Roadburn 2024 (Festivaldag 0 + 1): Roadtrip doorheen de duisternis

Roadburn is weer begonnen, en dat betekent maar één ding: Tilburg kleurt weer zwart. Vanuit alle windstreken strijken liefhebbers van intense muziek neer in de straten van de Brabantse stad, waar de binnenstad vier dagen lang wordt overgenomen door het alternatieve boutiquefestival. Na de succesvolle editie van afgelopen jaar was er geen twijfel mogelijk en moesten we perse ook dit jaar richting de Kruikenstad afdalen om een heel verlengd weekend lang te genieten van de meest intense muziek die momenteel op de markt verkrijgbaar is.

Hoewel Roadburn officieel donderdag van start ging, begon het festivalgebeuren eigenlijk al op woensdag. De organisatie organiseerde namelijk, zoals ieder jaar, The Spark, een volledig gratis pre-party waar iedereen voorzichtig zijn of haar tenen kan dippen in de muziek die het festival dit jaar te bieden heeft. Ook wij wilden alvast gaan pootjebaden en konden niet wachten tot donderdag om ons volledig onder te dompelen in de festivalsfeer. Dus trokken we die woensdagavond al richting de Next-stage om een dag eerder al de sfeer van het festival te kunnen opsnuiven. En niet zonder resultaat. Zo zagen we de snelle mannen van de speedmetalband Riot City het festival officieus op gang trappen en schudde Final Gasp de stad alvast flink wakker.

Het hoogtepunt van de avond was echter de band Sonja. Toen frontvrouw Melissa Moore enkele jaren geleden bekendmaakte dat ze transgender is en zich identificeerde als vrouw, werd ze bijna onmiddellijk uit haar toenmalige band Absu gezet. Gelukkig heeft dit verhaal ook een positieve kant, ondanks dat het op veel vlakken niet klopt, want deze gebeurtenis inspireerde haar om Sonja op te richten. Dit bleek een gouden zet, want tijdens The Spark bewees ze samen met haar twee muzikale vrienden dat hun optreden een waar genot is om live te ervaren. Met volle overgave brachten ze nummers als “Nylon Nights”, “When The Candle Burns Low…” en “Pink Fog” ten gehore voor het nieuwsgierige publiek, dat toch behoorlijk talrijk aanwezig was voor deze officieuze festivaldag. De vroege toeschouwers werden getrakteerd op een show vol rokerige gitaren en slagwerk waar geen drummachine tegenop kon. Dat de zang hier en daar wat minder was door de hormoonveranderingen van Moore zien we graag door de vingers, want qua geluid stak de band er echt bovenuit. Kortom, een meer dan geslaagde pre-party!

SCALER @ Main Stage

Terug naar gisteren, want toen was het eindelijk tijd voor de officiële start van het festival en liepen we meteen tegen het eerste probleem van het weekend aan: Roadburn werkt niet met headliners. De organisatoren durven het gerust aan om hun grootste namen al vroeg op de dag in te plannen. Omdat we helaas andere verplichtingen hadden in de middag, kwamen we pas tegen vijf uur aan in Tilburg en hebben we gevestigde namen als Wiegedood, Hexvessel en Body Void compleet gemist. Natuurlijk jammer, maar gelukkig wilden we SCALER niet aan ons voorbij laten gaan. De groep zorgde voor een prima start van onze festivaldag. Met hun beukende mix van gitaren en beats vuurden ze bijna een uur lang muren van bruutheid op onze trommelvliezen af. SCALER zette de toon en dompelde ons meteen onder in de ruigheid die het festival te bieden heeft.

Seán Mulrooney @ Hall of Fame

Tegelijkertijd stond Seán Mulrooney in de Hall of Fame zijn kunsten te vertonen. De frontman van onder andere TAU & The Drones of Praise, een band die door zijn vele optredens bijna synoniem is aan het festival, liet dit keer zijn vertrouwde bandleden achter en kwam met zijn nieuwe soloproject naar Roadburn. Gewapend met een kar vol onuitgebracht materiaal zette hij de graffitihal van Tilburg meteen in vuur en vlam en liet hij ons met zijn gitaarspel wegdromen. “No Two Sides”, tot nu toe de enige uitgebrachte single, liet ons samen met alle andere toeschouwers van links naar rechts wiegen. Seán Mulrooney’s soloproject is duizend keer zachter dan de muziek die hij normaal met Thou maakt, maar juist in de kleinste zaal van het festival kwam het perfect tot zijn recht.

Void Ov Voices @ Next Stage

Door de experimentele aard van het festival wisten we eigenlijk al op voorhand dat sommige acts een ‘hit or miss’ zouden zijn. Void Ov Voices, het project van Attila Csihar (bekend van o.a. Mayhem), was daar een van. Met open vizier gingen we erin, maar na enkele minuten sloeg de balans al volledig door naar de ‘miss’-kant, en konden we alleen maar concluderen dat het een koortsdroom was die zijn weerga niet kende. Het was een opeenstapeling van vage beats en nog vagere keelklanken, waardoor je het eigenlijk nauwelijks onder de noemer muziek kon plaatsen. Als je het ons vraagt, leek de sound op momenten meer op een geluidsopname uit een psychiatrisch ziekenhuis dan op een daadwerkelijk gecomponeerd muziekstuk, vooral door de overvloed aan herhaling. Elke keer als we dachten dat het spannend zou worden, slaagde de zanger erin om hetzelfde deuntje net wat vager af te spelen. Deze act kunnen we maar beter snel vergeten.

White Ward @ The Engine Room

Veel bands hebben bijzondere verhalen, maar het verhaal van White Ward springt er echt bovenuit. De Oekraïense groep stond eigenlijk vorig jaar op de planning, maar zat door de oorlog vast binnen hun eigen landsgrenzen en moest hun tour annuleren. De organisatie bleef echter trouw aan de band en gaf ze een plek tijdens deze editie. En tijdens hun show in The Engine Room zagen we duidelijk waarom. White Ward liet ons namelijk alle hoeken van de zaal zien, terwijl ze de boel flink op stelten zetten en de sfeer in de ruimte met hun snoeiharde, hypnotiserende klanken stevig lieten bruisen. Gooi daar nog een fijne lichtinstallatie bovenop en je krijgt een optreden als een kleurrijk vuurwerk dat de nachtelijke hemel verlichtte.

Chelsea Wolfe @ Main Stage

Voor de mooiste stem van de dag moesten we rond kwart voor negen richting het hoofdpodium van de 013 afzakken. Vanuit de duisternis doemden daar namelijk de bloedmooie vocalen van Chelsea Wolfe op. Met She Reaches Out to She Reaches Out to She vers onder haar arm veroverde ze een van de hoogste plaatsen van de dag en liet ze vanaf de eerste seconden horen waarom ze die plek volledig verdiende. Met haar kenmerkende mix van folk en gothic wist de groep een atmosfeer te creëren die ons tegelijkertijd betoverde en omarmde, en werden we meegesleept door haar hypnotiserende klanken. Op geen enkel moment zakte het niveau in, terwijl nummers als “Whispers in the Echo Chamber” en “House of Self‐Undoing” onze gehoorgangen wisten te strelen en onze zielen te raken. Toen de laatste noten wegstierven en de zaallichten weer opsprongen, kwam helaas ook de betovering tot een einde. Maar we kunnen met zekerheid zeggen dat ze ons vijf kwartier lang volledig in haar macht had.

Throwing Bricks @ Hall of Fame

Eigenlijk wilden we het na Chelsea Wolfe voor gezien houden, maar toch besloten we op weg richting de parkeergarage nog even langs de Koepelhal te gaan. Daar mocht Thantifaxath namelijk The Terminal ten gehore brengen. Onze verwachtingen waren hooggespannen, maar zoals wel vaker kwamen we bedrogen uit. De band viel live namelijk behoorlijk tegen en was geen schim van wat ze op plaat leken te zijn. De bandleden leken totaal niet op elkaar ingespeeld en misten duidelijk eenheid, waardoor we snel besloten om ons laatste drankje elders te halen. Gelukkig was de Hall of Fame slechts twee deuren verder, waar op dat moment Throwing Bricks aan hun set begon. De Utrechters waren in tegenstelling tot de vorige band wel volledig op elkaar ingespeeld. Zanger Niels Koster brulde de longen uit zijn lijf en liet zijn stem tot ver buiten de hal horen, terwijl hij samen met zijn band de denkbeeldige pannen van het dak speelde. Tot stenen gooien kwam het nooit, maar de band deelde wel stevige noten uit en wist Hall of Fame op zijn kop te zetten. Die afslag naar de Koepelhal was toch niet voor niets geweest.

Op de eerste dag werden we meteen gevangen door de complexiteit en diversiteit van het festival. En ondanks dat we met momenten volledig verbaasd waren door de fijne kunsten van onder andere Chelsea Wolfe en SCALER, bleek de mengelmoes van verschillende stijlen vaker dan eens niet helemaal onze smaak te zijn. Kijken of we vandaag meer succes hebben.