March of the Black Horse 2024: Galopperend doorheen de geluidsmuur

Nu het weer buiten nog altijd vies en guur is, floreren de indoorfestivals op volle toeren. En dat legt ze zeker geen windeieren. De afgelopen maanden hebben we gezien hoe het Antwerpse showcasefestijn We Are Open en de indooreditie van Rampage met speels gemak hun zalen vulden, terwijl ze ons met veel plezier laten uitkijken naar het moment waarop we onze eerste stappen van het jaar weer op een festivalweide mogen zetten. Gisterenavond konden we ons opnieuw opmaken voor een festival binnen vier muren, want in Roosendaal werd March of the Black Horse georganiseerd. Het underground metalfeest werd alweer voor de achtste keer georganiseerd en had een aantal sterk opkomende namen binnen de wereld van de harde gitaren op het affiche staan, waardoor we maar al te graag ons paard namen en richting de Nederlandse grensstad draafden.

Opener Bloodcrypt moesten we helaas aan ons voorbij laten gaan. De groep maakte vorige maand veel indruk tijdens PRIKKELDRAAD en stond hoog op ons lijstje om nog eens te zien, maar pakte hun spullen al in toen we binnenstapten. Gelukkig waren we wel op tijd voor GogmaGore, die met een verse corpsepaint op het gezicht het Roosendaalse podium beklom. De show met de rokende schedels, brandende nepkaarsen en een opgezet skelet – dat recht uit een willekeurig lokaal voor natuurwetenschappen lijkt te zijn gerold – had zeker zijn charme, al was de muziek zelf niet helemaal ons ding. Instrumentaal klonk het zo nu en dan net iets te bombastisch, waardoor je op momenten door de muzikale bomen het bos niet meer zag. Wat natuurlijk ook niet meehielp was dat het geluid tijdens het optreden niet al te best was, waardoor er net dat tikkeltje te veel ruis uit de boxen kwam. Misschien dat de volgende keer wel een schot in de roos is, maar voor nu haalt dit schot maar net het bord.

BRACES had ons daarentegen wel meteen mee. Met een setlist vol nummers van Ugly World, de debuutep die volgende week vrijdag verschijnt, wist de groep de Black Horse te laten moshen alsof hun leven ervan afhing. Hoewel we de band een aantal maanden geleden tijdens het optreden van Deez Nuts pas voor het laatst zagen, verbaasde de groep ons direct met de hoeveel progressie ze in een half jaar geboekt had. Nummers als “Godless”, “NULL” en “Eyes of the Serpent” klonken bijna beter dan vanaf de streamingsdienst en ook de nieuwste telg “Cycle of Hatred” wist zich goed sterk te houden gedurende zijn live-debuut. Waar op de single Mees van Torn From Oblivion meeschreeuwde, was het tijdens het festival de beurt aan Nawoddya Ramkisoensing. De frontman van A Knight Under Maria’s Altar liet zien dat hij ook een aardige hoeveelheid longinhoud had en kon zich prima tippen aan het niveau zoals we het kennen vanaf de plaat, waardoor het verre van een teleurstelling was dat de jonge Bergenaar kwam opdraven. We houden ons hart vast voor de volgende keer, als we zagen hoeveel BRACES gegroeid was sinds onze laatste ontmoeting, want deze groep kan nog wel eens gaan uitgroeien tot iets heel moois.

Dat March of the Black Horse eigenlijk een ons-kent-onsfestival is, zagen we al vroeg op de avond. De gemoedelijke, vriendelijke sfeer paste namelijk maar net in de ruimte en om dat gevoel nog wat bij te zetten, werd er zelfs een heuse metalbingo op poten gezet. Hoewel we het een uiterst leuke gezelschapsspel vinden, kwamen we voor de muziek en kregen we met The Devil’s Third precies wat we wensten. De groep zette in 2018 een punt achter hun bestaan, maar deed speciaal voor March of the Black Horse een eenmalige reünieshow. Ondanks dat de groep al jaren niet meer actief was, zag je wel dat ze hun kunsten nog niet verleerd waren. De band speelde namelijk goed, waarbij het enige dat strakker was dan de muziek de legging van de frontman was. Met een show vol publieksinteractie wist het viertal geen seconde de aandacht van zijn toeschouwers te verliezen en kreeg het de zaal kinderlijk eenvoudig mee, terwijl op de achtergrond de band de pannen van het dak speelde. Het wordt tijd om de gesloten boeken weer te openen en het niet op een eenmalige reünie te houden, want The Devil’s Third willen we met alle plezier nog eens zien.

Ondanks dat het festival deze editie vooral acts van dichtbij huis had geboekt, mocht net voor het einde het Haarlemse Ecocide aanschuiven. Hoewel de groep in het begin door technische problemen wat moeite had om op te starten, slaagde het er in om na een kleine tien minuten het tij te keren, de touwtjes sterk in handen te nemen en het gaspedaal stevig in te drukken. Het recent opnieuw opgenomen “Crawling From The Crypt” was een slachthuis voor de trommelvliezen, waarbij met name frontman Sten wist te imponeren met zijn meedogenloze grunts. Tijdens “Planet Eater” pompte Ecocide nog flink wat olie in de motor en liet het vervolgens overuren draaien, terwijl “Terror From Beyond” de machine tot het uiterst dreef. Tot een crash kwam het gelukkig nooit, waardoor Ecocide, ondanks de opstartproblemen, toch nog een succesvolle show neerzette. Laten we die eerste helft van de set maar snel vergeten, want de tweede was meer dan prima.

Het was voor het organisatie even snel schakelen toen de oorspronkelijke headliner Burial Remains een maand voor het evenement aangaf dat het niet op het festival aanwezig kon zijn. Gelukkig zijn de banden met anderen bands meer dan warm en werd in Onheil een prima vervanger gevonden. De oude rotten in het vak laten al ruim vijfentwintig jaar van zich horen en hebben in het verleden met hun blackmetal menig venue naar de kloten geholpen. Gisterenavond was het niet anders. Waar de tweede helft van de set vooral bestond uit nummers van het recentste album In Black Ashes, werden tijdens de eerste nummers juist de fans van het eerste uur verwend. Met “Nemesis Light Fading” en “As Hope Dies” bracht de groep namelijk twee songs uit ver vervlogen tijden, wat resulteerde in een glimlach bij de oudere toeschouwers.

Zoals eerder gezegd stond de setlist bol met nummers van In Black Ashes. Het album uit 2023 werd bijna in zijn volledigheid gespeeld en wist vooral tijdens de gelijknamige titeltrack “In Black Ashes” stevig ontzag in te boezemen. De groep had veruit de meeste ervaring van alle bands op het affiche en dat kon je ook wel aflezen. De kracht en overtuiging waarmee ze op het podium stond, sprak boekdelen en wist stevig indruk te maken. Toch was het niet genoeg om de aandacht van het publiek het volle uur vast te houden en zag je de oplettendheid, naarmate het optreden vorderde, sterk afnemen. Gelukkig had de groep met “Beneath a Steel Sky” een ijzersterke afsluiter, waardoor de focus weer volledig terugkwam en de groep op een waardige manier afscheid kon nemen van het Roosendaalse publiek.

De band was niet de enige die afscheid nam, want ook wij besloten na de laatste band dat het wel mooi geweest was. De 2024 editie van March of the Black Horse was, als we de kleine misstappen hier en daar vergeten, sterk. Maar waar het vooral om draaide was de gezelligheid en daar slaagde het festival volledig in. We geven voor live-events geen punten, maar indien dat wel het geval was, scoorde het indoor metalfestijn op dat vlak de volle score. Wij blokken alvast 31 augustus in onze agenda’s, want dan komt het grote broertje Roosendaal Open Air aan bod. En na gisterenavond weten we zeker dat dat ook een knalfeest gaat worden.