Wanneer je je verliest in de konijnenholen van je gevolgde afspeellijsten, andermans collecties of clandestiene websites zoals deze, kom je ongetwijfeld wel eens een artiesten tegen die je erg aanspreken, maar schijnbaar niet meer bestaan. Sommige bands slippen nu eenmaal zonder veel tamtam tussen de mazen van het collectieve geheugennet en missen dan de daarmee samenhangende inkomsten. Zoals geïllustreerd in het nummer “Why Do They Never Play Les Savy Fav on the Radio” van Jetplane Landing, is de muziek van Les Savy Fav niet zo mainstream. De band maakte eerst posthardcore zoals Fugazi, gevolgd door meer verkoopbare postpunk en artsy dancepunk. De vijf leden jongleerden al die tijd hun muziekcarrière met full time jobs, wat de grootste verklaring is voor het veertienjarige hiaat na hun vijfde album, Root for Ruin.
Zo zit bassist Syd Butler achter Frenchkiss Records, een label dat naast zijn eigen band een veelal obscuur rariteitenkabinet huisvest, met als bekendste namen Bloc Party, Passion Pit en The Hold Steady. De originele leden zaten allemaal op Rhode Island School of Design, en hadden soms samen les met Seth MacFarlane, bedenker van Family Guy. Wellicht onbedoeld, heeft een optreden van de Favs vaak wat mee van de absurde capriolen van het personage Peter Griffin. Frontman Tim Harrington doet op scène geregeld een striptease van zijn bierbuik en maakt van het hele podium zijn private klimhal, kapperszaak of surfgebied. Les Savy Fav neemt zichzelf niet al te serieus en sommige nummers komen dus nogal absurd uit de hoek. Qua stijl blijft de band echter watertrappelen waar ze al die jaren geleden schipbreuk leed.
De Amerikanen waren natuurlijk altijd al eclectisch bezig en de plaat schommelt dus heen en weer tussen de subgenres van punk. Dit maakt het best boeiend, hoewel er geen uitzonderlijke prestaties in de uitvoering te vinden zijn. Over het algemeen heeft de band nog sterke riffs en dynamieken uit posthardcore. Dit valt goed te horen op “Void Moon”, “Mischief Night”, “Oi! Division” en “World Got Great”. De dancepunk komt dan weer meer naar boven in “Guzzle Blood” en “What We Don’t Want”, met bleeps van synthesizers die soms als een sirene of en saxofoon klinken. “Don’t Mind Me” en “Nihilists” breken als enige de verwachte stijl door respectievelijk de focus te leggen op piano en americana-instrumenten zoals viool en handklap. Waar de meeste songs ietwat excentriek uit te hoek durven te komen, is dat echter om ons teleur te stellen, bijvoorbeeld door het lied plots zomaar te beëindigen, zoals op “Racing Bees” en “Oi! Division”. Met veertien tracks op 46 minuten tijd, is het gemiddelde nummer slechts drie minuten en vijftien seconden lang. Heel wat ‘kunstzinnige’ keuzes lijken ons eerder willekeurig genomen te zijn, in plaats van met een doel voor ogen. Er is gewoon geen tijd om een zijsprong uit te werken.
Waar de band zich minder op melodieën of samenspel kan concentreren, lijken de vijf jongens van middelbare leeftijd bovendien Steve Buscemi met een skateboard te willen belichamen. Zo meandert de tekst in het ietwat sexy nummer “Limo Scene” tussen het hete ‘You lick my lips Unzip my soul’ en het enorm poëtische ‘I said Oom Mow Papa Papa Oom Meow Meow’. De vergelijking gaat nog meer op voor “Legendary Trippers“, met onzinnige refreinen als ‘We’re doin it and doin it and doin it well Cos I’m an S-L-U-T slut Another G-N-O-C stud’. Toch heeft Harrington ook momentjes van volwassen introspectie, bijvoorbeeld op “Dawn Patrol”, “Someone Needs A Hug” en “Don’t Mind Me”, die respectievelijk over hechtingsproblemen, troost en uitgedoofde liefde gaan.
De hoes en titel van OUI, LSF mag dan wel spuuglelijk zijn, het verhaal erachter onthult dat het erger had gekund. Frontman Tim Harrington verzamelt al jaren instrumenten en andere apparatuur in zijn kelder in Brooklyn. Daar zijn de New Yorkers een groot jaar geleden herbegonnen met jammen, omgeven door multiplexplaten, aangezien de keldermuren vol zwarte schimmel hingen. Het album is er organisch gegroeid en dat is wat het gras op de cover symboliseert. Gelukkig hebben ze in hun potpourri de stank van schimmels niet opgenomen, en valt OUI, LSF nog wel te smaken als een verderzetting van het hobbelige parcours dat de band eerder aflegde. Op dit album valt weinig memorabels te horen, maar het is al eens aangenaam om te vernemen dat Les Savy Fav nog bestaat.
Facebook / Instagram / X (Twitter) / Website
Ontdek “What We Don’t Don’t Want”, ons favoriete nummer van OUI, LSF, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
