© CPU – Larissa Zenner (archief)
Waar rook is, was vroeger een kampvuur waar Noah Kahan maar al te graag zijn nummers rond speelde. De gezellige onderonsjes rond de warmtebron is de Amerikaan inmiddels volledig ontgroeid, getuige zijn komeetachtige opmars van het afgelopen jaar. Zijn derde album Stick Season werd een groot succes en kent dit jaar daarom zelfs een heruitgave met een aantal samenwerkingen met kleppers als Post Malone en Kacey Musgraves. In de Verenigde Staten gaat hij komende zomer zelfs de stadions in voor een reeks concerten, maar ook Europa blijft niet achter op de hypetrein. Zijn herfstour door Europa was in luttele minuten uitverkocht en zo is er voor de lente van 2024 opnieuw een tour aangekondigd langs zalen als Vorst Nationaal. Gisteren stond hij alvast in een uitpuilende La Madeleine waar de anticipatie van bij het binnentreden van de zaal te voelen was.
Eerst was het echter aan het drietal Tiny Habits om louter met hun stem en een akoestische gitaar voor smeltende harten te zorgen. Muzikaal deed het ons voornamelijk denken aan boygenius, wat vooral te danken was aan de knappe samenzang. De stemmen waren complementair aan elkaar en zorgden voor een warme gloed in La Madeleine. De volle zaal bleef geboeid luisteren en genoot van de zachtheid die de nummers uitstraalden. Het had wel iets weg van een Tiny Desk Sessie, maar dan met iets meer publiek en zonder kleurrijk bureau. Tiny Habits had hun naam niet gestolen en dat was als voorprogramma van Noah Kahan meer dan perfect. Het publiek gaf hen op het einde een daverend applaus en dat was meer dan verdiend.
Het was vijf na negenen toen Noah Kahan met zijn band de trappen van La Madeleine afdaalde en aan de hand van “Northern Attitude” het concert op gepaste wijze opende. De Belgische fans waren ook nagenoeg meteen op afspraak en zongen uit volle borst mee. Na wat grapjes over Manneke Pis grabbelde hij “She Calls Me Back” tevoorschijn, nog zo’n nummer dat nagenoeg van in het begin door de Brusselse zaal omarmd werd. Ook in de armen gesloten, maar in vergelijking toch net iets minder was het daaropvolgende “New Perspective”. Vocaal was Noah niet altijd even nauw bij de afspraak en dat maakte zich wel eens merkbaar, al bleef hij gedurende het optreden wel soeverein zijn mannetje staan.
Kahan zocht en vond interactie met het publiek. Voor “New Perspectives” kreeg hij zelfs een handgemaakt shirt cadeau van een fan. Voor een hoogtepunt uit de luidsprekers moesten we als gevolg niet lang volgen. “My Needs, Your Needs” begon klein en eindigde groots met behulp van zijn vier muzikanten achter hem. Het gebeurde niet vaak dat hij ons kippenvel bezorgde, maar bij dat welbepaalde nummer was dat wel het geval. De band mocht nadien even een pauze pakken. Noah Kahan wou namelijk in zijn eentje de enthousiaste meute plezieren en speelde daarvoor “Growing Sideways” en “Strawberry Wine” in de puurste vorm. Enkel gewapend met een akoestische gitaar en zijn stem trachtte hij ons bij de lees te houden, een opzet waar hij grotendeels in slaagde.
Als we dan toch een mankement aan het optreden zouden moeten benoemen dan was het dat hij het redelijk braaf hield. Daar is op zich niets mis mee, maar verleende nummers als “All My Love” en “Call Your Mom” ondanks hun betekenis weinig flair. Daar zorgde het publiek wél voor door bijvoorbeeld het oudere “False Confidence” met open armen te ontvangen en luidop mee te zingen. Ook “Orange Juice” herleefde dankzij het publiek en gedijde in een mooi, gezamenlijk moment rond het kampvuur. De band was desgelijks op de afspraak verschenen en maakte er een waar moment van. Het moment der momenten volgde desalniettemin in de vorm van het hitje “Dial Drunk”. In een vitale versie sloeg de vonk bij de eerste gitaarklank over en was iedereen voor de komende vier minuten vertrokken.
Een beamer en camera stonden achteraan de zaal opgesteld, maar bleken raar maar waar amper gebruikt te worden tijdens het optreden. Daarvoor was de indeling van de zaal misschien net iets minder geschikt. In de bisronde werd er dan toch nog eens gebruik van gemaakt en dat tijdens zijn hitje van het moment “Stick Season”. Het drie jaar oude nummer is stilletjes aan de hitlijsten aan het veroveren en waarom dat zo is bleek uit het uitermate catchy refrein. De projectie op het doek achterin de zaal versterkte de sfeer op het podium en in de zaal en was een aangename extra. Als slotakkoord fungeerde enigszins laconiek het nummer “Homesick”, want afgaande van zijn optreden in Brussel leek Noah Kahan zich wel thuis te voelen in ons land. Het pakte in elk geval iedereen nog eens bij het slot en doofde om half elf in de avond op gepaste wijze uit.
Noah Kahan hield het braafjes en toch volstond dat om La Madeleine van begin tot einde te imponeren. De trucjes van de foor mochten dan nog zo simpel zijn, het bleef oprecht en openhartig. Soms had Kahan het vocaal iets moeilijker, maar dat maakte hij meermaals goed door zijn olijke relativerende zelve te zijn. Dat hij gemaakt is voor de grotere podia voelden we van meet af aan en we hebben er geen twijfel aan dat hij het in het Vorst binnen enkele maanden opnieuw zal waarmaken. De grotere productie en de mogelijkheden die daaraan gekoppeld zijn zullen hem zeker helpen, al deed hij het in ‘intieme’ kring ook zéér verdienstelijk. De rijzende ster heeft zijn limieten dus allesbehalve bereikt en dat maakt ons des te curieuzer om te zien waar deze reis in de komende jaren zal stranden. Ergens heel ver en groots lijkt alvast voor de hand liggend.
Op maandag 26 februari keert Noah Kahan alweer terug naar ons land en dat voor een concert in Vorst Nationaal.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Northern Attitude
She Calls Me Back
New Perspective
Everywhere, Everything
Your Needs, My Needs
Growing Sideways
Strawberry Wine
All My Love
False Confidence
Call Your Mom
You’re Gonna Go Far
Orange Juice
Dial Drunk
Stick Season
Homesick
