en we durven er prat op gaan dat de helft het nooit heeft doorgehad.

Chris Robinson voelde dan weer goed aan wanneer hij het publiek moest toespreken en deed dat zo ongeveer om de drie nummers; genoeg om de flow erin te houden en tegelijk ook genoeg om niet te arrogant over te komen. Toch kreeg hij niet altijd voldoende respons. Zoals bijvoorbeeld toen hij “Hard to Handle” inleidde met het opsommen van muzikale grootheden uit Georgia en er bij het noemen van The Allman Brothers enkel wat flauwe kreten uit het publiek kwamen. Hij kreeg ze gelukkig wel warm genoeg toen hij bij de naam van Otis Redding aanbelandde en wat volgde was een werkelijk fantastische uitvoering van een van zijn meest iconische nummers.

Het slotoffensief kwam dichterbij en The Black Crowes trok het vat met zijn grootste klassiekers nog wat verder open. Op “She Talks To Angels” mocht Chris Robinson zijn ferme strot nog eens goed in de verf zetten, terwijl Mitch hetzelfde deed met zijn akoestische gitaarspel. Het vormde een mooi contrast met het daaropvolgende “Flesh Wound”, dat een pak sneller was, maar tegelijk ook makkelijk te verteren. De dansbenen en stembanden van het publiek werden ook in het werk gestoken voor “Jealous Again”, waarbij we voor het eerst echt fans konden horen meezingen en we hoeven je niet te vertellen dat dat tijdens een uiterst fraai “Remedy” in het kwadraat gebeurde. Als toegift kregen we nog “Carol”, een Chuck Berry-cover, die de boel nog een laatste keer deed swingen, waarna het er op zat. Even dachten we dat The Black Crowes nog een tweede keer zouden terugkeren doordat de zaallichten niet meteen weer aan gingen, maar niets was minder waar.

The Black Crowes speelde een fraai concert in de Ancienne Belgique, met daarin alle klassiekers waar we op voorhand op hoopten. Het nieuwe werk blendde zich daar, zonder al te veel moeite, tussen en was tegelijk ook wat verfrissend. Tel daar nog de imposante podiumindeling bij en je hebt een concert waarvan je vooral heel blij bent dat je het in de Ancienne Belgique hebt kunnen zien.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!