© CPU – Nathan Dobbelaere
BLUAI is het liefdeskind van Cath Smet. Jarenlang verzamelde ze muziekteksten in haar notities, zanglijnen in haar voice-recordings en ideeën voor liedjes in haar creatief brein. Uit dat jarenlang broeden, kwam in 2022 een eerste ep Junkyard. Een mooie plaat, waar op zich nog braaf tussen de lijntjes werd gekleurd. Met haar band behaalde ze in tussentijd zowat elke muzikale onderscheiding die in België te behalen valt. Ze wonnen Sound Track, De Nieuwe Lichting én Humo’s Rock Rally; een unicum. Op twee jaar tijd groeide BLUAI uit tot de hotste Belgische girlband van het moment en stapelen het aantal nakende concerten week na week op. Op 1 maart verschijnt het langverwachte debuutalbum Save It For Later. Waar de kamerdeur bij Junkyard nog gesloten bleef, zet de band bij het debuutalbum die deur op een kier voor een wat grootsere sound. In het licht van die plaat spraken we af met Cath Smet, bassiste Caitlin Talbut en drumster Mo Govaerts.
Eerst en vooral: proficiat met jullie debuutplaat!
Samen: Dankjewel!
Twee jaar geleden verscheen jullie ep Junkyard, nu is daar jullie langverwachte eerste album. Wat is voor jullie zelf het grootste verschil tussen de twee?
Cath (Smet): De opnames van die ep hadden we nog voor al die wedstrijden gemaakt, alles ging daarbij súper snel. We kenden elkaar eigenlijk amper en met enkele demo’s trokken we de studio in. We waren ook wat naïef op een bepaalde manier; kenden niets van sound creëren, hadden weinig live-ervaring… Voor het album konden we wat meer onze tijd nemen om iets te maken dat we echt heel goed vinden. Ik ben echt a-pe-trots op die plaat.
Caitlin (Talbut, bas): Op die ep toen waren we ook wel heel erg trots. Dat was toen ook zowat het beste wat we op dat moment konden maken.
Mo (Govaerts, drums): Die ep was de perfecte momentopname, als ik die hoor, word ik volledig terug gekatapulteerd naar toen.
Om Save It For Later te schrijven trokken jullie naar zee. Hoe zagen de dagen er daar uit?
Mo: Dat waren Cath en ik die gingen. We vertrokken met een missie: ‘dit wordt een schrijfkamp’.
Cath: Ja, we wouden echt terugkomen met een heleboel songs. In de slaapkamer knutselden we ons eigen homestudiootje ineen. Ik vond dat eerlijk gezegd wel vijf dagen hard werken. Uiteindelijk namen we er een heel aantal de demo’s op, waarvan er uiteindelijk twee de plaat haalden.
En waar ontstonden de andere acht nummers dan?
Caitlin: Doordat we Sound Track wonnen, kregen we een residentie in Trix.
Cath: Daar hebben we echt héél veel tijd doorgebracht.
Caitlin: Ik vind het wel belangrijk om te benadrukken dat alle ideeën daarbij steeds vanuit Cath ontstonden.
Mo: Inderdaad, de onderwerpen, thema’s en tekst ontstaan steeds bij Cath.
De nummers op Save It For Later zijn, zoals de titel al wat doet vermoeden, muzikale polaroidfoto’s van Cath’s herinneringen. Waren er bepaalde herinneringen die je zeker in je collectie wou?
Cath: Wanneer ik schreef voor dit album, was het enige wat ik deed, schrijven. Ik kon weinig uit mijn alledaagse leven halen op dat moment, dus keerde ik met mijn gedachten veel terug in de tijd. Al ging dat nooit heel bewust. Vaker startte het bij kleine ‘snippets’. Zo schreef ik bijvoorbeeld de lyric ‘I used to split worms in two, to see if they could live’. Als kind probeer je vaak dingen uit die een beetje fucked up zijn, dat is zo’n dingetje als je jong bent. Uit die ene zin is de rest van het nummer “Worms” gevloeid. Het gebeurde allemaal op een heel spontane manier.
Mo: Cath kan ook op bezoek gaan bij haar ouders en de dag nadien rolt daar een tekst over haar mama uit.
In het nummer zitten al mijn frustraties over mijn broer
Het nummer “Sad Boy, Angry Boy” lijkt te gaan over iemand die niet goed in zijn vel zit, niet goed weet waar ie mee bezig is. Wie had je daar in gedachten?
Cath: Ik wil het niet te hard van de daken schreeuwen, maar dat gaat over mijn jongste broer. Hij worstelde echt met opgroeien en dat maakte het thuis soms niet makkelijk. In het nummer zitten eigenlijk al mijn frustraties over mijn broer. Het is dus zeker niet het allerliefste liedje geworden.
Weet hij dat je het daar over hem hebt?
Cath: Ik denk het.
Caitlin: Eigenlijk is dat wel grappig dat jullie daar nooit over gesproken hebben.
Mo: Hij heeft het wel al live gehoord, toch?
Cath: Ja, maar hij zegt daar niets over. Voor alle duidelijkheid, nu is hij uitgegroeid tot een fantastische kerel.
Een eventuele goedmaker is misschien “Keep Up With The Boys”, een ode aan de mannen in jullie leven. Aan het einde weerklinken er ook enkele mannenstemmen, zijn dat de mannen waar het nummer over gaat?
Cath: We hebben erover nagedacht om het door onze papa’s te laten inzingen.
Mo: Dat bleek logistiek een te grote uitdaging.
Cath: Uiteindelijk werd het ingezongen door onze producer Willem (Ardui, blackwave.) en engineer Tobie (Speleman).
Mo: We zaten met hen ook in zo’n soort van cocon tijdens het maken van die plaat. Het was wel gewoon heel mooi dat met hen te doen.
Lang geleden maakte ik de allereerst videoclip voor blackwave.
Willem producete jullie plaat, hij vervoegde jullie band ook tijdens enkele shows, zoals die op Pukkelpop. Hoe kwamen jullie bij hem terecht?
Cath: Ik kende Willem al langer. Heel lang geleden maakte ik de allereerste videoclip voor blackwave. Ik betwijfel of die zelfs nog online staat. Daarna zagen we mekaar lang niet, tot hij vorige zomer een berichtje stuurde en vroeg of we zin hadden een schrijfsessie te doen met hem. Wij waren toen hard aan het zoeken naar iemand passend om onze plaat te producen en iemand die graag ook een beetje wou meeschrijven. Dat bleek echt een match made in heaven.
Wat waren zijn grootste bijdragen?
Caitlin: Voor mij was dat eerst en vooral de sfeer scheppen. Enerzijds de sfeer van de plaat zelf, maar ook de sfeer in de zin dat wij ons op ons gemak voelden. We zijn alledrie heel introvert. Willem gaf ons het gevoel dat we eender wat op tafel konden leggen.
Mo: Ja, op een bepaalde manier kweekte hij zelfvertrouwen in ons.
Caitlin: Hij is ook gewoon heel erg creatief. Hij hielp met de arrangementen, speelde wat viool, gitaar en banjo in…
Cath: Ja, die kan echt vanalles spelen. Ook kan Willem met een paar kleine nootjes nog iets extra sfeer scheppen. De puntjes op de ‘i’ zetten van de plaat.
Jullie speelden al heel wat nummers van de nieuwe live, welke is jullie favoriet tot nu toe om live te brengen?
Allen: “My Kinda Woman”.
Ook al voor die als single verscheen?
Mo: Nu nog meer wel. Herkenning werkt altijd.
Caitlin: Live geven we er ook nog een soort twist aan. Omdat het nummer zich daar heel goed toe leent.
Er wachten jullie in de nasleep van de plaat enkele releaseshows. Daarbovenop staan er al heel wat festivals gepland. Waar kijken jullie het meest naar uit?
Mo: Ik kijk erg uit naar de releaseshows in de AB, Het Depot en in de Roma.
Caitlin: Ja, ik ook.
Mo: Dat is gewoon zo’n speciaal gevoel dat mensen een ticketje voor u gekocht hebben. De AB en de Roma zijn sold-out, dat is bijna niet te vatten.
We hadden op die vraag op voorhand al het antwoord ‘Rock Werchter’ genoteerd.
Cath: Uiteraard kijken we heel hard uit naar Rock Werchter. Dat gaat keicool zijn, maar wij openen de festivaldag en heel veel fans van de Foo Fighters gaan daar al klaarstaan. Die releaseshows, die zijn echt van ons.
Sommigen zien BLUAI’s muziek misschien beter tot zijn recht komen in een tent dan op de grote Main Stage.
Caitlin: Ik heb wel het gevoel dat we live wat krachtiger voor de dag komen, terwijl het op de plaat wat intiemer voelt. We genieten zelf het meest van de nummers waar gitaarsolo’s inzitten om die dan dubbel zo lang te maken. (lacht)
Mo: Ik vind het vooral heel leuk dat de plaat en het liveverhaal twee verschillende werelden zijn.
Caitlin: Nu ook niet dat we per se de grootste rockers zijn. (iedereen lacht)
Langzaamaan maakt de stress voor de show plaats voor de zin in de show
Op welke manier zijn jullie gegroeid als liveband?
Caitlin: Ik denk dat we daar al veel in gegroeid zijn. We voelen elkaar veel beter aan. Letterlijk de eerste tien shows keken we mekaar zelfs niet eens aan op het podium. Het was allemaal heel stresserend: ‘WAT IS DE VOLGENDE NOOT?!’. Nu voelen we ons veel comfortabeler.
Cath: We spelen nu ook met Isy Baeyens, super coole gitariste. Ze vertaalt alles wat we van haar verwachten moeiteloos.
Mo: Langzaamaan maakt de stress voor de show plaats voor de zin in de show. We durven ook meer dingen te zeggen tegen het publiek. Vroeger was dat altijd heel spannend. Al groeien we nog wel.
Hebben jullie zo’n gezamenlijke heilige graal, een topoptreden dat jullie altijd proberen te evenaren?
Caitlin: Ik heb het gevoel dat dat alleen maar in stijgende lijn gaat.
Iets als ‘het volgende optreden is het beste’?
Caitlin: Zoiets inderdaad. Ik heb me zo hard geamuseerd op We Are Open.
Daar waren jullie een soort van special guest op de Secret Stage. Hadden jullie de indruk dat de mensen blij waren jullie te zien?
Cath: Als je bekijkt welke bands ze allemaal aan het raden waren… Ik was blij dat de mensen die er stonden blij waren. (iedereen lacht)
Om af te sluiten leggen we nog een klein dilemma voor. Of een featuring op een nummer van Adrianne Lenker (Big Thief) of boygenius covert een van de nummers van Save It For Later?
Mo: Ik wil een featuring!
Cath: Ik ook.
Mo: Want een cover garandeert geen ontmoeting! (iedereen lacht)
Caitlin: Maar dat boygenius uw muziek luistert is toch ook wel heel cool.
Vanaf 1 maart kan je Save It For Later alvast aan je afspeellijst toevoegen. Een overzicht van en tickets voor de shows van BLUAI vind je hier.
