© CPU – Toon Miermans
De Britse Dylan mag onder meer Ed Sheeran, Bastille en Tate McRae tot haar fans rekenen, maar al bij de release van haar ep No Romeo lonkte de internationale doorbraak om de hoek. Catchy popsongs met een ruw randje vormen het handelsmerk van Dylan, terwijl ze op sociale media een, soms iets minder glamoureuze, inkijk geeft in het leven als rijzende popster. Zo mogen we de Britse inmiddels wel noemen, want met haar mixtape The Greatest Thing I’ll Never Learn plantte ze definitief haar vlag in de muziekindustrie. Nadat ze onder de veilige vleugels van grote popsterren de wereld rond mocht reizen, is het nu tijd om op eigen benen te staan. In de grote zaal van de Ancienne Belgique mag Dylan haar schijnbaar onuitputtelijke bron van energie op het Belgische publiek loslaten.
Vooraleer het de beurt was aan Dylan, mocht goede vriendin Sody het publiek opwarmen. De twintiger brengt melodieuze popliedjes die vooral iets minder rooskleurige thema’s bezingen. Al bij het eerste nummer waagde Sody zich aan wat interactie met de aanwezigen en wonder boven wonder slaagde ze daar nog eens verdomd goed in ook. Dat heel wat fans Dylan achterna lijken te reizen voor haar Europese tournee hielp daar wellicht bij, maar toch moeten we het Sody nageven dat ze onze aandacht al snel beet had. “Bedroom Ceiling”, de tweede song van de avond, heeft iets weg van Gracie Abrams en op “Butterfly” gooit de Britse alle registers over mentale gezondheid open. Anno 2024 hoeft niets nog een cliché te zijn en worden liefdesperikelen openhartig gedeeld op het podium. Zo vertelde ze ons dat ze verliefd werd op iemand in Stockholm, maar de afstand helaas een te groot struikelblok bleek te zijn. Afsluiten deed ze dan weer met het niet mis te verstane “Bitch (I Said It)”, al moeten we eveneens vaststellen dat het allemaal nog net wat energieker mocht. Een klein werkpuntje dus, maar al bij al was dit een van de fijnere voorprogramma’s die we al zagen bij een popconcert.
© CPU – Toon Miermans
Klokslag negen uur doofden de lichten van de Brusselse poptempel en weerklonken de eerste tonen van “Rebel Child”. Eerder noemden we het nummer al de gedroomde opener van een concert en dat moet op een of andere manier toch bij Dylan terechtgekomen zijn. De temperatuur in de zaal steeg al snel terwijl de Britse zich nog rustig opwarmde. Wie dacht een dertien in een dozijn popconcert bij te wonen, werd al gauw verrast door de bijzondere stem van Dylan. Het ruwe randje dat bij de studioversies van haar songs vaak verloren gaat in de mix, mag live met alle aandacht gaan lopen. Het tempo zat er echter goed in, want voor we het wisten, maakten de rockklanken plaats voor het bijzonder aanstekelijke “Girl Of Your Dreams”.
Het bordje ‘uitverkocht’ mocht Dylan helaas niet boven halen voor haar passage in onze hoofdstad, maar dat weerhield de fans duidelijk niet om hun goed gesmeerde stembanden in de strijd te gooien. Dat zorgde binnen de kortste keren voor een dynamische show, maar gelukkig wist iedereen de kalmte op de juiste momenten weer op te zoeken en gingen de bindteksten van de zangeres niet verloren in een rumoerige massa. Ook Dylan merkte op dat het Brusselse publiek zeer aandachtig luisterde naar de verhalen die de songs met elkaar verbonden en bedankte ons daar uitgebreid voor, maar enkele seconden later werden we toch verzocht zo luid mogelijk mee te zingen. De kansen daartoe werden ons rijkelijk aangeboden, want zelfs de meest ingetogen songs uit haar repertoire, monden uit in een catchy refrein.
© CPU – Toon Miermans
Naast een aantal covers die gebruikt werden om de show een andere richting in te duwen, kregen we ook al wat nieuw materiaal te horen. Dylan brengt namelijk dit jaar een album uit, maar dat was volgens de zangeres een zeer slecht bewaard geheim. Op “Perfect Revenge” verkende ze de meer sensuele kant zonder daarbij haar rockattitude te verloochenen. De song doet bij momenten heel erg denken aan Lady Gaga’s “Bad Romance” en als het succes van dat nummer een indicatie mag zijn van wat Dylan te wachten staat, dan ziet de toekomst er zeer rooskleurig uit. Wie Dylan volgt op sociale media, weet dat er aanstaande vrijdag een nieuwe single verschijnt en het was dus een understatement om te zeggen dat het merendeel van de zaal naar dit moment in de set uitkeek. Het refrein van “The Alibi” circuleert al een tijdje online en wie zijn wij om het tegendeel te beweren wanneer ‘If there was a crime / If there was a body if there was a knife / If you told a real good real bad lie / I’d be standing by your side’ zo ongelofelijk lekker bekt.
Hoewel het tempo al de hele avond vrij hoog lag, leek de eindsprint met “The Alibi” echt ingezet. Dylan reeg enkele van haar meest gestreamde nummers aan elkaar en zo leek de Ancienne Belgique even uit zijn voegen te barsten. Degene die het hart van de Britse gebroken heeft, kan best ver wegblijven van de zalen die ze aandoet, maar gelukkig zorgden verliefdheid en de soms niet te vermijden gevolgen daarvan wel voor heel wat inspiratie. Nadat ze ons op “No Romeo” deed inzien dat we beter verdienen dan die ene persoon ons doet geloven, was het onvermijdelijke nabij. Mooie liedjes duren niet lang, of om het met de woorden van Dylan te zeggen: ‘nothing lasts forever’. Dat was eveneens de titel van de allerlaatste song die ze doorheen de popzaal liet weerklinken, waardoor ze op een absoluut hoogtepunt de handdoek in de ring gooide.
In de Ancienne Belgique toonde Dylan dat ze de popster is waarvan je niet wist dat je ze nodig had. Met hier en daar een vleugje Lady Gaga en Taylor Swift en popsongs die mochten rijpen naast rock-, emo- en countrycreaties, bracht ze een gevarieerd repertoire dat overduidelijk geïnspireerd is op het leven van een twintiger in de 21e eeuw. Na deze show gezien te hebben, willen we dan ook vooral in de richting van festivalprogrammatoren kijken, want Dylan heeft alles in huis om een weide aan het dansen te krijgen.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Rebel Child
Girl Of Your Dreams
Nineteen
Every Heart But Mine
Perfect Revenge
Liar Liar
Blisters
Out Of The Woods / Sour Milk
Blue
Bad / Unholy
Someone Else
Alibi
You’re Not Harry Styles
No Romeo
Nothing Lasts Forever
