© CPU – Nathan Dobbelaere
Na een uitverkochte show in La Madeleine moesten we nog maar met onze ogen knipperen of Noah Kahan was alweer in ons Belgenlandje. Dit keer deed hij het grotere Vorst Nationaal aan en ook die show was in no time uitverkocht. En of het hard gaat voor de jonge Amerikaan; “Stick Season” was een van de hits van 2023, hij wist concert na concert uit te verkopen en bracht enkele weken geleden met Stick Season (Forever) een album vol samenwerkingen met klinkende namen uit. De succestrein van Kahan dendert aan een hels tempo voort en het beloofde in Vorst een eersteklas rit te worden.
Terwijl de tribunes druppelsgewijs vulden, trapte Wild Rivers de avond in Vorst Nationaal op gang. De band uit Canada liet er weliswaar geen gras over groeien en slaagde erin om vanaf de eerste noot het hele publiek uit haar hand te doen eten. Daar hadden de charmes van frontman Devan Glover ongetwijfeld iets mee te maken, want met een ontwapende nonchalance ging hij in interactie met het publiek. Muzikaal mocht het dan allemaal een beetje veel van hetzelfde zijn – break-upsongs met een verdwaalde Oasis-cover tussendoor -, qua sfeermakerij was er niets op aan te merken. Tot tweemaal toe slaagde Wild Rivers erin om het publiek spontaan met de zaklampjes te doen zwaaien en meer dan eens kreeg het een uitzinnig applaus voor de show die het bracht.
Noah Kahan had duidelijk een goede publieksopwarmer meegebracht en het feit dat dit de laatste show was van de tour, leek de band nog extra vleugels te geven. De melodieuze indiefolk – ondanks het afgezaagde onderwerp – klonk aanstekelijk en de sfeer reflecteerde moeiteloos op alle aanwezigen. Wild Rivers is duidelijk klaar om een zaal als pakweg de Ancienne Belgique in te pakken, en het lijkt alsof het daarvoor alvast heel wat extra fans had gewonnen.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Na een dag vol boerenprotesten in onze hoofdstad was er nog één, naar eigen zeggen, boerenknul blijven plakken: Noah Kahan. Hoewel hij op Instagram al had aangekondigd wat ziek te zijn, verscheen hij gewoon enkele minuten later dan gepland onder oorverdovend gegil op het podium in Vorst. “Northern Attitude” was een opener om U tegen te zeggen en bracht de zaal onmiddellijk naar hogere sferen; sferen waarin ze zich gedurende de hele show zou hullen. Na netjes te hebben gevraagd hoe het met iedereen ging, zorgde “New Perspective” er opnieuw voor dat de decibels omhoog schoten. De aanwezige fans zongen woord voor woord mee, terwijl het gezicht van de Amerikaan Teletubbiegewijs werd geprojecteerd op een zon, ietwat ongemakkelijke visuals als je al niet in topvorm bent.
Dat Noah Kahan ziek geweest zou zijn in Vorst, was nauwelijks te merken aan de show die hij verzorgde. “Everywhere, Everything” bewees een sterke song te zijn die ook muzikaal goed in elkaar zit. De band speelde trouwens de hele avond voortreffelijk en gaf de nummers net wat meer body dan ze hebben op plaat. “Forever“, een track die slechts een tweetal weken uit is, werd door heel wat fans zelfs al integraal meegezongen: best indrukwekkend. De rest van de zaal besloot dan maar om de zaklampen boven te halen en een intieme sfeer te creëren die perfect past bij het rustigere nummer. De sympathieke Amerikaan stond op het podium alsof hij in een kleine pub een show speelde voor een handvol aanwezigen; hij slaagde erin om de zaal in een vacuüm te hullen waarin iedereen eventjes alles kon vergeten. Met zijn eigen openheid over de therapie in zijn kinderjaren en het bijbehorende “Growing Sideways” nestelde hij zich nog wat dieper in de harten van de aanwezige fans.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Met “Pain Is Like Cold Water” en “Maine” bracht Noah Kahan het laatste rustige deeltje van zijn setlist, om nadien met “You’re Gonna Go Far” alleen nog maar crescendo te gaan richting slot. Uiteraard was “Dial Drunk” niet het laatste nummer van de avond, maar hij besloot wel al het applaus te nemen en voor even in de coulissen te verdwijnen om nadien terug te komen voor het absolute slotakkoord. ‘You don’t think you’re going home without being sticky’ riep hij toepasselijk voor het begin van de bisronde waarin uiteraard “Stick Season” ervoor zorgde dat het dak in Vorst Nationaal er helemaal af ging. Dankbaar liet hij het publiek grote delen van het nummer zelf zingen, en of de fans dat met verve deden. “Homesick” werd uiteindelijk als ultieme kers op de spreekwoordelijke taart op het publiek afgevuurd dat met een zucht de laatste noten uitblies.
Noah Kahan zette in Vorst Nationaal een oerdegelijk concert neer en bewees dat hij van ‘boy next door’ is uitgegroeid tot een wereldster die te groot is geworden voor zalen als die van vanavond. Dat hij wat ziek zou zijn geweest, was er nauwelijks aan te merken, en de energie die bij hem misschien net iets lager lag dan anders, werd ruimschoots gecompenseerd door zijn talrijke achterban. Bij momenten was het ronduit indrukwekkend hoe ieder woord door bijna de hele zaal feilloos kon worden meegezongen; daar zit ook het niet te ontkennen talent van de Amerikaan om een publiek volledig naar zijn hand te zetten met zijn ontwapend enthousiasme voor iets tussen. Ondanks zijn overweldigende successen, vergeet hij niet om zijn fans daar dankbaar voor te zijn. Waar de succestrein van Noah Kahan zal stoppen, weten we niet, maar het eindstation lijkt alleszins nog verre van in zicht. Hopelijk stopt hij deze zomer nog eventjes langs een festivalweide in Kiewit, wij zullen alvast een nieuw kaartje kopen dan.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Northern Attitude
New Perspective
Everywhere, Everything
She Calls Me Back
Forever
Growing sideways
Pain Is Like Cold Water
Maine
False Confidence
Call Your Mom
You’re Gonna Go Far
Orange Juice
Dial Drunk
Stick Season
Homesick
