Nashville, de countryhoofdstad van de wereld, krioelt van de muzikanten die van een habbekrats leven en hopen opgepikt te worden door een platenlabel dat hen van de figuurlijke goot in comfortabeler financieel water kan brengen. Country is bovendien een conservatief genre. Pedalsteelgitaar, een akoestische grondlaag en thema’s als verlies, liefdesperikelen en een ongezond groot alcoholverbruik zijn legio. Dat geldt zeker ook op Mellow War, het tweede studioalbum van Taylor McCall. Wat doet hem dan in het oog springen? Vooreerst is er die onweerstaanbare stem die ondanks 27 levensjaren al bijzonder gelouterd klinkt. Daarnaast durft McCall van verschillende walletjes tegelijk proeven. Zijn stijl is een mengeling van americana, blues, vleugjes soul en zelfs gospel: zeker niet uniek, aanstekelijk des te meer. Wij moeten qua vergelijkingsmateriaal aan de vroege Ryan Adams, Ray LaMontagne, Ben Harper en – dankzij die doorleefde stem – zelfs aan Joe Cocker denken. De naam Taylor McCall heeft nog lang niet die weerklank, maar wij hopen dat dat zal veranderen.
Een gunstige wind kan helpen, en die krijgt McCall via Robert Plant. De voormalige Led Zeppelin-frontman balanceert al jaren op de lijnen tussen blues, roots en country, en heeft wel oor voor (jong) talent. Denk maar aan zijn werk met de Amerikaanse bluegrass- en countryzangeres Alison Krauss. Die grote meneer heeft Taylor McCall al voor de tweede keer meegevraagd op tournee door het Verenigd Koninkrijk. Deze keer heeft hij dus Mellow War onder de arm, een album waarop Taylor zijn grootvader eert. McCall kijkt nogal op naar de man die hem zijn eerste gitaar schonk op zijn zevende. De cover is opa McCall die dient in de Vietnamoorlog. Hij overleeft en geeft Taylor daarna menige levensles mee. De songs op Mellow War zijn stuk voor stuk imaginaire ansichtkaarten van de grootvader naar het thuisfront. Bovendien opent de plaat met een field recording van de opa die als soldaat de traditional “Sinking Sand” brengt. Nieuwsgierig worden we er sowieso van, en als het titelnummer – over je jeugd opgeven voor een al dan niet zinvol gevecht voor het vaderland, ergens ver weg van huis – ons oorkanaal betreedt, lijkt het alsof de grond onder onze voeten weggeslagen wordt. Beide nummers zijn samengevoegd voor de officiële, door Taylor McCall zelf gemaakte, videoclip van “Mellow War”: een lust voor oog en oor.
Zo torenhoog inzetten kan genadeloos fout aflopen, maar het lukt de jonge songwriter wonderwel om een album met een bijzonder aangename flow neer te zetten. Iedere song is een denkbeeldig verhaal en een hoogtepunt op zichzelf. Als Taylor McCall in “Rest On Easy” rauw ‘So stay or leave me / I’ll do my best / Won’t you believe me’ kreunt, hebben we al een poëtische weerslag gekregen van een man die voor zijn naasten alles probeert om de eindjes aan elkaar te knopen en daar maar nipt wel of niet in slaagt. En als je niet zo van de teksten bent, is er wel de snijdende, atypische gitaarsolo op driekwart van het nummer die je strak bij de les houdt.
“Tide of love” heeft een hoger kampvuurgehalte, maar zoals de titel al suggereert gaat het om de vergankelijkheid van de liefde. Wanneer je het de volgende keer uitmaakt met je lief, kan de zinsnede ‘You weren’t the heart I was thinking of / Just another wave on the tide of love’ misschien verzachtend werken. Veel directer gaat het eraan toe in “Rolling Stoned Again”, waarin het hoofdpersonage en demonen allerhande met elkaar in de clinch liggen. ‘Fighting all my demons / Though they never seem to fall / Like I got some kind of weakness / No they don’t come when I call’ zijn de universele doch diep snijdende regels van dienst.
“Whiskey Costs Less” brengt precies wat je ervan verwacht. Dit keer is de piano een belangrijke factor om de doemprofetische woorden te begeleiden. Met elke scheut alcohol worden de zintuigen minder scherp en krijgt de song een smerige Tom Waits-vibe. We kunnen tegenover elke song op Mellow War met complimenten zwaaien, maar als er één nummer is dat hier niet onvermeld mag blijven, dan kiezen we voor “You To Blame”. De violen op dit slotnummer lijken wel vanaf een oude grammofoonplaat uit de jaren ‘40 afgespeeld te worden. Het geeft Mellow War zijn laatste fijne twist en tegelijk opent het deuren naar de toekomst. Taylor McCall laat namelijk horen hoe als oude ziel in een jong lichaam nog jaren weg kan met de blues, de country en al haar aanverwanten.
Taylor McCall tourt dit hele voorjaar nog met Robert Plants’ Saving Grace-show door het Verenigd Koninkrijk. In de slipstream van de vorige tour kon McCall wel voor het eerst een headline show spelen in een grote zaal in Londen. Hopelijk wordt zijn faam de komende maanden nog groter en kunnen we hem binnenkort ook in België begroeten. Blues Peer of Roots & Roses, lezen jullie mee?
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Rest On Easy”, ons favoriete nummer van Mellow War, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
