De naam Marry Waterson mag in onze contreien niet meteen een belletje doen rinkelen, aan de andere kant van het Kanaal is ze folk royalty. Al op haar twaalfde verrijkte haar stem de platen van moeder Lal en tante Norma Anderson. In haar verdere carrière slaagde ze er als niet muzikaal geschoolde songsmid steeds in zich met boeiende mensen te omringen. De teksten en melodieën krijgen doorgaans eerst vorm in Watersons hoofd, waarna de muzikanten met minimale middelen een maximale sfeer scheppen. Uit die dialoog vloeit atmosferische folk voort.
Voor Cuckoo Storm werkt Marry Waterson samen met de Ierse songwriter Adrian Crowley. De grote Ryan Adams namedropte Crowley ooit al met de oneliner ‘the best singer songwriter you’ve never heard of’. Adrian Crowley wendt in zijn solowerk folk- en kamermuziek aan om met subtiele details van strijkers een geluid te creëren als een warm fleecedekentje voor koude dagen. Dat Cuckoo Storm deze week verschijnt, hebben we aan Het Virus te danken. Tijdens een late avondwandeling tijdens de lockdown in Dublin, werd Adrian Crowley midscheeps geraakt door Death Had Quicker Wings Than Love, het vorige album van Marry Waterson. Hij besloot haar dat te vertellen via de sociale media. Et voilà: een paar berichtjes heen en weer later was de samenwerking geboren.
Crowley en Waterson ontdekten als snel dat haar klassieke folkstem en zijn donkere bariton bijzonder goed samensmelten tot een geluid dat tegelijk als rijk en intiem kan worden bestempeld. De twee muzikanten benutten ook ten volle de kans die een collab met zich meebrengt: je kan wisselen van creatieve rol en andere kleuren in je werk toelaten. Zoiets genereert een adrenalinestoot, een positieve flow waarin je iets unieks creëren kan. Iets wat buiten de samenwerking om nooit zou kunnen bestaan. Als aperitief voor Cuckoo Storm konden we al even luisteren naar “Undear Sphere”, dat drijft op een ritme dat het midden houdt tussen folk en country, maar vooral als de beste voodoo bezweert. De saxofoonsolo die aan het eind wat dwars komt doen, maar het geheel helemaal af. De single opent ook de plaat, en even dachten we met een folkversie van Isobel Campbell & Mark Lanegan geconfronteerd te worden.
Die vergelijking mag vanaf tweede song “Leviathan” meteen naar de achtergrond. Zowel tekst als arrangement brengen ons instant in een bootje op een verlaten meer. Rondom ons glijdt het woeste landschap van de Britse eilanden traag voorbij. Het is een metafoor die bij vele songs op Cuckoo Storm opdoemt. Daar zit de productie van Jim Barr – bekend als lid van Portishead – zeker voor iets tussen. De man weet wel wat van muzikale sfeerschepperij, en wanneer die doorbroken mag worden. Dankzij het warme blazersarrangement klapt “Watching The Starlings” tot tweemaal toe krachtig open als een teunisbloem, die bekendstaat om haar spectaculair openvouwen van de bloemblaadjes bij valavond.
“Lovers in the Waves” deint zachtjes op golven van bedaarde percussie en een cello, terwijl een pianoriedel je steeds bij de les houdt. De stemmen van Marry Waterson en Adrian Crowley raken in dit lied zo betoverend mooi verstrengeld dat je even naar adem moet happen. Die tijd krijg je echter niet, want Waterson draagt meteen daarna op haar eentje het bijna zeven minuten durende “Heavy Wings”, misschien wel de meest kaalgeslagen song op Cuckoo Storm. Het lijkt wel geschreven om in een kathedraal te brengen. We zien Waterson zo vooraan staan in een gotisch decor, en de spreekwoordelijke speld die je kan horen vallen, denken we er ook al meteen bij. In het middenrif van “Heavy Wings” roept een trompetsolo een zacht jazzy sfeertje op, wat even voor een welgekomen rustmoment zorgt.
In de staart van Cuckoo Storm passen Waterson en Crowley nog tweemaal de beproefde truc van de zachtjes openbarstende song uit. Afsluiter “The Trembling Cup” blijft wat met de hakken in het zand stilstaan, maar “Distant Music” is erg mooi: het lieflijk ogende slaapliedje zwelt traag aan als een dauwdruppeltje, om finaal te springen als de cello te hard begint te trillen onder invloed van alweer een simpel pianomotiefje.
Marry Waterson en Adrian Crowley zijn al jaar en dag een begrip in hun land, en met deze ambitieuze plaat zou dat ook elders kunnen gebeuren. Als we referentiemateriaal moeten aanbrengen, dan popt de vroege Leonard Cohen op, en dankzij het timbre van Crowley ook wel Bill Calahan. Ghosteen, de laatste plaat van Nick Cave met zijn Bad Seeds, komt qua omlijsting dan weer in lichtjes in de buurt. Het zijn slechts vage raakvlakken: hoewel ze niets wereldschokkends doen, hebben Marry Waterson en Adrian Crowley met Cuckoo Storm een uniek album afgeleverd dat ons vooral op koudere dagen gezelschap mag komen houden. Mogen we zo vrij zijn nog een extra tip te geven? Met een kwalitatieve koptelefoon komen de piepkleine details die Cuckoo Storm zo rijk maken pas echt optimaal tot hun recht.
Gezamenlijke tourdates zijn vooralsnog niet bekend. De erg productieve Adrian Crowley brengt dit jaar nog een eigen album uit dat geproduceerd werd door John Parish, bekend van zijn werk met PJ Harvey. Alsof de duoplaat Cuckoo Storm met Marry Waterson nog niet genoeg is volgt in juni een dubbel-cd waarin Crowley poëzie van James Joyce op muziek zet. Hij heeft een handvol intieme locaties gekozen om al dat moois voor te stellen, waaronder de Rock Lobster City Lodge in Antwerpen op 15 april.
Marry Waterson: Facebook / Website
Adrian Crowley: Facebook / X (Twitter) / Website
Ontdek “Distant Music”, ons favoriete nummer van Cuckoo Storm, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
