Bill Ryder-Jones @ Trix (Club): Meeslepende nonchalance

Met Iechyd Da kwam Bill Ryder-Jones dit jaar terug op het toneel met een hoopvolle plaat waarin hij melancholie verpakte in een mooie boodschap. Dat de man, die zijn carrière begon bij The Coral, met die plaat wel eens eindelijk zijn plek in het muzieklandschap kan gevonden hebben, bewees zijn show in Trix. De Brit werd er initieel gepland in de Trix Bar, maar mocht een upgrade naar de Club op zijn naam zetten. Die was weliswaar niet volledig volgelopen, maar iedereen die er was, zag dat hij live met zijn zeskoppige band een uitstekend concert kon neerzetten met de nodige nonchalance.

Voor de man het podium betrad, werd iemand uit zijn band al uitverkoren om het voorprogramma te doen. Pet Snake is het soloproject van Evelyn Halls die als fronvrouw van Clean Cut Kid al naam maakte en in de band van Ryder-Jones cello speelt. Op die manier werden de kosten een beetje gedrukt voor de grote band die het hoofdprogramma bij heeft en kon ook het talent van de leden naar voor geschoven worden. Pet Snake bracht intieme singer-songwriterliedjes die wel mooi waren, maar na twee liedjes wist je ook wel wat je had gehoord. De verrassing was er af en de kleine foutjes in haar gitaarspel, zorgden er ook voor dat je nooit volledig werd meegezogen in het verhaal. Mooi was het wel, maar vernieuwend of verfrissend allerminst.

Van mooi bij het voorprogramma ging het naar bij momenten adembenemend bij Bill Ryder-Jones. Met een bepaald charisma kwam hij het podium op gestrompeld en al meteen vertelde hij dat zijn mopjes vandaag iets minder zouden zijn. Hij vertelde het met zo’n nonchalance waardoor je meteen twijfelde of de set wel strak genoeg zou zijn. Dat tegendeel werd meteen bewezen met het prachtige “I Hold Something In My Hand”. De stem van Bill Ryder-Jones kwam heel intiem binnen en al meteen viel de grote band op.

De zes muzikanten die de hoofdact vervoegden, wisten elk hun bijdrage te leveren aan de rijke sound die de muziek van Ryder-Jones typeert. Een piano, wat slidegitaar en een subtiele cello zorgden ervoor dat de muziek al snel aanvoelde als een warm dekentje op een koude winterdag met een wijnglas in de hand. De piano bij “If Tomorrow Starts Without Me” deed ons denken aan “Babe O’Riiley” van The Who waardoor je ook al snel de link kon leggen naar de eighties. Er kruipen veel invloeden in de muziek van Bill Ryder-Jones, maar aan het publiek te zien is er toch een bepaalde nostalgische sfeer te vrijwaren.

Het is niet zo dat hij er niet zijn eigen ding van maakt. Alles klinkt eerlijk en oprecht en ook de manier waarop hij met zijn publiek omgaat, is zo. Het was ook wel duidelijk dat hij naarmate de show vorderde iets meer beschonken geraakte door een bepaalde sterke drank die hij uit een beker dronk, maar dat deed de songs niet minder goed klinken. Dat hij zich even verslikte en het leek alsof hij uit een schaamhaarbeker dronk, leidde enkel maar tot hilariteit en die luchtigheid bleek ook wel nodig tussen al de zware songs.

Zeker een nummer als “Daniel”, een ode aan zijn gestorven broer, mocht daarna wel even tot rust aanmanen. Dat deed hij door solo “Seabirds” te brengen, al vroeg hij eerst aan de zaal welke nummers ze wilden horen om ze allemaal uiteindelijk niet te spelen. De speelse manier waarop hij omging met zijn show, maakte dat je geboeid blijft kijken en luisteren. Ook de straffe gitaarsolo’s bij het einde van “Wild Swans” creëerden een weids landschap waarop je maar al te graag wilde vertoeven en eens we meer naar het einde van de set kwamen, werd ook de arrogantie van Ryder-Jones iets grootser.

Het was weliswaar niet storend en de manier waarop hij zichzelf stoer voordeed, had ook een bepaald charme. De muziek werd ook stoerder met veel meer rock-‘n-roll en snedige gitaren. “Nothing To Be Done” had iets episch en leek ons nar de sterren te katapulteren, terwijl “Two to Birkenhead” wat mensen liet headbangen. Uiteindelijk mocht het prachtige “This Can’t Go On” na iets meer dan een uur de set sluiten en dat deed het vol melancholie en hartstocht. Het nummer kwam live nog straffer binnen en de epische sound die Ryder-Jones in zijn songs steekt, werd hier het best naar voor gebracht.

De combinatie van de verschillende muzikanten, een bepaalde nonchalance bij de frontman en natuurlijk heel wat melancholie waren de beste ingrediënten voor een lekker gerechtje in Trix. De rit van de Brit was er eentje die niet op één lijn te trekken viel, maar wel muzikaal altijd steengoed in elkaar zat. De straffe intieme songs of de soms iets hardere rocksounds maakten dat er voor ieder wat wils was en dat geeft aan dat het potentieel van de songwriter alleen maar kan groeien.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

I Hold Something In My Hand
Christinha
If Tomorrow Starts Without Me
A Bad Wind Blows in My Heart, Part 2
Hanging Song
Anthony & Owen
Wild Swans
Wild Roses
Daniel
Seabirds
I Know That It’s Like This (Baby)
A Bad Wind Blows In My Heart, Part 3
Thankfully For Anthony
Nothing To Be Done
Two to Birkenhead
This Can’t Go On