Postpunk beleeft nieuwe hoogdagen. Het afgelopen decennium schoten de nieuwe bands als paddestoelen tijdens een natte oktobermaand uit de grond, al moesten we die dan wel bijna uitsluitend aan de andere kant van het kanaal gaan zoeken. Er is echter verandering op til. Beter laat dan nooit duiken ze nu ook in onze contreien op, met bands als SONS, Meltheads en Whispering Sons op kop. DAMMIT sluit zich na een twijfelachtig begin enkele jaren geleden nu ook stilaan aan in de colonne. De Nieuwe Lichting winnen lukte nog net niet eerder dit jaar, maar met For Another Realm proberen ze het ongelijk van de massa te bewijzen.
De debuut-ep van de band is namelijk een streep van jewelste geworden, een uppercut die menig ervaren kickboxer losjes de ring uit zou meppen. Het eerste voorsmaakje kwam er al met “Overused“, dat bijzonder weinig aan de verbeelding overliet. Het tempo van die eerste single was verschroeiend, het gitaarwerk beukte ongetwijfeld enkele speakers stuk tijdens de opnames en het had net genoeg scherpe randjes om niet de dertiende in een dozijn te zijn. Met die ep in aantocht kreeg DAMMIT er daardoor toch al wat meer aandachtige volgers bij.
Was “Overused” al een beuker, dan is de rest van For Another Realm een pletwals. “Macho-Man” kregen we ook al eerder voorgeschoteld, maar had zelfs nog een beter uithangsbord kunnen zijn dan “Overused”. Het concept is alleszins heerlijk. De band gaat namelijk aan de haal met toxische masculiniteit en testosteronbommen die hun manieren niet kunnen houden, maar doet dat wel met een van de ruigste songs die België het afgelopen jaar voortbracht. Doet het op die manier een beetje denken aan pakweg IDLES die heel gelijkaardige songs heeft? Zeker, maar de niet zo subtiele knipoog naar hardcore en de algehele bombast van “Macho-Man” doen de Britten al snel vergeten. En of dat een compliment is.
Met “Witches” slaat het viertal dan weer een wat andere richting in. De snelheid ligt net niet even hoog als op de rest van de ep, waardoor we plotseling bijna gekatapulteerd worden naar de hoogdagen van de grunge, en dan zéker het stemgeluid van Mark Lanegan. We snappen echter wel dat “Nude” en “Two Crosses” niet de uitverkorenen waren om als singles op deze ep te schitteren. Zeker “Nude” mist wat karakter om als uitschieter beschouwd te kunnen worden. De basisblokken zijn er wel, onder meer het retestrakke tempo en het vinnige gitaarwerk, maar het nummer mist net de aanstekelijkheid of eigenheid die de andere songs wel hebben. Desalniettemin zal het ongetwijfeld met verve zijn rol vervullen in een livesetting.
Was dat verlies in De Nieuwe Lichting nog even een zuur moment, dan is For Another Realm de uitgelezen manier om dat volledig achter zich te laten. DAMMIT bewijst namelijk dat het sterk in zijn schoenen staat en muziek durft maken die waarschijnlijk niet bij iedereen even goed in de markt ligt. Het merendeel van de songs op deze ep zijn gedurfd, zeker door de variërende invloeden die ze elk vertonen. Niet alleen dat, ze zijn ook gewoon goed. Ze beuken allemaal net hard genoeg om niet irritant te worden, maar zijn daarnaast voldoende gelaagd om de aandacht vast te houden. For Another Realm is geen meesterwerk, maar wel een zeer sterk fundament om op verder te bouwen.
Ontdek “Macho-Man”, ons favoriete nummer van For Another Realm, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
