Met OCEANO NOX bracht Clara Ysé eindelijk haar eerste langspeler uit en die plaat mag gerust een succes genoemd worden. De Franse zangeres verkocht de Orangerie net zoals een boel zalen in Frankrijk zonder al te veel moeite uit, wat resulteerde in een ferme uitbreiding van de tournee, die haar volgend jaar ook halt doet houden in het Koninklijk Circus. De verwachtingen waren dus relatief hoog voor Ysé,
Benni mocht openen voor een toch al vrij volle zaal en die verdiende ze ook. De Belgische singer-songwriter stelt volgende maand in de Chapiteau haar allereerste ep voor en wat ze live bracht, doet alleszins al veel goeds vermoeden. Op gitaar en piano en in het Frans en het Engels, bracht de zangeres zachte folkliedjes, die zich vooral lieten kenmerken door haar hele zachte en dromerige stem. Met name de Franse nummers, waarmee ze het publiek ook eens liet meezingen, zorgden voor een gelukzalige vibe, terwijl het in het Engels soms nog net niet onderhoudend genoeg was. Desalniettemin speelde Benni wel gewoon een leuke set, waarin ze vooral teerde op haar betoverende stem en de keren dat ze met het publiek in interactie ging, haar door oprechtheid aangedreven charmes.
Om vijf na negen, tien minuten voor de voorziene aanvangstijd, doofden de zaallichten al uit en zette de band het eerste nummer in. Meteen viel de mystieke saxofoon op en werd er in het donker een mysterieuze sfeer opgebouwd. Enkele minuten later kwam ook Ysé het podium op en opende ze meteen met haar grootste hit. Zoals veel nummers het deze avond deden, bloeide “Douce” prachtig open, met een steeds intenser wordende instrumentatie. Openen met een van je beste nummers heeft natuurlijk ook als voordeel dat je het publiek meteen meehebt en dat was bij de Française ook niet anders, want bij het heerlijk slepende “Soleil à minuit” werd het refrein al meegezongen.
Ysé, die voortdurend ook aanstekelijk stond te dansen, wist met de opbouw van haar set het publiek ook mee te sleuren in de sfeer die op het podium heerste. Het zwoele ritme van “Le Désert” deed de temperatuur stijgen en het publiek ook meedansen, net zoals ook het funky “L’étoile”, ook gekenmerkt door een nog prominenter aanwezige saxofoon, dat zonder moeite bewerkstelligde. De zangeres kon vanaf toen al zeker maar weinig meer fout doen en zo werd ook het nog niet uitgebracht nummer, “L’Océan”, op een hoop gejoel en applaus onthaald. Het lied zelf verdiende dat ook wel, want we werden getrakteerd op een schitterende saxofoonsolo, terwijl ook de melodie al snel aansloeg, al zou dat net zo goed kunnen zijn omdat die nogal op “Rolling In The Deep” van Adele lijkt.
Na het – zeker voor een viertal – grootse geluid dat haar band voortdurend wist te creëren, verlieten de bandleden in alle subtiliteit het podium tijdens het ‘ooh ooh ooh’-stukje van “Magicienne” dat heen en weer werd gezongen tussen Ysé en haar fans. De zangeres bracht daarna solo met haar klassieke gitaar een cover van Chavela Vargas’ “La Llorona”, wat zowel door het muzikale als het taalverschil een leuke afwisseling was. Ze bleef nog even in die intieme sfeer hangen, al werd ze daarbij wel bijgestaan door, de ene keer haar pianist, en de andere keer haar gitariste, voor wie nog een glansrol was weggelegd.
Toen de gehele band er weer stond, was het namelijk weer tijd voor uiterst dansbare nummers, die telkens qua instrumentatie volledig in overdrive gingen naar het einde toe. De gitariste mocht zich tijdens “Le Monde s’est dédoublé” volledig laten gaan en deed dat met verve, terwijl “Les lois du desespoir” nog het meest van alles zichzelf openbrak en voor klappende en wederom dansende fans zorgde. Er werd nog even verder gebouwd op het effect van die opzwepende ritmes, die zeker tijdens “Souveraines” hun effect niet misten, maar daarna werd weer gas teruggenomen.
Een wat ingetogener “Pyromanes” werd aangekondigd als laatste nummer, maar zorgde voor een rustmomentje, echter hadden we niets meer om nog voor uit te rusten. Ysé mocht desalniettemin een ferm applaus in ontvangst nemen en verdween daarna van het podium, om dan nog eens terug te komen en nog eens van een applaus te komen genieten, wat dan ook nog eens met band en crew werd gedaan. Het werd zo wat langdradig en zorgde er ook voor dat sommige mensen vertrokken, niet goed wetende of het na het bisnummer “Lettre à M” al dan niet al gedaan was. Degenen die al vertrokken waren, misten eigenlijk ook niet zo veel. Terwijl de hele band en crew op het podium stond, ging Ysé in interactie met het publiek, maar doordat ze er zonder microfoon stond, konden we er maar weinig van verstaan. Ze besloot nog een a capellalied te brengen, maar moest dat na een paar minuten stilleggen wegens een paar schreeuwende mensen. Wat er exact gebeurde was ons niet duidelijk, al vrezen we dat er door de drukkende temperatuur iemand onwel was geworden. De tijd tikte zo verder en Ysé begon het nummer gewoon nog eens helemaal opnieuw, waarna ze ook de band en het publiek liet meezingen. Mocht het allemaal niet zo lang uitgerekt geweest zijn, had het nog voor een mooi verbindend momentje kunnen zorgen, maar het was er helaas te veel aan. Ysé verliet het podium nog eens om, terwijl er nog wat fans bleven verder zingen, nog eens terug te komen om hetzelfde liedje nog steeds a capella verder te zingen, terwijl de zaal leger en leger werd.
Clara Ysé gaf samen met haar zeer sterke begeleidingsband een fraai concert, dat in extremis nog wat ontsierd werd door een veel te lang afscheid. Iemand had de Française gerust mogen vertellen dat mooie liedjes niet lang duren en dat goede concerten dat dus ook niet hoeven doen. Desalniettemin onthouden we vooral een hoop sterke nummers, die heel vaak naar een prachtige catharsis toewerkten en vooral ook een heel enthousiaste fanbase, die zich in de toekomst enkel maar zal uitbreiden.
