We schrijven maart 2020 wanneer Waxahatchee het prachtige Saint Cloud op de wereld losliet. Te midden van een pandemie waarin alles op losse schroeven stond en mensen terug moesten plooien op zichzelf, deed Katie Crutchfield, die achter Waxahatchee schuilgaat, hetzelfde. Saint Cloud was een zalvende plaat, eentje waarin ze tekstueel vol positivisme de overwinning op haar verslavingen vierde en waar ze ook muzikaal terugplooide naar haar zuiderse Amerikaanse roots om stilaan opnieuw country-invloeden in haar muziek te verwelkomen.
Saint Cloud werd een succes, ook door de productie van Brad Cook, muzikale vertrouweling van onder meer Bon Iver, The War On Drugs en Katie Crutchfield’s partner Kevin Morby. Een muzikale match die een herhaling verdiende, dus voor de opnames van Tigers Blood werd dezelfde setting gekozen, zij het dit keer wel verrijkt met een grotere band-setting. Spencer Tweedy (zoon van Jeff) kroop achter de drums, Brad’s broer Phil Cook omgordde onder meer de banjo, maar het is vooral opkomend alt-country talent MJ Lenderman (bij ons nog nobel onbekend) die hier mee zijn stempel op Tigers Blood drukt.
Bij Waxahatchee staat altijd de eerlijke, ietwat ijle, maar zuivere stem van Katie Crutchfield centraal, en dat is ook hier niet anders. Vocaal wordt haar stem hier zelfs nog hoger getild door de harmonieën met de stem van Lenderman. Waar Emmylou Harris haar Gram Parsons had, of June Carter haar Johnny Cash, neemt Lenderman een dienende rol in en zorgt zo met zijn rustige baritonstem voor een perfect passend aanvullend stemtimbre. In rockend folknummer “Evil Spawn” is zijn stem nog enkel een manier om de herinneringen aan ‘the good old days’ te scanderen, maar bij de parel “Right Back To It”, die eerder al als single uitgebracht werd, komt de synergie pas echt volledig tot volle wasdom. Dit is pure authentieke country-folk-romantiek van de bovenste plank.
Thematisch hoeft het op Tigers Blood niet al te zwaar op de hand te zijn en kan er ook uit het alledaagse heel veel schoonheid gepuurd worden. Al zal bij Waxahatchee de onrust altijd aanwezig blijven, een constante in haar repertoire over alle genres heen. Hoe moeilijk is het om te settelen in je relatie? In “Lone Star Lake”, dat dankzij de banjo een muzikaal broertje is van “Right Back to It”, hoor je Crutchfield mijmeren onderweg tijdens een roadtrip naar een meer in Kansas: ‘I get caught up in my thoughts. For lack of a better cause’. Of nog, hoe weersta je keer op keer de verleiding van de roes waartegen je al zo hard gevochten hebt (“365”). Vragen kruipen steeds weer opnieuw in haar hoofd, vragen en antwoorden die ze twaalf songs lang op poëtische wijze en allemaal juist in het ritme tot op de lettergreep vormgeeft.
Op afsluiter “Tigers Blood” verstrengelt Lenderman zijn stem zich een laatste keer met die van Crutchfield tot aan het finale refrein dat opeens verrassend door een hele groep wordt meegezongen. En opnieuw die onrust en de onzekerheid van je geluk dat nog een laatste keer de kop opsteekt. ‘And I held it like a penny I found. It might bring me something, it might weigh me down.’ Gelukkig vloeit er veel levenslust door haar aderen, ze is thuis waar ze hoort en waardeert en taxeert haar eigen geluk fenomenaal mooi tot de laatste noot.
Vier jaar na haar grote mijlpaal Saint Cloud mag Tigers Blood de ingeslagen weg verder verdiepen en zalig via een omweg langs stoffige wegen naar huis rijden in een pickup-truck, niet toevallig op beide platenhoezen aanwezig. Haar medepassagiers halen met muzikale virtuositeit en productie alles uit de kast om deze trip niet te doen vervelen. Waxahatchee is muzikaal sterker dan ooit, is goed omringd en heeft met Tigers Blood opnieuw goud in haar handen. Benieuwd wat dat live gaat geven wanneer ze deze zomer met haar band op Cactusfestival aantreedt.
Waxahatchee speelt op zondag 14/07/24 op Cactusfestival.
Website / Instagram / Facebook / Twitter (X)
Ontdek “Right Back To It”, ons favoriete nummer van Tigers Blood in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
