Een genre waar je sinds de afgelopen paar jaar absoluut niet meer omheen kan? Da’s het sad girl-genre. Kijk alleen maar naar de immense populariteit van zangeressen als Lana Del Rey (ongetwijfeld dé sad girl-koningin), Billie Eilish en Phoebe Bridgers, maar ook een divisie lager zien we een hoop vrouwelijke singer-songwriters successen boeken met hun melancholische tracks. Faye Webster is er zo eentje. Met haar intieme mengelmoes van r&b, rock, country en sarcastische Gen Z-humor speelt ze (nog?) niet in de arena’s die de Lana’s en Billie’s van deze wereld vullen, maar heeft de Amerikaanse wel degelijk harten veroverd. In 2013 bracht Webster onder eigen beheer haar debuut Run and Tell uit, waarna in 2017 een prachtige titelloze tweede langspeler verscheen. Met de release van Atlanta Millionaires Club (2019) en I Know I’m Funny haha (2021) bereikte de singer-songwriter een groter publiek, mede dankzij TikTok, en nu is daar haar vijfde plaat: Underdressed At The Symphony.
Webster tackelt op Underdressed At The Symphony geen nieuwe thema’s. Nope, ze schrijft nog steeds over de liefde en haar twijfels daarin, en over de groeipijnen waar veel twintigers mee te maken hebben. Dit doet ze nog steeds met die scherpe, sarcastische pen die het cynisme van Gen Z goed samenvat, en daardoor veel herkenbaarheid biedt. Op muzikaal niveau doet Webster op haar vijfde album ook niet veel nieuws, en dát is wel jammer. Op haar vorige langspelers werd potentie en de wens om te experimenteren te vaak afgewisseld met een veilige eentonigheid, en helaas is dat hier weer het geval. De zangeres uit Atlanta is op haar nieuwe plaat op haar allerbest wanneer ze buiten de lijntjes durft te kleuren, maar ze blijft vaker binnen de veilige kaders dan dat ze daarbuiten treedt. Zonde, want de tracks op Underdressed At The Symphony die buiten haar comfort zone vallen, behoren met gemak tot de beste nummers uit haar alsmaar groeiende discografie.
Neem bijvoorbeeld het stevige indierocknummer “He Loves Me Yeah!”, of “Lego Ring”, de verrassende samenwerking met Lil Yachty die vol zit met onverwachte tempowisselingen, en een abrupt einde kent waardoor je wel op de repeatknop móét drukken. Maar ook “Feeling Good Today” is zo’n ijzersterke, meer experimentele track, eentje die is doordrenkt in autotune en langer had mogen duren dan anderhalve minuut. Het onbetwiste hoogtepunt van Underdressed At The Symphony is “But Not Kiss”. Hierin staan Webster’s onzekerheden in de liefde centraal. Enerzijds wil ze iemand in haar dromen zien, maar diezelfde dromen wil ze ook gauw weer vergeten. Aan de ene kant gelooft ze dat ze voor elkaar gemaakt zijn, maar tegelijkertijd weet ze ook niet of de timing juist is. Haar twijfels worden hoorbaar gemaakt door de snelle switches tussen dromerige stilte en gefrustreerd instrumentaal geweld, en die rare wisselwerking maakt dat “But Not Kiss” geen typische songstructuur heeft. Dat is precies wat het nummer zo ontzettend goed maakt, en het is balen dat er op Underdressed At The Symphony niet meer van zulke experimentele songs staan.
Met de veiligere nummers op Underdressed At The Symphony slaagt Webster er niet altijd even goed in om onze aandacht erbij te houden. Het zijn geen slechte liedjes. Integendeel zelfs: het zijn echt wel mooie nummers, maar ze lijken allemaal nergens heen te gaan en duren simpelweg te lang. “Wanna Quit All The Time” eindigt met een slaapverwekkende instrumental die je hoort in de gemiddelde spa, openingstrack “Thinking About You” kabbelt maar liefst zeseneenhalve minuut (!) door zonder dat er iets boeiends gebeurt, en hetzelfde geldt voor het repetitieve “Lifetime”, dat de vijf minuten aantikt. We wachten telkens op een spannende plot twist, een onverwachte maatwisseling, een gekke switch, maar dat wachten is tevergeefs.
Van die veilige liedjes steekt de titeltrack er met vlag en wimpel bovenuit door de filmische toetsen en strijkers, en de sombere tekst. Op “Underdressed At The Symphony” rouwt Webster om een gestrande relatie en geeft ze toe dat ze haar ex mist. Ze kan hem nog niet helemaal losgelaten, vraagt zich sipjes af hoe het met hem is. Doet hij dezelfde dingen als toen ze nog samen waren? Ze betwijfelt het. Heeft-ie al aan zijn moeder verteld dat het uit is? Waarschijnlijk niet. De moeder in kwestie heeft haar laatst nog gevraagd om snel weer over de vloer te komen. De gevoelens die Webster hier schetst zijn pijnlijk herkenbaar voor degenen die ook dealen met de nasleep van een break-up, of stiekem nog steeds niet helemaal over een ex heen zijn.
Met haar vijfde langspeler maakt Faye Webster in ieder geval wel de titel waar: ze heeft inderdaad haar minst spannende kleren aangetrokken naar het symfonieorkest. Op Underdressed At The Symphony bewijst de Amerikaanse opnieuw dat ze op haar paasbest is wanneer ze durft te experimenteren, maar net als op haar eerdere platen gebeurt het hier te weinig, en verliest ze onze aandacht met lange tracks waarin geen moer gebeurt. Dat Webster op haar eerste paar albums nog zoekende was naar haar eigen geluid en vaker koos voor veiligheid dan voor experiment, dat is niet gek, maar als je vijfde langspeler zo weinig groei laat zien, dan gaan we toch twijfelen of die creatieve groei überhaupt mogelijk is.
Op maandag 20 mei staat Faye Webster in de Botanique in Brussel.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “But Not Kiss”, ons favoriete nummer van Underdressed At The Symphony, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
