Metalen subcategorieën roesten nogal vaak vast in zichzelf. Bands blijven vasthangen in een subgenre en een daarbij horende scene. Dit werd maar al te duidelijk op een show van Lintworm: een band die conventies wel durft los te laten. We hoorden iemand zeggen dat ze het verrassend vonden dat dit jonge viertal ‘leek op studenten klassieke muziek die stiekem een metalbandje startten’. Deze vooringenomen positie probeert Lintworm te vermijden én zelfs te ontkrachten. Ze verzamelen allerlei invloeden uit een breed luistergedrag. Ze zijn namelijk RateYourMusic-gebruikers, nooit bang om hun favoriete ontdekkingen te laten infiltreren in hun muziek. Lintworm is verfrissend en toont dat maar al te graag in een debuutalbum dat afklokt onder de twintig minuten.
In een interview verklapten Fenne Gerets (vocalen), Mathijs Van Goethem (gitaar), Jef Krieckemans (bas) en Sam Meerten (drums) ons dat ze nooit echt metalheads waren, maar wel naar vooruitstrevende muziek van allerlei genres luisteren. Hun liefde voor metal werd vooral door de band ook aangewakkerd. Ze stonden al met eigen helden Knocked Loose, Deafheaven en Portrayal of Guilt op een podium. Bovendien nemen ze het allemaal niet té serieus. Zo brachten ze onlangs een nogal ironische kerstsingle, “Thanks for the Socks”, uit. Ook kwam er een ode aan moeders op een valentijnssingle getiteld “Mommy”. “Wiggledude” is een knipoog naar een andere Belgische metaltrots en heeft ook iets weg van de black/death op het laatste album van die landgenoten.
Het album opent met de paniekaanval die “Prosopagnosia” is. De krijsende riffs worden vergezeld door onheilspellende drums en een screamostuk dat doet denken aan Loma Prieta. Deze wisselingen in tempo en intensiteit zijn het meest typerend voor de grindcore/screamo/powerviolence/noise/noemhetwatjewil op dit debuut. “Wheels” is daar vermoedelijk het beste voorbeeld van. Het springt van een stevige hardcoreriff naar screamo naar Amenra naar kei harde grooves. Al deze invloeden zijn op een hoop gegooid en met de beste klasse gebracht. Het is daarom volgens ons een van de beste vaderlandse metalnummers van de afgelopen tijd.
Het paniekerige gejank op “Waves of Blood” balanceert ergens tussen een serieuze uitschreeuw en simpelweg plezier in het lawaai. “Wricky Dicky” is beukende doom à la Primitive Man met een wel heel smerige baslijn. “Mommy”, vermoedelijk het meest toegankelijke nummer, start spokerig maar neigt snel naar meer poppy metalcore, afgewisseld met hevige grunts en een zware breakdown. Eindigen doen ze met het gewelddadige “Rabbit”, waarin alle voorgaande chaos uiteindelijk volledig ontspoort.
Lintworm is, ondanks zijn intentionele geboorte als punkband, ontegensprekelijk een metalband. Eentje van het zwaarste, brutaalste soort zelfs. Ze doen niet noodzakelijk iets heel vernieuwends, maar zijn toch verfrissend. De productie is helder en voortdurend verrassend. Door alle invloeden, en door niet vast te houden aan de conventies van de subgenres, zit er enorm veel leven en emotie in deze negen korte – dan toch een cliché! – nummers. Met dit debuutalbum op zak trekken de heren alvast naar een heleboel jeugdhuizen en veroverden ze zelfs een plekje op de affiche van Ieper Hardcore Fest.
Ontdek “Wheels”, ons favoriete nummer van Lintworm in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
