We Are Open 2024 (Dag 2) @ Trix: Stevige koers vooruit

Na een succesvolle startdag van showcasefestival We Are Open tekenden we gisteren weer present voor de tweede dag. Opnieuw stond er een gevarieerd programma op de planning, waarmee iedereen voldaan was en alle geneugten geproefd konden worden. Het bordje uitverkocht mocht ditmaal niet bovengehaald worden, wat na de eerste drukke dag niet heel erg was; nu kon iedereen iets meer ademhalen.

DRUUGG @ Bar

DRUUGG kwam helemaal uit Luik gereden om als opener van de Bar de festiviteiten op gang te trappen. Dat de band er goesting in had bleek alleen al aan het feit dat het kwartet tien minuten te vroeg aan zijn optreden begonnen. De zaal was dan ook nog niet helemaal gevuld, maar dat hield DRUUGG allesbehalve tegen om een stevig startschot te lossen. De strakke riffs werden door een hoop effectpedalen gegooid en klonken bijgevolg nog iets dreigender, terwijl de drummer, uitgedost in een gouden glitterjurk, de boel aan elkaar mepte. De explosiviteit was navenant, maar ook niet onoverkomelijk. Tussendoor misten we soms een eigen smoel en wat eigenheid, want bij welke bands de Luikenaren hun inspiratie vandaan haalden, lag er wel heel vingerdik op. Eindigen deden ze desondanks sterk met een uitgetrokken slotsalvo van ruim tien minuten.

Amina 808 @ Kelder

Als een glinsterende engel betrad de Antwerpse Amina 808 het piepkleine podium van de Kelder. Ze kreeg de eer om (samen met DRUUGG) de tweede dag van het festival te openen en iedereen welkom te heten. De zwoele en sensuele tonen, gepaard met even zwoele en zachte stem, vormden op die manier de perfecte start voor een publiek dat zichzelf voor het eerst wat losser wilde maken. Heel veel volk was er weliswaar nog niet te bespeuren, want vermoedelijk waren de vaste bezoekers nog wat aan het uitrusten van de technofeestjes van vrijdag. De mix van r&b, hiphop en house was een geslaagd huwelijk, en hierdoor was een gelijkenis met pakweg Shygirl niet zo vergezocht. Amina 808 sprak ons ook geregeld aan, voornamelijk om ons aan te manen om meer te bewegen. ‘Ik entertain jullie, dus jullie mogen mij ook entertainen’, klonk het. En dat was een liefdevol gebod dat toch wel wat mensen navolgden. De set van Amina 808 liet onze heupjes al wat van links naar rechts swingen, en even werd de Kelder omgedoopt tot de club der hopeloze romantici. Om af te sluiten kregen we nog een mooi zakcentje toegestopt, gelukkig hoefde Amina 808 ons niet om te kopen om ons fan te maken.

Uwase @ Club

‘Gitaren’ was het sleutelwoord op het eerste verdiep van Trix, want na de noise- en psychrock van DRUUGG mocht de Brusselse singersongwriter Uwase het podium van de Club betreden. De indiepoprock die ze ons wist te brengen, voelde helemaal niet aan als een onbekend Belgisch talentje, maar eerder een internationale act die een concert kwam geven. Geflankeerd door een drumster en bassiste was het een halfuurtje hoofdjes bewegen en dat zagen vele toch als de gelegenheid om een babbeltje te slaan en zo de muziek als een achtergonddeuntje te gebruiken. Heel jammer wel, want de set van Uwase was er eentje om zeker van te genieten, al mochten de drums misschien ietsje zachter staan gezien deze bassen het soms iets teveel overnamen.

Op 12 maar staat Uwase in Café Nocturna in Hasselt.

Dyce @ Café

Een Leuvense wereldburger; zo heb je er niet veel. Dyce startte in de Vlaams-Brabantse metropool zijn opmars, maakte een omweg via Rusland en is tegenwoordig helemaal op de Spaanse golf aan het surfen. Dat laatste leverde hem alvast een plek in het voorprogramma van 070 Shake op en deze zomer staat hij zelfs op het toonaangevende Sonar Festival in Barcelona. De tussenstop vormde Trix Café, wat toegeven, niet de beste omstandigheden waren voor zijn muziek. Zijn internationale klanken en allure pasten gewoonweg niet op dat kleine podium en de setting maakte het net iets te tastbaar. Wat meer afstand had de show net nog indrukwekkender gemaakt, want dat hij goede en creatieve nummers heeft, staat als een paal boven water. Met een stoïcijnse en ijskoude blik op het gelaat bleef hij wel het hele optreden lang in de zone. We Are Open ging pas los bij “Race”, dat met die fabuleuze drop echt bleef hangen. Hopelijk krijgt Dyce binnenkort de podia die hij verdient in ons land, maar we gunnen hem eveneens nog veel avonturen buiten de landgrenzen.

Mojo & The Kitchen Brothers @ Zaal

De mannen van Mojo & the Kitchen Brothers zijn aan een goed parcours bezig. Ze sleepten de publieksprijs van de Antwerpse finale van Sound Track in de wacht en krijgen mede daardoor steeds meer aanzien. De heavy progrockband kreeg dan ook de opdracht om de Zaal te openen, waardoor er heel wat mensen eens kwamen wat die lange bandnaam nu precies allemaal inhield. Onder een sterrenhemel en eurotunes mochten we het vijftal welkom heten. Dat het leuk en plezant moet zijn bij de band, was dan ook meer dan duidelijk. “Shangri-La” vormde een stevige opener waarmee ze de zaal al goed wisten te vullen. Driedubbel gitaargeweld en een blonde versie van Dave Grohl amuseerden zich kostelijk, maar gezien de nummers van lange duur zijn, was een halfuurtje knallen misschien net ietsje te kort om al hun kunnen te tonen. Niettemin scheurde de gitaren langs alle kanten en vlogen de hoofden van links naar rechts. Voor de mannen zelf was het een speciaal gevoel, gezien het de eerste keer was dat ze in een grote zaal speelden. We moeten alvast zeggen dat ze dat zeker goed deden.

Deze zomer kan je het Antwerpse vijftal ook aanschouwen op 23 maart op Get out of My Garage in Genk en op 28 september op Pelter Skelter in Pelt

BLUAI @ Secret Show

Elk jaar trakteert Trix ons tijdens We Are Open op een Secret Show. Wilde je te weten komen waar die was, dan moest je lid worden van de WhatsApp-groep en kreeg je een tijd en afgesproken locatie, waarna je naar de geheime plaats werd geleid. Kotje vol en een ruimte gevuld met kleine lichtjes. De sterrenhemel van Mojo & The Kitchen Brothers was duidelijk nog een hemeltje hoger getrokken terwijl de ‘engeltjes’ van BLUAI ons opwachtten. De gitaarmuziek vormde een warm dekentje waarmee iedere aanwezige zich kon verwarmen. Iedereen rondom ons knikte vol blijdschap hun hoofd op en neer, en daarmee was dan ook duidelijk dat de mystery guest goedgekeurd was. De dames zetten een puike prestatie neer met vocalen die niet zuiverder konden klinken over de op folkcountry geïnspireerde songs. Naarmate de Secret Session vorderde, besloten echter heel wat mensen andere oorden op te zoeken. Misschien ook maar beter, want het rijzende geroezemoes vormde een stoorzender. “My Kinda Woman” werd aangekondigd en hiervoor werd ook onze hulp ingeschakeld. Het was ook hier dat het publiek echt tot leven kwam om wat te dansen, om dan, op vraag van BLUAI zelf, de bridge mee te zingen. Een gezellige en geslaagde verrassing van Trix, en wij waren content.

BLUAI kan je binnenkort nog heel wat aanschouwen. Zo spelen ze een uitverkochte show in de Ancienne Belgique op 29 maart, passeren ze op 2 mei in Het Depot in Leuven, 8 mei in De Roma in Antwerpen, 18 mei op Blues Peer in Peer en als kers op de taart staan ze op zondag 7 juli op de Main Stage van Rock Werchter.

DIMA DIMA @ Café

Vlekkeloos liep het daarentegen helemaal niet bij DIMA DIMA. In eerste plaats was er al een uitgelopen change-over, waardoor hij tien minuten te laat aan zijn optreden kon beginnen. Echt van een leien dakje verliep het voorts ook niet. Het geluid zat niet goed in balans en DIMA DIMA was nauwelijks te verstaan. Daarnaast was hij net iets te ijverig wat de publieksparticipatie betreft en werd het op den duur toch echt wel iets te veel van het goede. Het Café was aanvankelijk nog goed gevuld, maar het publiek dunde alsmaar meer uit. De band probeerde er nog iets verdienstelijks van te maken en mikte vooral op een losbandige vibe, toch bleef het moeilijk door het slechte geluid. Toen de microfoon het zelfs helemaal begaf, was het kalf definitief verdronken. Jammer, want DIMA DIMA had zomaar even een van de leukste optredens van het weekend kunnen neerzetten.

ILA @ Zaal

De tweede grote klepper van de avond was ILA, dat present tekende in de Zaal. Het is alweer even geleden dat het drietal zich tot winnaar van De Nieuwe Lichting mocht kronen en sindsdien is het er enkel maar op vooruit gegaan. Frontvrouw Ilayda Cicek wilde zeker van elke minuut gebruik maken en startte bijgevolg ook om tien voor tien stipt aan haar set. Een goed gevulde zaal aanschouwde hoe ILA de ene song na de andere bracht en de voorste rijen gingen dan ook stevig mee met de zangeres. De muziek scheurde er van langs, maar dat zorgde er dan ook wel voor dat het niet altijd gemakkelijk was om er vocaal bovenuit te komen. Niettemin stond de kleine zangeres als een ware rockster op het podium en stond ze, geflankeerd door spiegels, haar mannetje. Veel woorden maakte ze er ook niet aan vuil: ze liet gewoon de muziek voor zich spreken. Scheuren zonder te schuren was de boodschap en dat deed ILA als de beste.

Op 2 mei komt ILA hun nieuwe plaat Ayna voorstellen in Trix.

Leblanco @ Kelder

Het aantal rappers op deze We Are Open-editie is iets dunner gezaaid in vergelijking met de voorgaande edities, maar met Leblanco stond er wel een onvervalste drillrapper op het menu. De Antwerpenaar is onder de vleugels van het Nederlandse hiphoplabel Top Notch zijn vleugels aan het uitslaan. De Kelder-setting gaf zijn concert een toepasselijke Cypher-sfeer. Voor het feit dat hij nog niet al te veel podiumervaring heeft, deed hij het meer dan behoorlijk. Met de juiste ingesteldheid en inzet vuurde hij heel wat nummers van zijn eerste project Amberes op de hongerige meute af. “Elastiek” was een eerste binnenkomer, “Jetski” een lekker vibe-nummer en slotakkoord “Money Talks” zette de puntjes op de i. De drillrapper greep lustig terug naar de gebruikelijke hiphopclichés, maar wonder boven wonder; hij kwam er nog tamelijk goed mee weg.

Youniss @ Bar

Het was drummen om een glimp van Youniss op te kunnen vangen. De artist in residence kent elke hoek van Trix en werkte in de repetitiekoten aan zijn gloednieuwe liveshow. Daar wilde kennelijk heel wat volk bij zijn, want de Bar stond bij niemand zo afgeladen vol als bij Youniss. Zijn project White Space gold als uitgangsbasis, maar Youniss koos er vooral voor om buiten de lijntjes te kleuren. Met de rug naar het publiek en met de ogen op drummer Tim Caramin gericht, zette hij een intense show neer. In het begin was dat nog behoorlijk abstract en voelde het net iets te veel als ‘moeilijk doen om moeilijk te doen’, maar die laatste gedachte smolt als sneeuw voor de zon toen Youniss zich omdraaide en zich liet meeslepen door de sfeer. Het stevige punkgehalte ontketende de laatste restjes energie en er werd duchtig gemosht en geheadbangd. Voor velen was Youniss een van dé optredens van het weekend, en ook wij waren achteraf toch wel onder de indruk.

Ão @ Club

De volksverhuis van Younnis naar Ão was er eentje om makkelijk te maken, dus was het ook niet verbazingwekkend dat de Club gezellig vol stond. Onze voormalige ‘Grote Beer van Morgen’ kreeg de eerste rijen dan ook meteen aan het boppen, terwijl de achterste zich liever met volle conversaties bezighielden. De vocale hoogtes van Ão brachten ons echter in een bepaalde trance, waardoor we de overlast gelukkig mooi achter ons konden plaatsen. Met elk luid en enthousiast applaus keerden we dan ook telkens terug naar aarde om ons voor te bereiden op de volgende songs. De mengeling van Engels en Portugees, en bijpassende muziek transporteerden ons naar warmere oorden, waardoor Ão het regenweer veranderde in een warm zonnetje waar je niet liever wou dan op dansen.

Op vrijdag 16 februari staat Ão in Hnita-Jazz Club in Heist Op Den Berg, op 18 februari in de Ancienne Belgique, 14 maart in CC de Adelberg, 30 maart op Push The Button in Oostende, 20 april op Little Waves in Genk en 4 mei op Labadoux in Ingelmunster.

Captain Kaiser @ Zaal

Captain Kaiser kreeg de eer om de Grote Zaal af te sluiten, en dat wilden en konden de mannen niet onopgemerkt laten passeren. Met een strak afgemeten lichtshow en vooral een ongeremde golf aan energie staken ze al bij het eerste nummer het vuur aan de lont. Frontzanger Sascha Vansant, uiteraard in bloot bovenlijf, had weer een hoop bier meegenomen en was opnieuw zijn heerlijk nonchalante zelve. Het zingen ging hem hoe dan ook weer goed af en met een zekere agressiviteit jaagde hij de decibelmeter een aantal keer flink in het rood. Captain Kaiser grabbelde voornamelijk uit zijn tweede album RHYME&REASON, al bleken vooral de nummers uit de begindagen de Grote Zaal in vuur en vlam te zetten. Het hek was in ieder geval redelijk snel van de dam en ook het aantal kijklustigen nam nog mooi toe. Als een van de sterkste wapenfeiten van de set kwam “GOODBYE” uit de bus, het nummer waarmee de heren toepasselijk afscheid namen. De Kempenaars hebben de stap richting een nieuw level goed verteerd en lijken meer dan klaar voor een drukke festivalzomer. Een waardig sluitstuk voor twee dagen We Are Open.

Voor een volledig overzicht waar de Kempenzonen nog spelen, verwijzen we graag naar hun website.

salome @ Kelder

We begaven ons nog een laatste keer richting de Kelder om te horen wat salome nog te bieden had. Op het menu stond er een cocktail van pop, shoegaze en elektro, en samen met haar dj stond zij achter de bar klaar om het drinken uit te schenken. In werkelijkheid kregen we geen fijnproeversdrankje, maar eerder een ready-made mix uit de supermarkt. salome stond heel statisch op het podium en waar autotune soms een leuk extraatje kan zijn, bleek het hier een storend element, waardoor haar zang op een bepaalde manier te lang uitgetrokken werd. ‘Low expectations’ zong de zangeres en dat was eigenlijk ook de samenvatting van wat we mochten verwachten. Ze kroop wel nog van haar podiumpje, maar verdween hierdoor juist nog meer, waardoor ze er wederom niet in slaagde om echt op te vallen. We willen zeker niet zeggen dat het allemaal slecht was, maar wie niet aanwezig was, moet niet bang zijn dat die iets gemist heeft. Misschien is het wel haar hele shtick om zich op die manier mysterieus op te stellen, maar gezien ze zelfs nog haar handtas had omhangen, stond ze precies klaar om het zo snel mogelijk af te bollen.

Deze recensies werden geschreven door Simon Meyer-Horn en Frauke Van Coile.