Er is een kans dat de naam mehro je nog niets zegt. De Amerikaanse zanger is bij ons dan ook nog niet echt doorgebroken. Dat wil niet zeggen dat hij daarom niet goed bezig is. Met ondertussen bijna twee miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify en enkele nummers met miljoenen streams, zoals “chance with you” en “perfume”, weet hij zijn weg vooruit te banen.
Ondertussen is mehro al toe aan zijn derde album. Na SKY ON FIRE en Dark Corners and Alchemy brengt de zanger ons nu Trauma Lullabies. Met de singles “ketamine” en “dopamine” bereidde hij ons al voor op het de release. Daarna kwam nog “reason to live” om de voorbereiding af te werken. Deze drie singles openen ook het album en die dienen qua sfeer helemaal als goede inleiding.
Gitaardeuntjes en rustig, maar met mooi gezang; dat is de leidraad van Trauma Lullabies. Het mooie “reason to live” dient dus als opener van het album. Met breekbare en emotionele teksten zoals ‘Until I find a reason to live / I’ll find a reason not to die’ wordt het eerste nummer en zo ook de rest van het album opgevuld. Het daaropvolgende “dopamine” is vooral opmerkelijk door de emotionele, zelfs bijna verslagen manier waarop mehro zingt. Hierdoor krijgen we een melancholisch gevoel dat de nodige emoties opwekt.
Ook “ketamine” en “shouldn’t i give up” bouwen verder op dit thema, maar met elk hun eigen leuke twist. Bijvoorbeeld het gefluit op die eerste zorgt voor een extra dimensie waardoor het geheel zeker binnenkomt. Met “cynical” komen we dan weer op een nieuw hoogtepunt op het album. Dit is een van de meest opgewekte nummers die de plaat bevat, al neemt de gitaar hier nog altijd muzikaal de voorgrond, wat eigenlijk de basis vormt.
“bare minimum” is wederom ontspannen en springt er op het eerste zicht niet echt uit, maar een toepasselijke gitaarsolo brengt het lied naar een hoger niveau. Het meest verrassende nummer krijgen we wel met “oneiroi”. Na een mysterieus melodietje worden we wederom meegenomen door een rustig gitaardeuntje dat uitloopt in een sterker, maar niet te uitbundig, gitaarwerk. Deze combinatie vormt een van de muzikaal sterkste werken van het album. Afsluiten doet mehro uiteindelijk in schoonheid met het dromerige “dying in a dream”.
Trauma Lullabies vormt een erg mooi geheel. We krijgen namelijk veel variatie op hetzelfde rustige thema. Dit vormt voor ons zeker geen probleem, want mehro voert dit vlekkeloos uit. Het album, dat iets langer dan dertig minuten duurt, is qua sfeer de perfecte soundtrack om even tot rust te komen.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “dopamine”, ons favoriete nummer van Trauma Lullabies, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
