© Xavier Cyr
In 1992 zag John De Buck het levenslicht, niet zo heel ver van de Ancienne Belgique, waar hij gisteren onder zijn artiestenalias Apashe op het podium verscheen. Het concert een thuismatch noemen is misschien net iets te veel van het goede, want op zijn negentiende verhuisde hij naar Canada om zich beter te kunnen focussen op zijn muziekloopbaan, maar de producer heeft dus wel degelijk een Brussels randje. Het gehoopte succes werd trouwens gevonden, want Apashe stond al op festivals als Tomorrowland, Lollapalooza en Coachella en producete al muziek voor The Fast & The Furious, Adidas en Yves Saint Laurent. Al wordt zeker niet alle muziek ingezet voor commerciële doeleinden: eind november verscheen Antagonist, een markante kruisbestuiving van future bass, trap en hiphop, overgoten met een pikante orkestrale, symfonische saus.
Eerst krijgen we nog twee opwarmers voorgeschoteld en daarbij worden de dansbare beats niet achtergehouden. Zayka speelt graag met loopeffectjes en uiteenlopende genres, zoals elektro en house, maar ook Cubaanse, zomerse vibes overvallen ons. Zijn schuiftrompet stond al even te lonken om bespeeld te worden en daar maakt hij nu dan ook graag gebruik van. Het zorgt meermaals voor een leuke extra, die de artiest zowel gebruikt voor plezierige funkgeluidjes als voor een imitatie van de dreigende toeter van een stoomboot. Om nog wat meer variatie in zijn drie kwartier te steken, gunt Zayka Greta Thunberg nog een plaatsje in de set met haar ‘How dare you’-speech. De bassen die erna door de AB schallen, kicken al even hard in als de Zweedse activiste haar toespraak. Een afwisselende set van een aanstekelijk beweeglijke artiest zorgt zo voor een goed begin van de avond. Het zou alleen nog net een niveautje hoger getild kunnen worden door de tracks ook aan elkaar te mixen.
Daarna is het aan Wasiu. Hij betreedt back like “Lazarus” al rappend op hevige trapbeats de AB, waardoor de muzikale overeenkomst met Apashe plots veel groter wordt. De man kan ons bekoren, want in tegenstelling tot veel van zijn collega’s zingt hij wel al zijn teksten mee, zónder overheersende backingtrack. Ook de beats die hij als auditief decor gebruikt, mogen er zijn. Ze zorgen voor een voorzichtige vloedgolf aan bas en energie, in een mix van van trap, melodische dubstep en UK bassline. Tevens weet klassieke muziek zich hier ook al in de set te nestelen, met een Wasiu’s luchtviool die “Majesty” inleidt. Op de donkere, cinematische beats met tussendoor af en toe een elementje van een bekende hiphoptrack, vermaken we ons prima: zo komt onder andere Central Cees “Doja”-sample voorbij en menen we op hetzelfde moment ook “I Like It” van Cardi B te herkennen.
Een kalm pianoliedje leidt ons daarna richting negen uur, maar het duurt even vooraleer Apashe in ons gezichtsveld opduikt. Na een academisch ‘kwartiertje’ van 25 minuten wordt de man dan eindelijk de zaal in geloodst, en niet op de meest gebruikelijke wijze. Twee spots verlichten de achterhoek van de zaal en begeleiden vier geharnaste ridders en een gesluierde Apashe naar voren, waarna “RIP” de langverwachte eerste banger is. De klok slaat dus house om te starten en we worden meteen gerust gesteld dat het achtkoppige miniblazersorkest lekker hoorbaar in de mix zit.
Dat Apashe naast het muzikale aspect ook erg inzet op branding, wisten we al langer. Kijk maar eens naar zijn socials en zijn album- en singlesartworks, en de mythische rode draad zal je meteen duidelijk worden. Ook vanavond trekt de producer die branding erg consequent door, wat zoveel wil zeggen als een scherp LED-scherm met Romeinse beelden, oude schilderijen, brandende zwaarden, krachtige paarden en duistere gewaden. Het verhaal klopt en de AB is er helemaal in mee.
Apashe riddert het eerste deel van zijn set vooral met house en met door orkestrale elementen geparfumeerde four to the floor drops. “Distance” komt al vroeg aan bod, maar de Belgische Canadees doet ook beroep op andere muzikale breinen. Zo krijgen “Feeling Good” van Nina Simone, “L’enfer” van Stromae en “Industry Baby” van Lil Nas X allemaal een Apashe-behandeling, wat zich uit in sterke future bass-, techno- of trapremixes die de uitverkochte AB met open mond ontvangt. Daarbij speelt het Brass Orchestra een integrale rol in en we kunnen niet genoeg benadrukken dat we daar heel blij om zijn. Op voorhand hadden we daar wat schrik voor, maar de acht sterkhouders naast de producer spelen een minstens even belangrijke rol als de centraal gepositioneerde man. Het klinkt bij momenten zo monumentaal dat ze wel in een veelvoud op podium lijken te staan.
Daarnaast maakt ook de diversiteit in de muziek van deze avond een knaller. Naast de gebruikelijke, bombastische sound drijft een drum-‘n-bass live-edit het tempo op en voert een extra drop in de IMANU-remix van “I’m Fine” ons even tot in de Fuse. Even drijft Apashe de ritmes zelfs richting hardcore. Van niets schrikken we nog en dat is een positieve vaststelling; we hebben het namelijk al anders geweten op (elektronische) concerten. Tracks volgen elkaar in sneltempo op en de vele tempowisselingen maken dat het blijft verassen en boeien, maar soms ook wel wat abrupt aanvoelt. Een keer is dat buiten Apashes wil, want de man krijgt toch nog even met technische problemen te kampen. Al laat hij het niet aan zijn hart komen en verwelkomt hij Wasiu nog een keer on stage om het symfonische “Human” te brengen.
Richting einde krijgen we nog “Fracture”, waarvan de lyrics al verraden hoe het nummer live klonk: ‘It’s about to go down’. En dat deed het ook: een ranzige drop schudt de laatste neerzittenden achteraan de zaal van hun stoel en doet het middenplein daveren. Te snel naar onze goesting zit de set van Apashe er zo op, maar dat hij ons een fijne avond bezorgde, is een understatement. Met zijn kijk zoals geen ander op elektronische muziek verwende hij ons met een resem aan bangers, die telkens weer een wat andere impact op de dansvloer hadden. Zijn mix van hiphop, klassieke muziek, indrukwekkende visuals en een resem aan elektronische genres maakte van de Antagonist-experience een oerdegelijke reden om van waar ook in het land naar de AB af te zakken. Wij kunnen enkel maar bevestigen: met zijn vandaag verworven ridderlijke status mag Apashe snel nog eens terugkomen naar zijn geboortestad.
Zaterdag 20 juli staat Apashe met zijn Brass Orchestra live op Dour.
